κι έπεφτε βαθιά σιωπή..

Φθινοπώριασε κι άκουσα το στερνό σου αντίο
φθινοπώριασε κι έκλεισα το πικρό σου βιβλίο.

Σε τραγούδησα σα μιαν απέραντη αμμουδιά
σα μια ροδιά χωρίς κλαδιά.
Σε τραγούδησα σα μια μεγάλη ακρογιαλιά
σα μια φωλιά χωρίς πουλιά.[..]
Νίκος Γκάτσος

με το κινητό μου στον Άλιμο..

«Τώρα θα πέφτει απότομα το βράδυ. Άραγε φέγγει ακόμα ο ουρανός που βλέπαμε από το παράθυρο; Έλα λοιπόν... σκούπισε τα μάτια σου, μην κλαις. Μια μέρα θα ξαναβρεθούμε. Θ' αγοράσουμε ένα δικό μας γραμμόφωνο και θα το βάζουμε να παίζει όλη την ώρα. Θα κάτσουμε  στο παράθυρο κοντά-κοντά. Και τότε όλα τα βράδια κι όλα τ' άστρα κι όλα τα τραγούδια θα 'ναι δικά μας. Και θα 'ναι σα να μη χωρίσαμε ποτέ.
Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε. Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε, αφού θα τραγουδάνε το ίδιο τραγούδι που αγαπήσαμε, αφού θα ανασαίνουν σ’ ένα κόσμο που εγώ κι εσύ ονειρευτήκαμε... τότε, αγαπημένη, θα 'μαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά.»
Τάσος Λειβαδίτης