έχε το νου σου στο παιδί..




Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Καλή μας τύχη ..

"Δεν ξέρω πώς σκέφτεστε τη θάλασσα του Αιγαίου εσείς που ζείτε στις πόλεις και την επισκέπτεστε κυρίως καλοκαίρια.
Από τότε που ζω στη Χίο είναι κομμάτι της ζωής μου.
8-9 μήνες κολυμπώ, σταματώ από Δεκέμβρη μέχρι Μάρτη.
Το χειμώνα κάνω περίπατους δίπλα στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο,στη θάλασσα που μας χωρίζει απ΄τη μικρασιατική ακτή,και την κοιτώ, φουσκωμένη απ΄τους άγριους νοτιάδες του Ανθρωποφάγου πελάγους.
Δεν υπάρχει στιγμή που να περπατώ δίπλα στη θάλασσα και να μην σκεφτώ ότι μια βάρκα με ανθρώπους κυνηγημένους κάπου εκεί δίπλα μου θαλασσοπνίγεται.
Φοβερό το πέλαγος του χειμώνα.
Αν πέσεις μέσα οι δίνες των κυμάτων σε χωρίζουν απ τους αγαπημένους σου, τα χέρια λύνονται,κορμιά στροβιλίζονται,χωρίζει η θάλασσα μανάδες απ τα παιδιά τους.
Κάθε φορά που περπατώ δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα πάντα κάνω μιαν ευχή.
Η βάρκα που κάπου, εκεί έξω, θαλασσοδέρνεται να περάσει με ασφάλεια τα νερά και οι άνθρωποι να πατήσουν γη.
Έστω και την καταραμένη γη τη δική μας.
Καληνύχτα σας."

">

"Να τους πάρετε στα σπίτια σας αφού τους θέλετε!"

24 Ιανουαρίου 2014 στις 5:12 μ.μ.
Του Βασίλη Ρόγγα

Εδώ και περίπου 2 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, παίζει ένα επιχείρημα λαϊκό, της πιάτσας, του καφενιόμαγκα. Σε κάθε περίπτωση που οι αριστερές και οι αριστεροί υπερασπίζονται τους μετανάστες και τον κατατρεγμό τους, εκτοξεύεται η σχεδόν ιαχή: «άμα τους θέλετε τόσο πολύ, να τους πάρετε στα σπίτια σας».

Με αφορμή τον πνιγμό στο Φαρμακονήσι 12 μεταναστών, 9 παιδιών από ενός χρονού και τριών γυναικών, στα όποια ηλεκτρονικά φόρα το επιχείρημα με τα ίδια σχεδόν λόγια ξαναπαίζει στο τραπέζι.

Να τελειώνουμε με την παλιανθρωπιά.


Δεν υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες μόνο. Κάθε κοινωνική κατηγορία που βιώνει την εξουσιαστική κυριαρχία του καπιταλισμού θεωρούμε ταξικό και ανθρώπινο καθήκον να είμαστε δίπλα της.

Για εμάς όλη η εργατική τάξη, οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι μετανάστες, οι ρομά, οι φτωχοποιημένοι έλληνες, η νεολαία της ανεργίας και όλοι οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι που τους ξεφτιλίζουν, οι αγρότες που δε μπορούν να επιβιώσουν είναι αδέρφια μας.

Όλες και όλοι οι από κάτω είναι αδέρφια μας.

Ακόμα χειρότερα: υπερασπιζόμαστε ανθρώπους από όλο τον κόσμο που δε θα τους δούμε ποτέ.

Οι ιθαγενείς της Νότιας Αμερικής, οι φτωχοδιάβολοι σε ένα δρόμο στην Καλκούτα, μια γυναίκα που τη βιάζει ο συγγενής της στη Ρωσία, ο κομμουνιστής που εκτελείται στην Αίγυπτο, οι εργάτες που εξεγείρονται στην Κίνα.

Δεν χωράνε όλοι και όλες αυτές στο σπίτι μας.

