έχε το νου σου στο παιδί..




Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

μαζεύοντας "καλοκαίρι"..

Παίξε στοίχημα
Την Πέμπτη στις Κηρήθρες, την Παρασκευή στο Μουσικό Σχολείο, το Σαββατοκύριακο στα Μεγάλα Καλύβια.
Δεν υπήρχαν πουθενά επαγγελματίες. Διέκρινες μόνο το αυθεντικό, το γνήσιο, την προσπάθεια και την αγάπη για έκφραση. Οι αναγνώστες που διάβασαν αγαπούν το βιβλίο, οι μουσικοί που έπαιξαν αγαπούν τη μουσική, οι μικροί και μεγάλοι ζωγράφοι επειδή αγαπούν τη σύνθεση των χρωμάτων.
Κάποιες φορές ζούμε την αποθέωση της μετουσίωσης του απλού σε θεόπνευστο. Όπως η μπάλα στα παιδικά μας χρόνια.
Ακόμα και αν έμπαινε το πέναλτι του Γκέκα, ξέρεις ότι έπαιζες ρώσικη ρουλέτα. Χορός εκατομμυρίων, δίπλα σε στόματα που πεινάνε. Άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κατέβουν στους δρόμους για τα πανηγύρια, αλλά ούτε τους πέρασε από το μυαλό να διεκδικήσουν έναν καλύτερο κόσμο, πέρα από την ιδιωτική απαίτηση. Δεν είναι τίποτα κακό, όλα είναι ζωή. Αλλά όταν τα λαοφιλή θεάματα αποπροσανατολίζουν ολόκληρους λαούς, τότε υπάρχει πρόβλημα. Και ακριβώς από πίσω το κέρδος των λίγων, σε βάρος των πολλών. Αρκεί να είναι εμπορικό. Αν είναι ταινία να κόβει εισιτήρια, αν είναι βιβλίο να είναι άρλεκιν, αν είναι μουσική να σπάζει πιάτα, αν είναι ποδόσφαιρο να παίζεται στοίχημα εκατομμυρίων. Παίξε στοίχημα. Ο καθημερινός ψεκασμός. Θα γίνεις πλούσιος. Αρκεί να μη σκέφτεσαι, να μη διεκδικείς, 140 ευρώ η φιάλη το ουίσκι και τα πιάτα για σπάσιμο δικά μας. Ο Γονίδης δικός σας.
Εθιστήκαμε σαν λαός στα πανηγύρια. Και το καλοκαίρι καλά κρατούν. Περπατάω τα βράδια και ακούω την καταστροφή της παραδοσιακής μας μουσικής από τους εβδομαδιαίους γάμους πια. Παλιά τουλάχιστον είχαμε τις εβδομαδιαίες φωτογραφίες. Γεμίζει η πόλη με αφίσες αλλά Θώδη, το νεοελληνικό κιτς στις δόξες του.
Είδα τον αγώνα χτες το βράδυ. Ούτε τέχνη είδα, ούτε ποδόσφαιρο που θα άξιζε σε ομάδες που φτάνουν στις οκτώ καλύτερες. Το θέαμα θυσία στη σκοπιμότητα. Η παθητικότητα του θεατή. Δίπλα απ’ τα γήπεδα της Βραζιλίας ανθεί η πορνεία. Είναι ανατριχιαστικό να ακούς ότι μισό εκατομμύριο παιδιά εκδίδονται στη Βραζιλία. Πολλοί ταξιδεύουν λέει ως εκεί για τον αγοραίο έρωτα. Πως τολμά ένα κράτος με τέτοια διαφθορά, να οργανώνει άρτον και θεάματα; Είναι τυχαίο ότι το ποδόσφαιρο ακμάζει σε παρακμιακές κοινωνίες; Όχι, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε ο Μπέος στο Βόλο.
Αλλά επειδή κινδυνεύω να παρεξηγηθώ, εξηγούμαι. Δεν είναι κακό να βλέπεις ποδόσφαιρο. Είναι όπιο όμως, να αναλώνεσαι μόνο στο ποδόσφαιρο σαν θεατής.
Γιατί είναι άλλο να παίζεις εσύ. Νους υγιής εν σώματι υγιή.
Αν φαντασθούμε τι θα συνέβαινε αν η Εθνική προκρινόταν, θα καταλάβουμε γιατί σήμερα θερίζουμε υποκουλτούρα και κατάντια στην Ελλάδα. Μα να μη χαρούμε; Φυσικά να χαρούμε. Αλλά αν υπήρχε υγιής κοινωνία δεν θα υπήρχε και χρυσή αυγή και τόσοι συγγενείς της. Καμία νίκη της Εθνικής δεν θα δώσει χαρά στον άνεργο, όταν ζει με το σύνθημα μπάλα και ξερό ψωμί. Και πως θα πάρει τα πόδια του να βγει στο δρόμο, να αντισταθεί, εθισμένος από τον οριζόντιο καναπέ;
Όταν σβήσουν τα φώτα στα γήπεδα της Βραζιλίας, καμία φτώχια δεν θα εξαλειφτεί. Απλά κάποιοι θα πλουτίσουν περισσότερο. Μήπως δεν είδαμε το σενάριο σε μας, με τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Μπράβο στην Εθνική, αλλά όταν είσαι o χρυσοπληρωμένος Σαλπιγγίδης τέτοια γκολ δεν τα χάνεις. Άλλο επίσης ΑΟΤ- Φλαμούλι.
Ούτε κρύο, ούτε ζέστη από την Εθνική. Αλλά φυσάει ένα λίβα που καίει τα σπαρτά τούτο το καλοκαίρι. Ποιός θα το δροσίσει;


Κ.Τ.




Μια που παίζουμε με την Ακτή Ελεφαντοστού........ παράγει το 70% του κακάο που καταναλώνεται παγκοσμίως και στις φυτείες 'δουλεύουν' παιδιά σκλάβοι, από 6 έως 12 ετών κυριολεκτικά για ένα πιάτο φαγητό, 12-16 ώρες τη μέρασε άθλιες συνθήκες.
Οι καλλιεργητές, προτιμούν τα παιδιά,διότι μπορούν και σκαρφαλώνουν εύκολα στα κακαόδεντρα και επίσης δεν διαμαρτύρονται για τίποτα. Αυτά τα παιδιά δεν ξέρουν τι είναι η σοκολάτα. Δεν έχουν φάει ποτέ!
Οι σοκολάτες λοιπόν που τρώμε, έχουν επάνω τους παιδικό ιδρώτα και αίμα

Λ.Π.
Φωτογραφία: Μια που παίζουμε με  την Ακτή Ελεφαντοστού........ παράγει το 70% του κακάο που καταναλώνεται παγκοσμίως και στις φυτείες 'δουλεύουν' παιδιά σκλάβοι, από 6 έως 12 ετών κυριολεκτικά για ένα πιάτο φαγητό, 12-16 ώρες τη μέρασε άθλιες συνθήκες.
Οι καλλιεργητές, προτιμούν τα παιδιά,διότι μπορούν και σκαρφαλώνουν εύκολα στα κακαόδεντρα και επίσης δεν διαμαρτύρονται για τίποτα. Αυτά τα παιδιά δεν ξέρουν τι είναι η σοκολάτα. Δεν έχουν φάει ποτέ!
Οι σοκολάτες λοιπόν που τρώμε, έχουν επάνω τους παιδικό ιδρώτα και αίμα


«Τη βραδιά του τελικού του Μουντιάλ,θα πεταχτείς, μαλάκα, για μπύρες.
Θα πας στο ΑΤΜ και δεν θα βγάζει τίποτα,θα νομίσεις ότι είναι απλά βλάβη.
Θα γυρίσεις σπίτι και στο ημίχρονο θα χτυπήσουν την πόρτα κλητήρες.
Θα σου πάρουν ΚΑΙ τον καναπέ ΚΑΙ την τηλεόραση.
Εκεί που θα κοιτάς σα χάνος,θα μπει μέσα ένα συμπαθέστατο ηλικιωμένο ζευγάρι Γερμανών που θα έχει πάρει κοψοχρονιά το σπίτι σου.
Θα κατέβεις προς την παραλία να κοιμηθείς εκεί αλλά θα έχει συρματόπλεγμα,κάποιος θα την έχει πάρει κοψοχρονιά.
Θα γυρίσεις στην πλατεία να κάτσεις σε παγκάκι,θα έχουν βάλει εισιτήριο αυτόματο για να σηκώνονται τα σιδερένια μπουλόνια που θα του χουν φυτέψει.
Πιστεύω ακράδαντα ότι τίποτε δεν θα σε πειράξει περισσότερο απ το ότι δεν θα χεις προλάβει να δεις το β ημίχρονο»

