Ω γλυκύ μου Έαρ!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ


Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24

Αντίς για Ονειρο

ΠΕΝΘΙΜΟΣ ΠΡΑΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.

Σαν να 'μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος άλλ'
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».

Ω γλυκύ μου Έαρ!
Τούτος ο μακρύς δρόμος της σταύρωσης οδηγεί στην Ανάσταση.
Μικρός από περιέργεια ανασήκωνα τις πέτρες, να ανακαλύψω τα κρυμμένα μυστικά τους. Ξεφύλλιζα τις σελίδες των βιβλίων, να συναντήσω τη συνέχεια του κόσμου. Ανέβαινα στην κορυφή του βουνού και αγνάντευα τον δρόμο που άφηνα πίσω.
Η άλλη πλευρά, ήταν η έκπληξη, στα παιδικά μας μάτια.
Στέκεσαι για μια στιγμή. Κοιτάς πίσω, κοιτάς μπροστά.
Σηκώνεις τα χέρια και τα μάτια στον Ουρανό και φωνάζεις δυνατά.
Είμαι ζωντανός, ένα πλάσμα ασήμαντο μες την απεραντοσύνη σου.
Σ΄ ευχαριστώ που γεννήθηκα, από μια απειροελάχιστη λεπτομέρεια.
Για τούτο το ταξίδι, για τούτο το πέταγμα!

Καλή μας Ανάσταση!http://youtu.be/PQ7kYLc80q0