Μάλιστα εμείς δε θεωρήσαμε ποτέ ότι είναι λύση να πάρουμε ένα –δυο – πέντε  κατατρεγμένους και να τους περιθάλψουμε, να τους βοηθήσουμε, αν και κάνουμε και χειρότερα από τέτοια.

Ζητάμε να σταματήσουν οι αιτίες που γεννούν κατατρεγμένους.

Λέμε πως τις εκκλησίες που στήνουν οι κυρίαρχοι υμνώντας τον καπιταλισμό θέλουμε να τις γκρεμίσουμε γιατί αυτές φτιάχνουν κατατρεγμένους.

Ο καπιταλισμός σε κάνει να φτωχαίνεις.

Και δεν το ζητάμε απλώς. Το διεκδικούμε, το παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο που ρουφάει τη δημιουργικότητα μας για μόνο το κέρδος.

Πιο πέρα: εμείς ζητάμε την καθολική χειραφέτηση όλων των ανθρώπων, ατομική και συλλογική, πιστεύουμε στο όραμα της Γαλλικής Επανάστασης για ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη. Την θέλουμε «πανανθρώπινη τη λευτεριά» και κάποτε αυτός ήταν λόγος να τρως ξύλο και αν ζούσε ο Μίσσιος θα μας το διηγούνταν πάλι.

Υ.Γ. Ο Λειβαδίτης τα λέει πιο μεστά, πάντα το έκανε:">
«Έβλεπαν να πνίγονται γυναίκες και παιδιά και δεν έκαναν τίποτα»

Διαστάσεις αποτρόπαιου εγκλήματος δίνουν με τις μαρτυρίες τους οι πρόσφυγες που επέζησαν από την τραγωδία του Φαρμακονησίου. Στη συγκλονιστική μαρτυρία του ανθρώπου που έχασε τα τρία παιδιά και τη γυναίκα του, τονίζεται ότι «επίτηδες τους έριξε το λιμενικό στη θάλασσα». Όπως καταγγέλλει, προσπάθησαν να τους πνίξουν. Οι επιζώντες αναφέρονται στα θύματα και ζητούν να βρεθούν τα πτώματα των δικών τους ανθρώπων. «Ενώ είχαν 100 μέτρα απόσταση από τις ελληνικές αρχές, το λιμενικό τους ρυμούλκησε με υψηλή ταχύτητα και κάποια στιγμή έπεσαν στη θάλασσα. Ακόμη, οι άνδρες του λιμενικού τους έβριζαν, τους απειλούσαν με τα όπλα τους και τους χτυπούσαν» αναφέρουν οι επιζώντες περιγράφοντας την κτηνωδία. «Οι λιμενικοί χτυπούσαν τη βάρκα των προσφύγων με τα πόδια τους προσπαθώντας να την αναποδογυρίσουν», μαρτυρούν με τρόμο οι επιζώντες και κάνουν λόγο για απειλές από τον επικεφαλής των λιμενικών. Μάλιστα, άνδρας του λιμενικού εμπόδισε ένα παιδί να πιάσει ένα ξύλο και να διασωθεί, αναφέρει ένας εκ των προσφύγων. Οι άνδρες του λιμενικού κατέγραφαν σε βίντεο το περιστατικό και αρνούνταν να πετάξουν σωσίβια για τους ανθρώπους που πνίγονταν. «Μπορούσαν να σώσουν τους ανθρώπους μας και δεν το έκαναν» δηλώνει συντετριμμένος ένας από τους ναυαγούς που διασώθηκαν.


αποχαιρετισμός...
">


-
Πατηστε με πονο....εδωhttp://left.gr/news/fotografies-apo-tin-ypodohi-ton-diasothenton-apo-farmakonisi-ston-peiraia


"...Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν

το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ' την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν "
Κώστας Βάρναλης
.....εκείνη τή νύχτα σταμάτησαν νά ουρλιάζουν τά τσακάλια, γιατί ούρλιαζαν οί ''ΑΝΘΡΩΠΟΙ''......(M.Λουντέμης)....
">
Βαριά βραχιόλια οι λύπες
πως μ’ αγαπάς δεν είπες.
Το ‘χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
κι ας πέθαινε το σώμα μου.