  Σ.Λ.


``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΥΓ


Γειά σου Χαρά, γειά σου Τεό!!!!!!!!
Καλησπέρα ή Καλημέρα απο την μαγευτική Γαύδο!!
Με τα πολλά και τα λίγα αποφασίσαμε σαν ζευγάρι και σαν όντα ξεχωριστά έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, μπουχτίσαμε και επιλέξαμε αλλαγή στους ρυθμούς της πόλης, με την τόση καταστροφολογία, την μιζέρια, την άχρηστη πληροφορία και το βρώμικο σύστημα. Έτσι από επιλογή και όχι ανάγκη ναυαγήσαμε στο νησί της Καλυψώς, την Γαύδο, το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης. Μέχρι να συνέρθουμε και να εναρμονιστούμε με την φύση μας πήρε καιρό, σαν πολιτισμικό σόκ σαν ένα τζέτ λάγκ. Πώς να μη χρειάζεσαι χρόνο όταν έχεις μάθει στα εύκολα και έτοιμα πακέτα που μας προσφέρει η δήθεν σύγχρονη ζωή μας;
Η ζωή εδώ άλλαξε γιατί άλλαξαν οι προτεραιότητές μας.
Βασικό είναι το νερό το οποίο το συλλέγουμε από το πηγάδι που υπάρχει στην παραλία κάθε 2 με 3 μέρες, τα μαγειρέματα γίνονται στη φωτιά και ποιοτικός χρόνος αρκετός υπάρχει για τον καθένα χωριστά και για τους δύο μαζί.
Προστατεύουμε την φύση γιατί εξαρτιώμαστε από αυτή και γιατί άλλωστε φύση είμαστε και εμείς.
Δεν κόβουμε ζωντανά δέντρα παρά μόνο όσα είναι χάμω για να τα χρησιμοποιήσουμε.
Προσπαθούμε η παρουσία μας στη φύση να είναι όσο το δυνατόν πιο διακριτική.
Δεν επιβαρύνουμε το περιβάλλον με χημικά, πλαστικά, σαπούνια, προτιμούμε να πλύνουμε τα πιάτα στην άμμο με τα βοτσαλάκια και τα κοχυλάκια της θάλασσας.
Φροντίζουμε τις πηγές και τα πηγάδια της παραλίας γιατί χωρίς νερό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Η μέρα περνάει όμορφα και δημιουργικά, το τοπίο άχρονο, χωρίς άγχος, μας προλαβαίνει και δεν φτάνουν οι ώρες της μέρας μερικές φορές για να κάνεις όσα θέλεις.
Το νησί της λήθης είναι άλλωστε, μέχρι και ο πολυμήχανος Οδυσσέας ξεχάστηκε και έμεινε εδώ 7 χρόνια και τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο εδώ, όλα τα εκτιμάς διαφορετικά πιο απλά, πιο σοφά.
Οι πληροφορίες δεν υπάρχουν, αυτοκίνητα δεν υπάρχουν, ούτε ρεύμα και το συναίσθημα το αντιλαμβάνεσαι 100 τις 100.
Είτε είναι χαρά, είτε είναι λύπη είτε είναι οτιδήποτε το νοιώθεις πιο δυνατό, πιο καθαρό χωρίς να παρεμβαίνει τίποτα.
Η κάθε μέρα είναι διαφορετική εκτός δηλαδή από τα απαραίτητα που είναι το μαγείρεμα και η συγκομιδή νερού.  
Η ανατολή και η δύση μοναδικές κάθε μέρα, εδώ γεύεσαι τον χωροχρόνο διαφορετικά. Είναι πολλές φορές που δεν μπορείς να διαχειριστείς την διαφορετική μέρα ιδίως στην αρχή που είσαι συνηθισμένος και εγκλωβισμένος στους ρυθμούς της πόλης.
Το νησί μαγικό, οι παραλίες ξενοδοχεία εκατομμυρίων αστέρων. Σεληνιακό το τοπίο τις ημέρες της πανσελήνου τόσο μαγικό που δεν χρειάζεσαι φακό. Έχεις φυσικό φώς το φεγγάρι που βλέπεις μέχρι και την σκιά σου με φόντο το μαύρο, καταπληκτικό λες και κάποιος έχει πατήσει τον διακόπτη και διαχέεται παντού φώς.
Τα κέδρα μορφές μαγικές, μικρά και μεγάλα στέκονται άκαμπτα στο νησί της λήθης εκατομμύρια χρόνια περιτριγυρισμένα από πεύκα, θυμάρι, θρούμπι, λαδανιές και ένα σωρό άλλα βοτάνια.
Δυστυχώς όμως όπως σε όλα τα παραμύθια, πάντα υπάρχει ένας κακός και σε αυτό το υπέροχο νησί ο κακός είναι το κράτος πρόνοια.
Οι άνθρωποι εδώ είναι ξεχασμένοι από το κράτος πρόνοια. Γιατρός μόνιμος δεν υπάρχει ,τον χειμώνα υποφέρουν από τις αντίξοες συνθήκες και έτσι απλά αυτούς τους ακρίτες εδώ τους έχουν αφήσει στην μοίρα τους. Οι κάτοικοι ως επί το πλείστον είναι ψαράδες , κτηνοτρόφοι και ασχολούνται με τον τουρισμό.
Πόσο θα επηρεάζονταν από τα χημικά της Συρίας, πόσο θα τους καταστρέψει μεταγενέστερα …..;
Πουθενά δεν υπάρχει δίκαιο.
Πόσο έχουμε αφήσει να μας αλλάξουν την ζωή.
Τα πράγματα είναι απλά και τα έχουμε κάνει πολύπλοκα αλλά τελικά αυτά τα απλά είναι που μας ευφραίνουν το μυαλό και την καρδιά.
Εμείς ως καλλιτέχνες και οι 2 έχουμε στα σχέδιά μα ς να παρουσιάσουμε μια τριλογία για τα ιερά δέντρα της Ελλάδος που είναι η ελιά, ο πλάτανος και ο κέδρος.
Αρχίζουμε με τον κέδρο που είναι προς εξαφάνιση. Οφείλουμε να το παρουσιάσουμε κυρίως στα μικρά παιδιά για να τα ευαισθητοποιήσουμε.
Το φωτεινό πνεύμα, το καθαρό μυαλό, η ανοιχτή καρδιά και το υγιές κορμί είναι όσα προσπαθούμε να μας χαρακτηρίζουν
Με αγάπη και εκτίμηση από το νησί της λήθης!!!
Ευτυχία – Κωστής
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα
δεν θα συναντήσεις
αν δεν τους κουβαλείς μες την ψυχή σου
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου!!!!!
Μάης 2014
http://eyploia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=452%3Agaudos&catid=82%3A32


Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο,
να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος νά 'ναι οι τροχοί,
που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο.

Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό
για νά 'βρει πάλι ρίζα το χορτάρι.
Και πήρες την ελπίδα και τη χάρη
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό,
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη.

Μα πως να μη ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός,
όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου,
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να 'σαι το πουλί κι ο κυνηγός,
στις μαύρες λαγκαδιές του Παραδείσου.

Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε,
οι συμμορίες κ' οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε,
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε,
γιατί ποτέ δεν ήταν Ποιητές,
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε...

.-.-.-.

στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
ερμηνεία: Γιώργος Μεράντζας
δίσκος: "Τροπάρια για φονιάδες" (1977)

">

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου