το χρώμα της μελαγχολίας!
Ο φοβος του θανάτου αρχικά, ο σεβασμός στην αξία των ανθρώπινων σχέσεων στην συνέχεια!
Δεν απαρνιέσαι ποτέ κάτι που αξίζει πολλά!
Οι ανθρωποι είναι οι αγγελιοφόροι των μηνυμάτων.. οι ανθρωποι φεύγουν τα μηνύματα όμως δεν χάνονται ποτέ!
O λα ανεκτίμητα Αγάπη μου
Ό ταν ενώνονται δυο ψυχές
Ό πως ενώνονται δυο φωτιές
Για να φωτίσουν τα σκοτάδια..
Όπως παλεύουν δυό μαχαίρια...
Νυχτερινές αναπολήσεις
Είσαι ένα δίκοπο μαχαίρι
Κι εγώ το θηκάρι σου
Εφαρμόζεις μέσα μου
Δεν με κόβεις, δεν σε σφίγγω
Γίνεσαι ακίνδυνη
Αν και πάντα ετοιμοπόλεμη
Είμαι ένα δίκοπο μαχαίρι
Κι εσύ το θηκάρι μου
Εφαρμόζω μέσα σου
Δεν σε κόβω, δεν με σφίγγεις
Γίνομαι ακίνδυνος
Αν και πάντα ετοιμοπόλεμος
Είμαστε δυο μαχαίρια
Που διασταυρώθηκαν κι έγιναν δίκοπα
Μα σαν στοιχειωμένες πτυσσόμενες
Μπάμπουσκες, πότε το ’να
Γίνεται θήκη, πότε τ’ άλλο
Αγαθοκλής Αζέλης, Εωθινές επιγνώσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου