Τα δικά μου "κάλαντα" για τη μαμά Ελλάδα..

"Εγώ μεγάλωσα σε γειτονιά που όταν ένα σπίτι είχε πόνο,πένθος,άρρωστο οι υπόλοιποι γείτονες σταματούσαν τις όποιες γιορταστικές τους εκδηλώσεις στα σπίτια τους, έστω και τις προγραμματισμένες, από σεβασμό στη θλίψη, στην αγωνία του γείτονα.
Θυμάμαι μια φορά ότι είχα βάλει δυνατά το ραδιόφωνο την επόμενη της κηδείας μιας γειτόνισσας και ήρθε ο πατέρας μου και το χαμήλωσε αμέσως.
Η επίδειξη χαράς, κεφιού και ανεμελιάς δίπλα σε ανθρώπους που υποφέρουν είναι επίδειξη ανθρώπων χωρίς Παιδεία, και δεν εννοώ τίτλους σπουδών, αλλά αυτήν την λαϊκή σοφία της ανοχής στον δίπλα που πολλά χρόνια οδήγησε τους ανθρώπους να ζουν μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Οι πομπώδεις εκδηλώσεις χαράς και γλεντιού δείχνουν ανθρώπους με μεγάλα κόμπλεξ κατωτερότητας.
Για αυτό θεωρώ χυδαία επίδειξη κακογουστιάς και αναισθησίας τα πλεκτά στα δέντρα.
Όπως εξάλλου και ΟΛΕΣ τις επιδεικτικές εκδηλώσεις χαράς και γλεντιού που πολλοί αυτές τις μέρες θα κάνουν.
Χαμηλώστε κι εσείς το ραδιόφωνο σας και ναι, χαρείτε τις μέρες χαμηλόφωνα, χωρίς να προκαλείτε, αφουγκραζόμενοι το λυγμό του δίπλα που δεν έχει και δεν δύναται." Sofia Lampiki


Χριστουγεννιάτικο μήνυμα!
Τι περιμένεις; Να σου φτάσει η χολή μέχρι το λαρύγγι;

Αγαπητέ συμπολίτη,
Σου αρπάζουν τις αποταμιεύσεις, σε διώχνουν από τη δουλειά και σου αυξάνουν τα χρέη για να μην μπορείς να πληρώσεις, να γίνεις οφειλέτης, «κόκκινος», για να σου πάρουν το σπίτι. Απλά μαθηματικά. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Σε παραμυθιάσανε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, ο άγιος Σημίτης, και σε εξωθήσανε, τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, να παίξεις τις οικονομίες σου στο Χρηματιστήριο. Την ώρα που οι ίδιοι ξεκοκαλίζανε τη χώρα, αγοράζοντας σάπια υποβρύχια και πουλώντας εθνική υπερηφάνεια στο Ολυμπιακό Στάδιο με τις φιέστες των δισεκατομμυρίων και τους ντοπαρισμένους αθλητές. Μόλις σου πήρανε τις οικονομίες με το κόλπο γκρόσο, προτού ξυπνήσεις, αρχίσανε να σου δίνουνε εύκολα και χαμηλότοκα δάνεια, για να μην καταλάβεις ότι είχες ήδη φτωχύνει. Πάρε για το σπίτι, πάρε για το αυτοκίνητο, πάρε για τα ψώνια, πάρε για τις διακοπές, πάρε για να μη σκοτίζεσαι, όλα πάνε καλά. Κι έτσι, παγιδεύτηκες οριστικά και αμετάκλητα. Μετά σε διώξανε από τη δουλειά σου ή σου μειώσανε το μισθό ή σου κόψανε τη σύνταξη, το επίδομα και το εφάπαξ. Σου βάλανε και τα χαράτσια, ενώ αυξήσανε όλα τα τιμολόγια κοινής ωφέλειας. Αναγκάστηκες να κλείσεις και το μαγαζί σου με τη λιτότητα και τους υψηλούς φόρους. Έχασες κι όποιο συμπληρωματικό εισόδημα ενδεχομένως είχες από νοίκια, αφού τα διαμερίσματα είναι ξενοίκιαστα ή οι ενοικιαστές δεν έχουν να πληρώσουν. Και τώρα, θα σου πάρουνε ό,τι έχεις και δεν έχεις. Και το σπίτι που μένεις, το αυτοκίνητο έχει ήδη παροπλιστεί από ένα περίπου εκατομμύριο ανθρώπους που έχουνε καταθέσει πινακίδες στις εφορίες, αλλά και το πατρικό σου στο χωριό. Ακόμα και το αγροτεμάχιο με τις κοτρόνες και τα γαϊδουράγκαθα που έχετε από πάππου προς πάππο, τώρα φορολογείται και σε χρεώνει μην μπορώντας ούτε να το πουλήσεις ούτε να το κατεδαφίσεις.
Φίλε συμπολίτη,
Σε εγκλωβίσανε πολύ άσχημα. Και με το νέο νόμο, κάνουν πολύ πιο εύκολη τη χρεοκοπία και το ξεπάστρεμα της περιουσίας σου. Αυτοί ξέρουν ότι δεν πληρώνεις δόσεις, γιατί έχασες πρώτα τις οικονομίες σου και μετά τη δουλειά σου ή μειώθηκε ο μισθός σου. Αυτοί το σχεδίασαν και σου το φόρεσαν ναρκώνοντάς σε κατάλληλα. Και σε εκβιάζουνε τώρα για να πληρώνεις δόσεις για μια αξία που δεν υπάρχει πια. Το διαμέρισμά σου κοστίζει το μισό απ’ ό,τι κόστιζε όταν το αγόρασες και πήρες το δάνειο. Για οκτώ χιλιάδες πουλήθηκε ένα δυάρι στο κέντρο της Αθήνας, χτες. Και τώρα, αυτά που χρωστάς στις τράπεζες είναι πολύ πάνω από την πραγματική αξία του ακινήτου σου. Κι αν δεν κλατάρεις απ’ αυτό, από την ανεργία ή το μειωμένο εισόδημα, σου επιβάλλουν και φόρους πάνω στην εικονική αξία του ακινήτου για να μην μπορείς να τους πληρώσεις. Ο σκοπός τους δεν είναι πληρώσεις. Μερικές φορές διαμαρτυρόμαστε, καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και τις απευθύνουμε το λόγο, λέγοντας, μα δεν μπορεί ο κόσμος να το πληρώσει! Μα, ο στόχος είναι αυτός! Να μην μπορείς να πληρώσεις. Ο σκοπός είναι προφανής. Το 10% που βάζουν σαν φόρο, είναι στην πραγματικότητα 20% αφού μπαίνει στην πλασματική αξία, και το 20% είναι 40% και το 30% είναι 60%, αφού η πραγματική αξία είναι στο μισό απ’ αυτήν στην οποία υπολογίζεται ο φόρος και το πρόστιμο. Δηλαδή, εντελώς εξοντωτικά είναι τα μέτρα και τα ποσά. Κι άμα δεν μπορείς να τους πληρώσεις, σου επιβάλλουν ένα τρομακτικό πρόστιμο, ώστε σίγουρα να σε γονατίσουν ολοκληρωτικά και να σου πάρουν το ακίνητο. Κι αν δεν φτάνει η πραγματική του αξία στον πλειστηριασμό για να ξοφλήσεις τα χρέη που σου έχουν δημιουργήσει, θα σου πάρουν κι ό,τι άλλο έχεις, δηλαδή, τα πάντα. Όπως στην Ουκρανία και την Ισπανία, θα μπουκάρουν στην κατοικία σου με πάνοπλους αστυνομικούς, κι αν δεν τους ανοίγεις την πόρτα, με ηλεκτρικά πριόνια θα κόβουν την πόρτα ασφαλείας για να σου πάρουν την τηλεόραση, το play station, το ψυγείο και το φούρνο μικροκυμάτων, έναντι. Και μαζί με τα υπόλοιπα, που θα σου αφήσουν γιατί τους είναι άχρηστα, στρώματα, ρούχα, κουζινικά, σχολικά βιβλία και… τα παιδιά σου, θα σε πετάνε στο δρόμο. Άστεγο. Χωρίς οίκτο, και με το νόμο τους. Και με την ψήφο σου!
Οι «οικογένειες» σαν του βουλευτή, υπουργού και αντιπροέδρου της Βουλής, που του σπάσανε τα γραφεία οι αναρχικοί, διαχειρίζονται με τις «εισπρακτικές» συμμορίες τους την εκτέλεσή σου. Ανήκουν, μαζί με αστυνομικούς και δικαστικούς υπαλλήλους, στην ομάδα των δημίων. Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Στουρνάρηδες, Προβόπουλοι κ.λπ., μεσάζοντες των διεθνών τοκογλύφων, κάνουν τις προγραφές. Και, κατά περίπτωση, οι Δημαρίτες κρατάνε φανάρι. Με το νόμο, αλά Χίτλερ. Δεν χρειάζεται καν να σου καρφιτσώσουν ένα σήμα στο πέτο, όπως έκαναν στους ομοφυλόφιλους, τους τσιγγάνους, τους κομμουνιστές, τους επαίτες και τους Εβραίους, οι ναζί. Ο στιγματισμός που σε οδηγεί στην εξόντωση, σήμερα γίνεται ψηφιακά.
Κι εσύ, τι κάνεις; Θα τους στείλεις κατά διαόλου ή θα τους ξαναψηφίσεις; Για την πατρίδα, έτσι και αλλιώς, μερικές φορές μου δίνεις την εντύπωση, ότι δεν σε νοιάζει, κι αυτοί ξεπουλούν τα πάντα, ενέργεια, επικοινωνίες, νησιά, αεροδρόμια, λιμάνια, ακόμα και το νερό που πίνουμε! Αλλά δεν σε νοιάζει ούτε για τα παιδιά σου; Ούτε για τα αδέρφια σου; Ούτε για τη μάνα και τον πατέρα σου; Θα υπερασπιστείς ό,τι έχει απομείνει από την αξιοπρέπειά σου ή θα θαφτείς στα ερείπια της δουλικότητας και της μαλακίας σου; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Αγαπητέ συμπολίτη, καλά Χριστούγεννα!
Στέλιος Ελληνιάδης
(Στο Κόκκινο 105,5, Κυριακή 22 Δεκ. 2013, 12 μεσημέρι)
https://www.facebook.com/stelios.elliniadis


ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2013...
Τα δικά μου κάλαντα για τη μαμά Ελλάδα..





"Πού να 'βρω τέσσερα σπαθιά και μιά λαμπάδα στη γροθιά

Φωτιά να βάλω σήμερα και να τον κάψω σίγουρα

τον κόσμο αυτό που αγάπησα και μ' άφησε και σάπισα

Και σάπισα.."

Στίχοι:Νίκος Γκάτσος
Μουσική:Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεια:Νίκος Δημητράτος

Πού να `βρω τέσσερα σπαθιά
και μια λαμπάδα στη γροθιά
φωτιά να βάλω σήμερα
και να τον κάψω σίγουρα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα
και μ' άφησε και σάπισα

Στης πίκρας τα ξερόνησα
το δάκρυ μου κοινώνησα
και στης ζωής τη φυλακή
που δεν υπάρχει Κυριακή
ποτέ μου δε λησμόνησα
τη μοναξιά τη φόνισσα

Κι εσύ που ήρθες μια βραδιά
να μου ζεστάνεις την καρδιά
με πέταξες αλίμονο
στο μαύρο καταχείμωνο
με πρόδωσες και μ' έφτυσες
ήσουν χαρά και ξέφτισες

Πού να `βρω τέσσερα κεριά
και στην ψυχή μου σιγουριά
φωτιά να βάλω γρήγορα
και να τον κάψω σήμερα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα
και μ' άφησε και σάπισα

και σάπισα, αγάπησα, αγάπησα, και σάπισα...

από την ταινία "Ρεμπέτικο"

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Έρχονται την Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013 τα Χριστούγεννα και την επόμενη Τετάρτη η Πρωτοχρονιά του 2014.

Έρχονται στο νου θύμησες παλιές, αναμνήσεις από άλλα Χριστούγεννα και άλλες πρωτοχρονιές, τότε που μας έλειπαν τα χρήματα και τα «λούσα» που τώρα μας τα παίρνουν πίσω, αλλά περίσσευαν η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια!..

Μια φορά και έναν καιρό στη Θεσσαλονίκη, είχαμε στο Διοικητήριο μια «μαρμάρινη» αλάνα που καταστράφηκε αλλά, δυστυχώς, τα αρχαία που αποκαλύφθηκαν ΔΕΝ αποτελούν επισκέψιμο χώρο.

Και απέναντι από την Αγγελάκη, είχαμε μια «χωματένια» μεγάλη αλάνα όπου, όπως κάναμε και στη «μαρμάρινη» του Διοικητηρίου, κλωτσούσαμε τη μπάλα, παίζαμε κρυφτούλι, αμάδες και μακριά γαϊδούρα…

Μια φορά και ένα καιρό είχαμε τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με δάκρυα στα μάτια..

Μια φορά και έναν καιρό τα είχαμε αυτά για να παίζουμε σε παρέες εμείς τα παιδιά γονιών που ΔΕΝ είχαν λεφτά ούτε αυτοκίνητα αλλά εμείς είχαμε όνειρα πολλά!...

Γιατί τώρα πια, όχι μόνο στην πάλαι ποτέ τη δικιά μας τη «νυφούλα του Θερμαϊκού», την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά σε ολάκερη την αγαπημένη και μοναδική μας ελλαδική επικράτεια με το παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» σε εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα…λουκάνικα, τώρα πια δεν έχουμε ούτε αλάνες, ούτε παρέες παιδιών, ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό, ούτε φίλους.

Μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά, πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, αναιρούμε την ύπαρξή μας σε αριθμούς απίστευτους για Έλληνες και Ελλάδα, δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε ψηλά αλλά ούτε καν σε επίπεδο ματιών τους ανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας!

Θεέ μου, τί κρίμα!...

Εντάξει, μη με μαλώνεις παλιέ μου συμμαθητή γιατί εσένα δεν σε έχω απλά και μόνο καλό γείτονα και φίλο, σε καμάρωνα πάντα γιατί ήσουν μερακλής, άτομο με ευαισθησίες, τεχνίτης πρώτος και με χέρια επιδέξια, και ας μου θυμώσεις που «βγάζω τα εν οίκω, εν δήμω…»!

Δεν είναι πρόθεσή μου, σήμερα, να παραμυθιάσω εσένα και τους καλούς παλιούς συμμαθητές, φίλους και γείτονες που αφού κάνατε το μεράκι σας επάγγελμα σταδιοδρομήσατε όπως και εμείς που πήγαμε σε Πανεπιστήμια και ΚΑΤΕΕ εντός και εκτός των συνόρων της Πατρίδας μας.

Αντίθετα, καθώς μοιραζόμαστε το καφεδάκι εδώ στην Αγγελάκη τώρα πια ΟΛΟΙ συνταξιούχοι, αλλά όχι απόμαχοι, μετράμε ευρώ – ευρώ τις κουτσουρεμένες συντάξεις, μετράμε τα χρόνια που μας παραμύθιαζαν πως θα γινόμασταν όλοι μας πλούσιοι, βλέπουμε ταλαιπωρημένους άγνωστους συνανθρώπους να ανοίγουν τους σκουπιδοτενεκέδες και να ανασύρουν ότι έχει κάποια αξία…

Μαζί με τις ευχαριστίες μου για την συνέχιση της παρέας με καφεδάκι και την καλοσυνάτη φιλοξενία των απλών μου σκέψεων και συναισθημάτων θέλω να σταθώ στο μεστό νοημάτων θέμα της προσπάθειας να γεμίσουμε τη μοναξιά του σύγχρονου Έλληνα, να μετριάσουμε την θλίψη, να δώσουμε όσο μπορούμε μια αχτίδα ελπίδας στα παιδιά και στα εγγόνια μας…

«Επικοινωνώ άρα…υπάρχω», έλεγε η παλιά μου εκπομπή στην ΕΡΤ-3, εκείνη όπου προσπαθούσα για μερικά χρόνια να υπογραμμίσω (εάν μπορεί κανείς να υπογραμμίσει τον προφορικό λόγο) ότι ο δρόμος προς τη μοναξιά είναι στρωμένος με υποσχέσεις για ανεξαρτησία, αυτοδυναμία, προσωπική επάρκεια και αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της…παρέας.

Ο δρόμος που μας υποσχέθηκαν και μας έπεισαν να ακολουθήσουμε με τις γνωστές τακτικές ‘πλύσης εγκεφάλου’ της συγχορδίας των ΜΜΕ με περισσή δεξιοτεχνία μεγιστοποιούσε την ‘δήθεν απελευθερωτική» από την καταπίεση μικρόψυχη έννοια του ΕΓΩ ελαχιστοποιώντας την μεγαλόψυχη έννοια του ΕΜΕΙΣ…

Και δεχθήκαμε με την κλασική μας καλοπροαίρετη ελληνοπρεπή αφέλεια την πλύση εγκεφάλου επιλέγοντας ως «παρέα» όχι ανθρώπους και μικρά κατοικίδια ως εκπροσώπους της φύσης αλλά, με τη σαγηνευτική μας τηλεόραση που τα κατάφερε να μας αποκοιμίσει «μοναχικούς», με την εικονική πραγματικότητα της «ανύπαρκτης» παρέας…

Πριν μια δεκαετία είχαν καταγραφεί σχεδόν 72,000 συνάνθρωποί μας να ζούνε μοναχοί μόνο στο πολεοδομικό συγκρότημα της…φτωχομάνας!

Για την Αθήνα και το λεκανοπέδιο γενικότερα, δεν τολμώ να αναφέρω τους αριθμούς γιατί είναι μαχαιριές στην ανθρώπινη καρδιά.

Αλλά και η επαρχία μας, δυστυχώς, δεν πάει πίσω!

Μια γυάλα, ένα ενυδρείο, ένα μικρό ζωάκι σίγουρα δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι τα πλέον επιθυμητά υποκατάστατα του φίλου ή της παρέας αλλά με τη φτώχεια που μας δέρνει και τα «κατοικίδια» έγιναν απρόσιτα.

Όμως, παλιέ μου συμμαθητή και φίλε μιας ζωής, θα το πω σε σένα και όλη την παρέα μας εδώ στην Αγγελάκη όπως το είπα και στην ελληνική «μπλογκόσφαιρα» που με φιλοξενεί χρόνια τώρα…

Κάποτε λέγαμε, «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» αλλά τώρα έχω προτείνει «κοίτα τον φίλο σου για να δεις ποιος είσαι…»

Και στους λίγους που ακόμη αντέχει η τσέπη τους για να το έχουνε, θα πως «δείξε μου το κατοικίδιο που διάλεξες για απλή όμορφη συντροφιά» και θα σου πω ποιες ευαισθησίες σε διακρίνουν, πόσο ανθρώπινος είσαι, πόσο κοντά θες να είσαι στη φύση εσύ και τα παιδιά σου, καθώς έχεις μπουχτίσει από άσφαλτο, και πλακάκια πεζοδρομίου και, νοσταλγικά, θυμάσαι αλάνες, κρυφτούλι, τη μακριά γαϊδούρα, λάσπες στο δρόμο και τα σκυλιά που τα έδεναν με…λουκάνικα…

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, και δεν θα το συμβούλευα ακόμη και εάν είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε μια «μηχανή χρόνου».

Πέρα από την ανέχεια, όχι την σημερινή «κακιά φτώχεια» στην Ελλάδα της τρόικας που ξεπερνά τη στέρηση χρημάτων και αφορά σε συναισθήματα, αξίες και πολιτισμό, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 η «παρέα», τα «κουτούκια» και «πάρτι ρεφενέ σε διαμερίσματα με μωσαϊκά» μας κρατούσαν δεμένους στην πραγματικότητα της ζωής με σάρκα και οστά.

Ζούμε πια σε ένα «χρεοκοπημένο» Κράτος, σε μια ρημαγμένη Οικονομία σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς…σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής, των ανθρώπινων συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, του κουτσομπολιού.

Μου λένε, καλόπιστα θαρρώ, μερικοί να γίνουμε Βουλευτές και να πάρουμε εμείς τους θώκους εξουσίας…

Απαντώ να το ξεχάσουνε, δεν γίναμε όταν ήμασταν νέοι και τώρα πια δεν βοηθά η ηλικία μας, ξευτελίστηκε αυτή η έννοια και ο ρόλος!...

Να ξαναγίνουμε, όμως, φίλες και φίλοι ΣΥΝΑΘΡΩΠΟΙ!...

Συγκάτοικοι, συμπολίτες, συνοδοιπόροι, συμμέτοχοι στις χαρές και τις λύπες του γείτονα…

πηγή: https://www.facebook.com/AnemosAntistasis?ref=stream

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ..
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ: http://www.zoosos.gr/article/4928/ten-espase-sto-xulo-ten-ehose-se-tsouvali-kai-ten-petaxe-zodane-sta-skoupidia

KΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ..



">

«εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα.Υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό». Τασος Λειβαδιτης