ψυχραιμια

σαλαμινα απο το κινητο μου

Τι λες ρε Πανουλη...ψυχραιμια !!
Σιγα σιγα...σε 44 μηνες θα κρινω.Τί σας εχει πιασει ολους;;;;
Αχ τί θελω και μπαινω εδω μεσα ;
Κι αυτος ο ταλαιπωρος ο Τσιπρας τί ειχε πει, θυμασαι;
"Ο δρομος ειναι μακρυς και δυσκολος , οχι με ροδοπεταλα στρωμενος....
Δεν υπαρχουν μαγικα ραβδια "
Ηρεμειστε...δεν μας φτανουν οι απεξω που ντε και καλα θελουν να ριξουν την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, τα ΜΜΕ (ευτυχως οχι η ΕΡΤ)  οι πεμπτοφαλαγγιτες,  εχουμε κι εμας να λεμε αχ και βαχ; Οι εκ του εσω μου τη δινουν πιο πολυ
Στηριζω οσο δεν γινεται τις τεραστιες προσπαθειες που γινονται, ειναι τιμιες γμτ δεν εχουν καμια σχεση με τους προδοτες που κυβερνουσαν για χροοονια τη χωρα μας...
Σιχαινομαι τις ηγεσιες της ΕΕ (ΠΟΤΕ δεν ταυτιζομαι με το "ιαχωβαδικο" κκε), αλλα
εχω φιλους εξω στην Ευρωπη που μου στελνουν μηνυματα..
"ΚΡΑΤΑΤΕ ΓΕΡΑ με τα σιχαματα που μας κυβερνουν , και που φερονται πραξικοπηματικα σε ΣΑΣ. Ειμαστε ΜΑΖΙ ΣΑΣ " μου γραφουν
Και να σου πω;;;
Ουτε παραγουμε τιποτα , κλεισαν τις επιχειρησεις (φροντισαν καλα γιαυτο οι εκ του εξω και οι εκαστοτε που μας κυβερνουσαν ), ουτε συνειδηση υπαρχει στο λαο τί σημαινει ,  "εξω απο ΕΕ"
Σιγα σιγα ομως θα τα καταφερουμε ρε φιλαρακι
Καντε ρε σεις ενθαρρυντικες αναρτησεις , τι σας εχει πιασει ;;;;
Θα ματωσουμε κι αλλο να το ξερεις, αλλα σιγα τα αιματα.
Κι αν θελουμε να βαλουμε τιτλο , το ΗΘΟΣ καποιων ανθρωπων στη σημερινη Κυβερνηση ειναι
Α Ρ Ι Σ Τ Ε Ρ Ο
Ψυχραιμια
Στο τελος ....

https://youtu.be/hhZ0FnuFQDw
Παω να φυγωωωωωωωωωωωωωωω
Φιλια

Aναρίθμητες εφαρμογές ενός μονάχα ονείρου

«Τα καλοκαίρια πήγαινα στο χωριό να μείνω με τη γιαγιά μου τη Μαρία. Ωραία ήταν τα καλοκαίρια. Είχα παρέα. Ένα εισίτήριο διαρκείας για καθημερινό παιχνίδι έπαιρνα στα χέρια μου με το που πατούσα το πόδι μου εκεί. Μήλα, κυνηγητό, κρυφτό στις αλάνες.κοιτάγαμε τα αγόρια και τα’ αγόρια εμάς. Παλεύαμε ν’ αναγνωρίσουμε το διαφορετικό λαχάνιασμα, τη διαφορετική ανάσα. Αυτοί μας κοιτούσαν στις λεπτοκαμωμένες, αλαβάστρινες γάμπες μας, έτσι όπως ξεπρόβαλλαν κάτω από τα σορτσάκια και τις κοντές φούστες. Και εμείς τους κοιτούσαμε στις πλάτες και στα δυνατά τους χέριια. Κάθε μέρα που τέλειωνε και ένας μικρός θάνατος που δεν τον παραδεχόμασταν. Τα παιδιά δεν μιλούν ποτέ για θάνατο κι ας τον σκέφτονται. Ένα φτου ξελεφτερία λέγαμε και νικούσαμε το χρόνο με τη μία. Μια παρέα που δυνάμωνε στις ωμοπλάτες μας, χωρίς ούτε καν να μας ρωτήσει. Όταν σουρούπωνε πηγαίναμε στη θάλασσα. Ξαπλώναμε ακουμπώντας ο ένας το κεφάλι στην κοιλιά του άλλου και βλέπαμε τα αστέρια. Και μετά ονειρευόμασταν. Θα κάνω το γύρο του κόσμου με ιστιοφόρο. Θα κάνω πολλά παιδιά. Θα παντρευτώ από έρωτα. Θα πάω στον Ισημερινό με οτοστόπ. Θα σ’ αγαπώ μέχρι τον ουρανό. Αλήθεια, θα μ’ αγαπάς; Ναι, μου απαντούσαν όλοι. Μονάχα που εγώ δεν πίστευα το ναι. Περισσότερο πολύπλοκη λέξη από το ναι δεν έχω βρει. Δεν το αναγνωρίζω να μου αναλογεί. Αυτά τα ναι ή μαθαίνεις από μικρός να τα’ αναγνωρίζεις ή μετά δυσκολέυεσαι»…..
Ανν Λου, ΙΩΔΙΟ

Ανάμεσα στις παρτιτούρες και στα κοχύλια που μάζευε από τις θάλασσες.
Έτσι τουλάχιστον θυμάμαι.Με κάθε επιφύλαξη όμως. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια πως η μνήμη τις περισσότερες φορές δεν είναι στατική αλλά ζωντανή και πως κάθε φορά που την επικαλούμαστε είναι και λίγο σαν να την επινοούμε για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στα ανεξήγητα που μας τυραννάνε .

Ιώδιο

Εκδόσεις Απόπειρα
πηγή:https://www.facebook.com/pages/%CE%99%CE%A9%CE%94%CE%99%CE%9F/1594695197448070?fref=nf

"Aναρίθμητες εφαρμογές ενός μονάχα ονείρου."

https://www.facebook.com/skepseis.lou?fref=photo

Προσθήκη λεζάντας

Ῥομαντικὸς ἐπίλογος

φωτογραφια της Μάιρα https://twitter.com/osta_gia_soupa

Ῥομαντικὸς ἐπίλογος

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν δὲν ἔχετε
παρακολουθήσει κηδεῖες ἀγνώστων
ἢ ἔστω μνημόσυνα.
Ὅταν δὲν ἔχετε
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.
Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.
Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.
Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.
Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.
Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα
ὁπουδήποτε.
Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani
τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος
χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του
γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν
κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ
ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.
Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας
Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.
Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα
εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...
Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

JE CROIS ENTENDRE ENCORE

Je crois entendre encore, Caché sous les palmiers, Sa voix tendre et sonore Comme un chant de ramier! O nuit enchanteresse! Divin ravissement! O souvenir charmant! Folle ivresse! doux rêve! Aux clartés des étoiles, Je crois encore la voir, Entr’ouvrir ses longs voiles Aux vents tièdes du soir! O nuit enchanteresse! Divin ravissement! O souvenir charmant! Folle ivresse! doux rêve! Charmant souvenir!

I still believe I hear hidden beneath the palm trees her voice, tender and deep like the song of a dove oh enchanting night divine rapture delightful memory mad intoxication, sweet dream. In the clear starlight I still believe I see her half drawing her long veil to the warm night breeze. Oh enchanting night divine rapture delightful memory mad intoxication, sweet dream. Charming memory.

Υπάρχουν λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
Υπάρχουν βάθη που δεν τα ανιχνεύει ο ήλιος.
Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.
Δεν υπάρχουν σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας.
Αν μιλούσε η σιωπή, αν φυσούσε, αν ξέσπαγε -
Θα ξερίζωνε όλα τα δέντρα του κόσμου.

Ν. Βρεττάκος

Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη.
Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση
γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει
χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα.
Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη
νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μία μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σῴζων ἑαυτὸν σωθήτω.
Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μία γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ
μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας.
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.
Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ
μία μέρα…
Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θὰ ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Μη, μην το πεις ..

Μη, μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι μην το πεις για πάντα φύγαν. Μη, το μαθα πια τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια για πάντα φύγαν. Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν. Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες οι κραυγές. Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ όμορφη να σας μιλήσω βλέπω πυρκαγιές πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς κι είμαι μαζί σας. Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές.

Μαρίζα Κωχ - Οι Παληοί μας Φίλοι
Μουσική/στίχοι : Διονύσης Σαββόπουλος
Απόσπασμα απο την εκπομπή Μουσικη Βραδυά της ΕΡΤ από το 1976

Μικραίνει ο κόσμος..

φωτο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΠΑΡΑΙ

Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Στίχοι: Τάσος Κόρφης
Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το χειμώνα του 1982 από τη Lyra.
Το εξώφυλλο περιλαμβάνει ένα πίνακα του Γιώργου Σταθόπουλου.

Μικραίνει ο κόσμος κι η θάλασσα γίνεται κήπος,
στερεύει το φως στις γυμνές αποβάθρες,
μ' ασβέστη σκεπάζουν τα δάκρυα.
Σεντόνι λευκό, χειρουργείου
σκεπάζει τ' ανήσυχα χέρια.

Μα εσύ ματωμένη καρδιά μου
και πάλι μαζί σου με πας
ταξιδιώτη με πας για ναυάγιο.

"Στης Πλάκας τις ανηφοριές!"

"..πιο πολύ απ΄όλα μ΄αρέσει το πλεκτό κουβερτάκι στα πόδια της γιαγιάς"

Γύρω - γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης, χέρια πόδια στην αυλή κι όοολοι κάθονται στη γη.... Ξυπόλητα αλλά ευτυχισμένα τα παιδάκια της φωτογραφίας, παίζουν ένα παιχνίδι που πια έχει ξεχαστεί. Η γενιά μας ίσως να ήταν και η τελευταία που το τραγούδησε...
(Φωτογράφος: Βούλα Παπαϊωάννου, Μύκονος)

ΣΤΟ ΠΕΖΟΥΛΙ
Σκηνή που δεν τη βλέπουμε πια αφού στα πεζούλια του 2015 παρκάρουν αμάξια και στα πεζοδρόμια οι άνθρωποι περπατούν βιαστικά, χωρίς να ενδιαφέρονται τι γίνεται τριγύρω ...άλλωστε υπάρχουν τόσα προβλήματα! Χάθηκε κι αυτή ακόμα η πολυτέλεια του να κουτσομπολεύεις! Κι όμως, σ΄αυτά τα πεζουλάκια -τα πεντακάθαρα και ασπρισμένα- έχουν βγει αποφάσεις σοβαρές. Ανάμεσα στο πασατέμπο και το καθάρισμα των ζαρζαβατικών τα κουσκουσέλια έδιναν κι έπαιρναν! Αυστηρός κριτής η γιαγιά με το αιώνιο τσεμπέρι και την ποδιά.
-Τα ΄μαθες κυρα-Κατίνα; ο γιος της Μαρίκας του κουρέα προξενεύεται με την Μαρία της μαμής
-Καλέ, τι προξενεύεται; αυτά τα δύο τα 'χουν "φτιαγμένα" από καιρό!
_Αμή, ο Γιάννης της Ψαρούς; όλο πάρε - δώσε στο σπίτι της χήρας είναι...
-Ιιιιιι! κακό χρόνο να΄χει!
και συνέχιζαν, συνέχιζαν ....και τελειωμό δεν είχαν! λίγη ανάπαυση το μεσημέρι γιατί είχε ξεραθεί η γλώσσα τους από το λέγε-λέγε και το απογευματάκι μόλις κατάβρεχε το βυτιοφόρου του Δήμου τους δρόμους και δρόσιζε λιγάκι, πιάνανε τις μπιμπίλες τους και συνέχιζαν μέχρι να βγει ένα ολόγιομο ζωντανό φεγγάρι πάνω από τον Υμηττό και να μαζευτούνε σπίτια τους. Κι αύριο μέρα είναι ...τα κουσκουσέλια δεν τελειώνουν ποτέ, όρεξη να 'χεις να λες!
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ

Σε κάποια όμορφη γειτονιά της Αθήνας του '60. Όταν το φαγητό μαγειρευόταν από τα χέρια της γιαγιάς ή της μαμάς, το ίδιο χέρι από το οποίο τρώγαμε καρπαζιά αν δεν αδειάζαμε το πιάτο. Όσπρια, χόρτα, ντομάτες με αυγά, γαύρο, σαφριδάκια (που ήταν και φθηνά),το καθημερινό μας. Όλα αγορασμένα είτε από τον μπακάλη της γειτονιάς, είτε από τον πλανόδιο μανάβη και ψαρά. Δεν έτρωγες το μεσημέρι; έπρεπε να περιμένεις μέχρι το βράδυ και για τιμωρία δεν είχε ψωμί με ζάχαρη το απόγευμα. Δεν έτρωγες ούτε το βράδυ επειδή δεν σου αρέσει; Κοιμόσουν νηστικός! Αλλά συνήθως έτρωγες γιατί δεν είχες κι άλλη επιλογή... φαστ φουντ και τυροπιτάδικα ήταν άγνωστα εκείνη την εποχή.
Κείμενο: ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ

Στη Μιχαλακοπούλου των αρχών της δεκαετίας του '70, ένα παιδί βλέπει την Αθήνα να αλλάζει... Εικόνες που τώρα πια βλέπουμε μόνο από φωτογραφίες.

Καλοκαιρινό βραδάκι σε μια όμορφη αυλή της δεκαετίας του ΄60. Τότε που δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, τότε που οι ιστορίες της γιαγιάς μας κρατούσαν συντροφιά...

Προσφυγάκι με τη γιαγιά του έξω από την παράγκα. Τα τεντζερέδια σε δεύτερο πλάνο, (τότε μαγείρευαν έξω από τις παράγκες για τον απλό λόγο, ότι μέσα δεν υπήρχε χώρος)

ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: http://www.omorfigeitonia.gr/article.php?id=604%2F

..ΑΓΓΕΛΟΣ

εδω κι αλλες καταπληκτικες φωτογραφιες του Αγγελου Μπαραι:
(Πατησε λεζαντα φωτογραφίας Του)

    https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1326639821132.37486.1685014586&type=3

Έτσι ήσυχα (θα) μας ταξιδεύει η ζωή, διασχίζοντας θύμησες, έρωτες, ερημιές, απουσίες ώσπου να μας παραδώσει αθόρυβα στην παύση και στη λησμονιά.
ΥΓ: Υπήρξαμε άραγε ποτέ; Κι αν ναι κατανοήσαμε επαρκώς την ύπαρξή μας;

Τάκης Τσαντήλας

Σαβίνα Γιαννάτου ~ Το βράδυ