Σου στέλνω μ’ ένα γράμμα,
του φεγγαριού τη λάμα.
Παρ’ τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
κι αν κλαίει η ψυχή σου, γέλα μου.

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
να της πει να ‘ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ’ το σεβντά μου όλη η γη....
">
Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί

">
Θέλανε να ξεφύγουν από τη σφαγή που εφιάλτης είχε γίνει.
Να φτάσουν σε μια χώρα που να βασιλεύει ειρήνη.
Μα έπρεπε να περάσουν από τους Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες του Αιγαίου - Φροντεξ και λιμενικούς τους λένε τώρα - ο Οδυσσέας αδύναμος ,την προστάτιδά του Αθηνά την κάναν νομοσχέδιο-φονιά για την παιδεία...... και δεν τα κατάφεραν ....
Τό πέλαγός μου που έπρεπε νάναι θάλασσα ειρήνης και φιλίας των λαών , υγρός τάφος για τόσες αθώες ψυχές .....
Φονιάδες !


Λίτσα Παπαδάκη



Μας είπανε ''λαθραίους'' , ''εισβολείς'', ''παράνομους'', μα εμείς είμαστε μόνο παιδιά, που τα όνειρά μας για μιά καλύτερη ζωή, τα βύθισαν μαζί με τα μικρά κορμάκια μας Χριστιανοί Ελληνες κι Ευρωπαίοι στο όμορφο Αιγαίο, κοντά στη Λέρο και στην Πάτμο , εκεί που το καλοκαίρι σκαφάτοι και λοιποί πιστοί σε κανένα διάλειμμα των διακοπών τους , επισκέπτονται τα μοναστήρια κι ανάβουν κεριά , ξεπλένοντας τάχα τις ενοχές τους......
Λίτσα Παπαδάκη



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"-Ανηκω σε μια φυση του ανθρωπου που μονιμως πολεμαει τα πραγματα, δεν τ αφηνει. Δεν συμβιβαζεται, αρα εξακολουθω και κραταω την ιδια γραμμη.

-Αισθανομαι οτι ο κινηματογραφος σας μετα τον Μελισσοκομο, γινεται λογοτερο πολιτικος, περισσοτερο μελαγχολικος και ισως πιο απελπισμενος..

-Ναι,... ΝΑΙ.
Πιο απελπισμενος, παρ ολο που σου λεω πως στο βαθος βαθος, μια κρυμμενη ελπιδα υπαρχει παντα .
Ομως, τα χρονια περνανε, μεγαλωνουμε , οι αντοχες μας μεγαλωνουν ο κοσμος δεν αλλαζει , αντιθετα θαλεγα πως παει προς το χειροτερο και αυτο δεν ειναι μια διαπιστωση δικια μου, ειναι μια διαπιστωση γενικοτερη.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ
Ε Ξ Ε Γ Ε Ρ Σ Ε Ι Σ
κι αυτη τη στιγμη περνανε εετσι...

Περνανε, χωρις στην πραγματικοτητα ν αντιστεκεται ο κοσμος κι αυτο ειναι μια μ ε λ α γ χ ο λ ι κ η τροπη...σ αυτο που θα λεγαμε ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Παραμενει ομως κρυμμενη, αυτη ..η "κρυμμενη φωτια" που λεει:
ας θεωρησουμε , αφου η ιστορια δεν ειναι γραμμικη αλλα ουτε κυκλικη, πως ειναι σπιραλ , παιρνουμε κατι απο το παρελθον και παμε.
Αλλα ποτέ, δεν ειναι ακριβως το ιδιο.
Ας πουμε λοιπον, πως βρισκομαστε στο κατω μερος του σπιραλ, σε μια αιθουσα αναμονης, η πορτα ειναι στο βαθος, και καποτε,
Θ ΑΝΟΙΞΕΙ!
Μια πορτα , που θα βγει!
Δεν ξερουμε τι θα βγει απο αυτη την πορτα, αλλα σιγουρα δεν θαναι η επαναληψη του σημερα.. "


Η εκπομπή προβλήθηκε σε επανάληψη από τη ΝΕΤ στις 27-1-2012
http://youtu.be/R8DHP5uJabg

Απόσπασμα σπό τη συνέντευξη του Θόδωρου Αγγελόπουλου στη Μαρία Κατσουνάκη για την εκπομπή "Μεγάλες στιγμές του νέου Ελληνικού κινηματογράφου" ΕΡΤ 2005

Κρατα γεραααααα

να ξηλωσουμε Ο λο το πουλοβερ αυτου του κΟσμου!!

">


">
"..δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά... κι έπειτα δεν μου ανήκει..
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Ότι δεν έχω καν όνομα Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα"

Θ.Αγγελόπουλος


................................
".............
Ὅμως τὴ σκέψη τοῦ πρόσφυγα τὴ σκέψη τοῦ αἰχμάλωτου
τὴ σκέψη
τοῦ ἀνθρώπου σὰν κατάντησε κι αὐτὸς πραμάτεια
δοκίμασε νὰ τὴν ἀλλάξεις, δὲν μπορεῖς.
.........
Ὅμως ὁ τόπος ποὺ τὸν πελεκοῦν καὶ ποὺ τοῦ καῖνε σὰν
τὸ πεῦκο, καὶ τὸν βλέπεις
εἴτε στὸ σκοτεινὸ βαγόνι, χωρὶς νερό, σπασμένα τζάμια,
νύχτες καὶ νύχτες
εἴτε στὸ πυρωμένο πλοῖο ποὺ θὰ βουλιάξει καθὼς τὸ δεί-
χνουν οἱ στατιστικές,
ἐτοῦτα ρίζωσαν μὲς στὸ μυαλὸ καὶ δὲν ἀλλάζουν
ἐτοῦτα φύτεψαν εἰκόνες ἴδιες με τὰ δέντρα ἐκεῖνα
ποὺ ρίχνουν τὰ κλωνάρια τους μὲς στὰ παρθένα δάση
κι αὐτὰ καρφώνουνται στὸ χῶμα καὶ ξαναφυτρώνουν-
ρίχνουν κλωνάρια καὶ ξαναφυτρώνουν δρασκελόντας
λεῦγες καὶ λεῦγες-
ἕνα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων τὸ μυαλό μας.
Κι ἂ σου μιλῶ μὲ παραμύθια καὶ παραβολὲς
εἶναι γιατὶ τ᾿ ἀκοῦς γλυκότερα, κι ἡ φρίκη
δὲν κουβεντιάζεται γιατὶ εἶναι ζωντανὴ
γιατὶ εἶναι ἀμίλητη καὶ προχωράει-
στάζει τὴ μέρα, στάζει στὸν ὕπνο
μνησιπήμων πόνος."
Γ.Σεφέρης,Τελευταίος Σταθμός

http://youtu.be/QRnT0l2ZOrI

">




................................
 το βρήκα στον Δάσκαλο Γιάννη Τζήκα..
Σαν σήμερα 24 Ιανουαρίου 1920, πεθαίνει ο μεγάλος Ιταλός ζωγράφος Αμεντέο Μοντιλιάνι…
Ο Νίκος Καρούζος του αφιερώνει μερικούς στίχους στο ποίημά του «Ρομαντικός επίλογος»:
«Μη με διαβάζετε…
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η
ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά

ενοχλώντας το σύμπαν….»

Γιάννη σ ευχαριστώ, άκου..
">






Βαγγέλη καλέ μου Φίλε, σ ευχαριστώ και Σένα πολύ , που μου χάρισες τους στίχους σου..
">


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~






Κι αυτό το λουλουδάκι ..για Σένα,
από τον κήπο της Ντόντο μου
">
.................................
καλή τύχη ..μέχρι να τα ξαναπούμε 
Ρένα
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου