«ένας σεισμός των αισθήσεων»…

">

">

">


Δεν βρήκα κανένα θρησκευτικό προκείμενο και κατά την ταπεινή μου γνώμη ,  ΔΕΝ κήρυττε..
απλά γέμισα,  γέμισα συναισθήματα!!

 Εικόνες , εικόνες.....
https://www.google.gr/search?q=Life+of+Pi&safe=off&client=firefox-a&hs=Fne&rls=org.mozilla:el:official&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=jaerUviHN9H30gWp8YDIBw&ved=0CAkQ_AUoAQ&biw=1525&bih=653&dpr=0.9#q=Life+of+Pi&rls=org.mozilla:el:official&safe=off&tbm=isch&tbs=isz:l

- Κριτική από το Cine.gr:http://www.cine.gr/film.asp?id=716886&page=4

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Υπάρχουν δύο είδη ταινιών που αποτελούν τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες: ταινίες για τη φύση της θρησκευτικής πίστης και ταινίες που ασχολούνται με την ίδια τη φύση της αφήγησης. Και τα δυο ειδή μπορούν να καταντήσουν να είναι απίστευτα διδακτικά και στενόμυαλα, επειδή απλά βλέπουν τα πράγματα από μια οπτική γωνία και υιοθετούν μια άποψη που σεναριακά μπάζει από παντού. Η κινηματογραφική μεταφορά από τον Ang Lee του μπεστ-σέλερ μυθιστορήματος του Yann Martel, «Η Ζωή του Πι», διαθέτει μια εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στο φιλοσοφικό και το θεμελιωμένο, μετατρέποντας την σε μια από τις καλύτερα γραμμένες και σκηνοθετημένες ταινίες της χρονιάς.

Το στόρι, δομημένο ως μια σειρά από αναδρομές στο παρελθόν, βρίσκει έναν μεσήλικα ονόματι Piscine Molitor `Pi` Patel (Irrfan Khan) να αφηγείται σε έναν μυθιστοριογράφο (Rafe Spall) τα γεγονότα της επιβίωσης του πάνω σε μια σωσίβια λέμβο, στη μέση του Ειρηνικού ωκεανού, μαζί με μια τίγρη της Βεγγάλης. Από τα χέρια του Ang Lee, η ταινία είναι απλά εκπληκτική. Η απίστευτη CGI τεχνολογία επιτρέπει στην τίγρη να εμφανίζεται δίπλα-δίπλα με τον Suraj Sharma (ο νεαρός Pi), καθώς παλεύουν για την επιβίωση ενάντια στις πιθανότητες. Κάθε σκηνή είναι πανέμορφα σκηνοθετημένη διαθέτοντας απίστευτη φωτογραφία. Η απεικόνιση του Ειρηνικού Ωκεανού, με σκηνές που εικονίζουν τη μαινόμενη δύναμη της φύσης, αλλά και σκηνές απόλυτης ησυχίας και ηρεμίας, σου προκαλεί δέος. Ηλιοβασιλέματα, εμφάνιση απειλητικών και μη ζώων και θαλασσίων πλασμάτων, ο νυχτερινός γεμάτος άστρα ουρανός να καθρεφτίζεται στη θάλασσα και άλλα πολλά συμβάλλουν στα μαγευτικά και εντυπωσιακά εφέ της ταινίας. Το σημαντικότερο όμως, περά από τη σκηνοθετική ματιά του Lee και την εκθαμβωτική χρήση τόσο του CGI όσο και του 3D (επιβάλλεται να το δείτε με αυτήν την τεχνολογία), είναι ότι το οπτικό θέαμα δεν αποτελεί μόνο απόλαυση για τα μάτια, άλλα θα καταστεί προφανές ότι όλα όσα βλέπουμε είναι ένα περίπλοκο μέρος του πλαισίου της αφήγησης.

Ο Lee χρησιμοποιεί το 3D όχι ως ένα τέχνασμα για να ανεβάσει τις τιμές των εισιτηρίων, όπως τόσες ταινίες κάνουν, αλλά το χρησιμοποιεί για να ενισχύσει το όραμά του. Δεν αναλώνεται σε φτηνές στιγμές πραγμάτων που εξέχουν από την οθόνη, άλλα χρησιμοποιεί τις τρεις διαστάσεις και το CGI σαν πλεονεκτήματα που του επιτρέπουν να αφηγηθεί, όπως εκείνος θέλει, την ιστορία του. Μιλάμε πραγματικά για ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά τεχνικά θαύματα του 21ου αιώνα. Και ευτυχώς, το έργο του Lee διαθέτει και το απαραίτητο συνοριακό υπόβαθρο προκειμένου η αφήγηση να ταιριάζει με την απίστευτη αισθητική του. Χωρίς να υπάρχει ούτε μία χαμένη σκηνή σε ολόκληρο το σφιχτοδεμένο σενάριο του υποψήφιου για Όσκαρ David Magee (Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ), o Lee υφαίνει ένα περίπλοκο, αλλά όχι ακατανόητο, δίχτυ θίγοντας θέματα όπως η πίστη, η θρησκεία, η οικογένεια, ο αποχωρισμός, η ελπίδα, η επιβίωση και πολλά άλλα δοσμένα μέσα σε ένα κυκεώνα συναισθημάτων. Το κλείσιμο της ταινίας, δε, θέτει ένα ουσιαστικό ερώτημα που οδηγεί σε μια λαμπρή αντίθεση. Είναι μια τολμηρή κι εκπληκτική κίνηση που ανοίγει την ταινία σε αμέτρητες ερμηνείες σχετικά με τη σημασία της και τη φύση της ιστορία που θέλει να πει.

Μία από τις καλύτερες ιστορίες που έχουν ειπωθεί στο σινεμά, το «Η Ζωή του Πι» είναι μια πραγματικά όμορφη ταινία που παίρνει άριστα στο οπτικό, στο αφηγηματικό, και στο θεματικό κομμάτι της και θα σας αφήσει με ένα δέος. Πιστευτή φαντασία ή απίστευτη πραγματικότητα, το «Η Ζωή του Πι» είναι ένα ακόμα παράδειγμα της μαγείας του κινηματογράφου.
Γιώργος Δαβίτος



Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Τα τελευταία χρόνια σπανίζουν οι ταινίες που, χωρίς ν` απευθύνονται σ` ένα σινεφίλ κοινό, διαθέτουν την ικανότητα να σε διδάξουν για τη ζωή και τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο, αλλά που παράλληλα αποτελούν ένα αριστούργημα γραφικών και φωτογραφίας, του οποίου η θέαση καταφέρνει να σε ταξιδέψει σε κόσμους πέρα από κάθε φαντασία. Η «Ζωή του Πι», λοιπόν, ανήκει σ` αυτήν την κατηγορία ταινιών, καθώς μιλάμε για ένα αριστούργημα, απ` όλες τις απόψεις, το οποίο απευθύνεται σ` ένα ευρύ κοινό, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.

Ο Ang Lee βασίζεται σ` ένα βιβλίο στο οποίο περιγράφεται ένας επίγειος παράδεισος. Σαφώς, το εγχείρημα της μεταφοράς των εικόνων αυτών στο μεγάλο πανί μοιάζει ακατόρθωτο, καθώς ακόμα και το τεχνικά άψογο Avatar είχει το πλεονέκτημα της αναφοράς σ` έναν υποθετικό, παραδεισένιο κόσμο κι όχι σε υπαρκτές εικόνες, τις οποίες μέσω της ανάγνωσης ο καθένας έχει τη δυνατότητα να ζωντανέψει στο δικό του μυαλό όπως επιθυμεί. Το να μπορέσεις, λοιπόν, ν` αναπαραστήσεις πραγματικές εικόνες που πείθουν για την πιστότητά τους μ` έναν άκρως φανταστικό τρόπο, ο οποίος ισοβαθμεί τον τρόπο αναπαράστασής στο μυαλό του αναγνώστη, είναι κάτι πρωτόγνωρο κι απερίγραπτο με λέξεις. Φυσικά, όμως, πέρα από την αψεγάδιαστη φωτογραφία του, η οποία ακόμα και στη δισδιάστατη εκδοχή φαντάζει εκπληκτική, και τα φοβερά γραφικά του που κάνουν την τρισδιάστατη εικόνα μια εμπειρία ζωής που ξεπερνά κατά πολύ το ανυπέρβλητο Avatar, η ταινία βασίζεται σε μια ιστορία που μιλά για τις δυνατότητες του ανθρώπου, για την ύπαρξη του Θεού στην οποιαδήποτε μορφή κι ονομασία που μπορεί να έχει λάβει Αυτός, αλλά και για το σύμπαν ολόκληρο, στα πλαίσια του πραγματικού κι όχι μιας βολικής ωραιοποίησης.

Η αφορμή για την αφήγηση της ιστορίας του Pi (Suraj Sharma) είναι η παρουσία ενός νεαρού συγγραφέα (Rafe Spall) στο σπίτι του πρωταγωνιστή. Ο συγγραφέας, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ινδία, γνώρισε τον Mamaji, έναν άνθρωπο που του είπε ότι ξέρει κάποιον του οποίου η ιστορία θα τον κάνει να πιστέψει στον Θεό κι αυτός ο κάποιος δεν είναι άλλος απ` τον Pi. Έτσι, λοιπόν, ακριβώς όπως κι ο συγγραφέας, ο θεατής πρόκειται να παρακολουθήσει μια ιστορία, η οποία έχει τη δυνατότητα να κάνει ακόμα κι έναν άθεο, να πιστέψει στον Θεό.

Η παγίδα, βέβαια, είναι ότι δεν μιλάμε για μια θρησκευτική ταινία που αποσκοπεί στον προσηλυτισμό, αλλά για μια καθαρά ουμανιστική απόδοση της ουσίας του Θεού και της γνώσης που αποκτά ο άνθρωπος μέσω των βιωμάτων του, η οποία αν χρησιμοποιηθεί καταλλήλως, έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει σωτήρια. Είναι, όμως, καθαρά στην ευχέρεια του καθενός το τι θα πάρει φεύγοντας από την κινηματογραφική αίθουσα. Κάποιοι από εσάς δεν αποκλείεται ν` απολαύσετε απλώς την ταινία ή ακόμα και να θεωρήσετε πως κάνει μια μικρή κοιλιά που αναπληρώνεται από τα γραφικά της, στη μέση της ταινίας. Κάποιοι μπορεί να πάρετε ουσιαστικά πράγματα που θα σας βοηθήσουν να βελτιώσετε την ποιότητα της ζωής σας. Κάποιοι, πάλι, μπορεί να το δείτε σαν αφορμή να περιπλανηθείτε στον εσωτερικό σας κόσμο, αναζητώντας τη δική σας αλήθεια.

Αν και μπορεί ν` ακουστεί υπερβολικό, η «Ζωή του Πι» είναι μια από τις ελάχιστες ταινίες που αξίζει να την παρακολουθήσετε σε κινηματογραφική αίθουσα, όχι μόνο γιατί σε μικρή οθόνη χάνεται μεγάλο μέρος της μαγείας της εικόνας και των γραφικών της, αλλά γιατί μέσω μιας φανταστικής αλληγορίας παρουσιάζεται μια ιστορία που μιλά για τον Θεό, τον άνθρωπο και τη ζωή, επί της ουσίας. Γι` αυτόν τον λόγο, προτείνεται σε όλους, με τη συμβουλή να προτιμήσετε την τρισδιάστατη εκδοχή της, στην περίπτωση που έχετε τη δυνατότητα.

Βαθμολογία: (4.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Μαριλένα Ιωάννου


Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Η φιλοσοφία του βιβλίου που δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει είναι κομμάτι ασυμμάζευτη, φορτωμένη και με μια ανεκδοτολογία. Γιατί τον βάφτισαν έτσι και πώς αυτός κατάφερε να ξεπεράσει την καζούρα στο σχολείο, και η συλλογή εντός του όλων των μεγάλων θρησκειών και η χορτοφαγία και η επικοινωνία με τα ζώα, και στο τέλος έχουμε και την εναλλακτική ιστορία που ζητούν οι Ιάπωνες εκπρόσωποι του βυθισμένου πλοίου ώστε να είναι πιστευτή και το ερωτηματικό για το τι ήταν εντέλει αληθινό και τι όχι. Όλα αυτά σε ένα βιβλίο χωράνε, γιατί η γραφή έχει το προνόμιο της ανάλυσης. Σε μια ταινία, όμως, μοιάζουν φλύαρα. Μάλιστα, εκεί που ο νεαρός ήρωας μάς λέει την εναλλακτική ιστορία, το πράγμα γίνεται δραματουργικά επικίνδυνο. Είναι ένα ειρωνικό προς την κοινή λογική κλείσιμο; Είναι μια στιγμή συγκίνησης που ο Λι δεν την κατάφερε ή έτσι ήθελε; Ο ήρωας έζησε άλλα και τα έντυσε συμβολικά; Πέφτουμε δηλαδή στις ενοχές για τους γονείς που πνίγηκαν; Δηλαδή στην απλή ψυχανάλυση; Ωστόσο, ως ενήλικας, μιλώντας τελικά στον δημοσιογράφο για το ποια είναι η αλήθεια, αναφέρει στο τέλος τον Θεό. Ποια είναι η αλήθεια τού καθένα για τον Θεό; Όλα αυτά τα στοιχεία περνούν ψυχρά, κόντρα-Χόλιγουντ, αλλά σεναριακά έχουν ένα αέρα χολιγουντιανής αμπελοφιλοσοφίας. Λες ο συγγραφέας Γιαν Μαρτέλ να είναι τύπου «Κοέλιο»; Ελπίζω όχι. Μήπως ένας που ορέγεται Κίπλινγκ; Ίσως πρέπει να τον διαβάσω.

Ωστόσο, ο Ανγκ Λι για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνει ότι είναι ένας σπουδαίος filmmaker, από τους λίγους που ενώ ξανοίγονται σε κάθε θεματολογία και οπτική, ξέρει να παραδώσει κάτι που δεν το ξεχνάς. Σε όλο το μεγάλο κεφάλαιο που αφορά στη θαλασσινή οδύσσεια, ο Λι δημιουργεί ένα ποίημα μοναδικής τελειότητας σε σύλληψη εικόνας, ρυθμό, μοντάζ, ενώ ταυτόχρονα δουλεύει πολύ πάνω στην (ρεαλιστικά ιδωμένη) επικοινωνία ανθρώπου και ζώου και πίστης στον θεό που εναλλάσσεται με τη λογική (το δίδαγμα του πατέρα του). Σε αυτές τις σεκάνς, ο Λι συναγωνίζεται ζωγράφους και ποιητές δικαιώνοντας το 3D περισσότερο και από το Άβαταρ.
Χάρης Καλογερόπουλος

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Ο σκηνοθέτης των επιτυχιών έφτιαξε ένα έργο μούρλια! Είναι κάτι που χαρακτηρίζει αυτή την ταινία με σχετική απλότητα αλλά λέει πολλά περισσότερα από μια καθώς πρέπει λέξη. Δεν είναι κάτι το πολύ διαφορετικό από παραγωγές του στιλ Ροβινσώνας Κρούσος και Ναυαγός αλά Τομ Χανκς αλλά παρατίθεται εντελώς διαφορετικά από αυτά. Με ξεχωριστό τρόπο και αρκετά πρωτότυπα. Είναι ωραία η αφήγηση της ζωής του πρωταγωνιστή από τον ίδιο σε παραλληλισμό. Εντάξει, υπάρχουν κάποια κενά αλλά πολύ λεπτομερειακά και αν τα γράψω θα με πείτε υπερβολικό. Επιπρόσθετα, είναι ωραίο το γεγονός της ποικιλίας στην ταινία. Ναι μεν όλα επικεντρώνονται στην περιπέτεια του πρωταγωνιστή στον ωκεανό, παρόλο που το όνομα της ταινίας προδίδει κάτι γενικότερο, αλλά υπάρχουν αρκετές πτυχές της ζωής του ρόλου που περιγράφονται και παρουσιάζουν αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον.

Ο κεντρικός ρόλος αποδίδεται άψογα σε όλες τις ηλικίες του. Ακόμη και με τον ίδιο τρόπο που μιλούν όλοι οι ηθοποιοί.

Καταπληκτικοί, λοιπόν, οι ηθοποιοί που υποδύονται τον Πι σε όλες τις ηλικίες. Άρτιες ερμηνείες! Και δεν πάνε πίσω ούτε οι Adil Hussain και Tabu. Έκπληξη (όχι απόλυτα ευχάριστη) αποτελεί και η συμμετοχή του Gerard Depardieu. Επίσης, αίσθηση δε μου προκάλεσε η απόδοση του ρόλου που υποδυόταν ο Rafe Spall. Κατά τα άλλα οι χαρακτήρες είναι αρκετά πρωτότυποι και προκαλούν αίσθηση. Αυτό δεν το αποδίδω καθαρά στους ηθοποιούς αλλά στους χαρακτήρες σαν χαρακτήρες. Το σενάριο πολύ καλό με μια μικρή κοιλίτσα προς το τέλος όπου ήταν περιττά κάποια πράγματα καθότι το νόημα της ταινίας το είχαμε πιάσει προ πολλού. Αλλά η σκηνοθεσία και πολλά από τα λίγα εφέ που χρειάστηκε να βρίσκονται στην ταινία ήταν μαγευτικά.

Σίγουρα αποτελεί μία ταινία διαμάντι για τη σήμερον ημέρα και είναι πολύ καλή επιλογή για τον καναπέ σας (χωρίς παρεξήγηση)!

Φίλιππος Γαβριηλίδης


Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

«Η φύση μπορεί να δώσει τις πιο φοβερές παραστάσεις. Η σκηνή της αχανής, ο φωτισμός εντυπωσιακός, τα αξεσουάρ αναρίθμητα και οι δαπάνες για ειδικά εφέ απεριόριστες. Παρακολουθούσα ένα πολυθέαμα αέρα και νερού, ένα σεισμό των αισθήσεων που ούτε το Χόλιγουντ μπορεί να σκηνοθετήσει» γράφει ο Yann Martel σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του, «Η Ζωή του Πι». Κι όμως, το Χόλιγουντ κέρδισε το στοίχημα να τον διαψεύσει.

Τα ίδια τα παραπάνω λόγια του Martel θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν και την ταινία. Παρόμοιες λέξεις θαυμασμού φέρνει στο μυαλό του θεατή το θέαμα που παρακολουθεί. Ο Ang Lee αναλαμβάνει τη ριψοκίνδυνα δύσκολη κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βραβευμένου μυθιστορήματος και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πρωτόγνωρο. Ο καταξιωμένος Ταϊβανέζος σκηνοθέτης χειρίζεται το απαιτητικό σενάριο που έχει στα χέρια του με αδιαμφισβήτητη μαεστρία, προσφέροντας στις μαγευτικές εικόνες που πλάθει η φαντασία ενός αναγνώστη μια πιστού ύφους φαντασμαγορική οπτικοποίηση που σαγηνεύει έναν -σινεφίλ ή μη- θεατή. Τα εντυπωσιακά εφέ χρησιμοποιούνται με παραμυθένια διάθεση, όσο και με σύνεση και η Οδύσσεια του νεαρού ήρωα βρίθει από εικόνες εκθαμβωτικής ομορφιάς. Διακρίνεται επιπλέον από σκηνές αξιοθαύμαστα καθηλωτικού δυναμισμού και δεξιοτεχνικής κινηματογράφησης (η βύθιση του πλοίου είναι ίσως η πιο συγκλονιστική στιγμή του έργου), μελαγχολική συγκίνηση και προθέσεις για έντονο προβληματισμό, ενώ δεν λείπει σε όλα αυτά το χιούμορ και, φυσικά, η βαθιά αισιοδοξία.

Στο σενάριό του, ο David Magee κάνει μια αισθητά προσεγμένη και τουλάχιστον αξιέπαινη διασκευή του καλογραμμένου βιβλίου του Martel και αφαιρεί ευτυχώς από αυτό ορισμένες επιεικώς άστοχες υπερβολές, διατηρώντας ακέραιη την συγκινησιακή του συνέπεια. Υπογραμμίζει, επίσης, περισσότερο από τον συγγραφέα, τη σύνδεση της στοχαστικής αναζήτησης της ιστορίας (γύρω από το ρόλο της πίστης στη ζωή του ανθρώπου) με το ιδιαίτερο φινάλε της, καθιστώντας έτσι και τα δύο σαφέστερα στα μάτια του θεατή.

Το αποτέλεσμα είναι ένας ακαταμάχητος συνδυασμός οπτικής μαγείας και συναισθηματικής μεστότητας, παραμυθένιας ατμόσφαιρας και αναζήτησης απαντήσεων σε διαχρονικά ερωτήματα, μιας σκληρής ιστορίας επιβίωσης και ενός ισχυρού μηνύματος ζωής! Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της, η «Ζωή του Πι» είναι μια ασυνήθιστη, ανεπανάληπτη εμπειρία, που συγκινεί, προβληματίζει και, πάνω απ’ όλα, συναρπάζει. Τα λόγια του Martel, όμως, τα λένε από μόνα τους όλα: «ένας σεισμός των αισθήσεων»…
Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur


Τόσα έζησε μαζί της ...και ούτε ένας αποχαιρετισμός

Η τελευταία σκηνή της ταινίας δείχνει την τίγρη να απομακρύνεται μέσα στη ζούγκλα και να μην κοιτά πίσω τον Πι.


Η Ζωή του Πι (αγγλικά: Life of Pi) είναι αμερικανική δραματική περιπέτεια παραγωγής 2012 σε μορφή 3D, σε σκηνοθεσία Ανγκ Λι και σε σενάριο του Ντέιβιντ Μαγκί. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιαν Μαρτέλ^[1] και διηγείται την ιστορία του Πι, ενός δεκαεξάχρονου αγοριού, ο οποίος είναι ο μόνος που επιζεί από το ναυάγιο ενός πλοίου. Ο ίδιος βρίσκεται σε μια σωσίβια λέμβο μαζί με έναν ουρακοτάγκο, μία ύαινα, μια τραυματισμένη ζέβρα και μια τίγρη της Βεγγάλης. Πρωταγωνιστούν οι Σουράτζ Σάρμα, Ταμπού, Αντίλ Χουσέιν, Ίρφαν Καν, Ζεράρ Ντεπαρντιέ και Ρέιφ Σπολ.
Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 21 Νοεμβρίου 2012 και απέσπασε θετικά σχόλια από τους κριτικούς.^[2] Έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία αποφέροντας συνολικά 608,9 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως^[3], έλαβε 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για Καλύτερη Ταινία και κέρδισε τέσσερα συμπεριλαμβανομένου και του βραβείου Σκηνοθεσίας.^[4] Βραβεύτηκε επίσης με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Μουσικής.^[5]

Πλοκή

Ένας συγγραφέας έχει έρθει για να μιλήσει στον Πι Πατέλ, έναν μεσήλικα Ινδό μετανάστη από το Ποντίτσερι, που ζει στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ο πατέρας του Πι τον ονόμασε Πισίνα Μόλιτορ από μια πισίνα της Γαλλίας. Ως παιδί άλλαξε το όνομά του σε "Πι" (το μαθημαικό σύμβολο π) επειδή είχε κουραστεί να τον φωνάζουν "Pissing Patel" (Κατρουλιάρης Πατέλ). Η οικογένειά του είχε έναν ζωολογικό κήπο και ο Πι έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον στα ζώα και ιδιαίτερα σε μια τίγρη της Βεγγάλης, που την έλεγαν Ρίτσαρντ Πάρκερ. Όταν ο Πι προσπαθεί να ταίσει την τίγρη από περιέργεια, ο πατέρας του τρέχει γρήγορα και θυμωμένος του λέει ότι η τίγρης είναι επικίνδυνη. Αναγκάζει τον Πι να παρακολουθήσει την τίγρη να σκοτώνει μια κατσίκα για να καταλάβει τι εννοεί. Ο Πι μεγαλώνει ως Ινδουιστής και χορτοφάγος, αλλά όταν γίνεται δώδεκα χρονών γνωρίζει το χριστιανισμό και μετέπειτα τον ισλαμισμό και αρχίζει να πιστεύει και στις τρεις θρησκείες αλλά ο πατέρας του προσπαθεί να τον μετατρέψει σε ορθολογιστή, όπως είναι και ο ίδιος.
Όταν ο Πι είναι δεκαέξι χρονών, ο πατέρας του απόφασίζει να μετακομίσουν στο Γουίνιπεγκ του Καναδά όπου και σκοπεύει να εγκατασταθεί και να πουλήσει τα ζώα του ζωολογικού κήπου. Θα ταξιδέψουν με ένα ιαπωνικό καράβι. Μια νύχτα, μια ισχυρή καταιγίδα πλήττει τον Ειρηνικό και το πλοίο αρχίζει να βουλιάζει ενώ ο Πι βρίσκεται στο κατάστρωμα. Προσπαθεί να βρει την οικογένειά του αλλά ένας άνδρας από το πλήρωμα του πλοίου τον πετάει στη σωσίβια λέμβο. Ο Πι παρακολουθεί αβοήθητος το πλοίο να βουλιάζει και μαζί του να πεθαίνει και η οικογένειά του. Μετά την καταιγίδα, ο Πι βρίσκεται στη λέμβο μαζί με μια τραυματισμένη ζέβρα, ένα ουρακοτάγκο και μια ύαινα. Η ύαινα σκοτώνει τη ζέβρα και τον ουρακοτάγκο. Ξαφνικά η τίγρης Ρίτσαρντ Πάρκερ πετάγεται από τη λέμβο και σκοτώνει την ύαινα. Ο Ρίτσαρντ Πάρκερ αργότερα προσπαθεί να επιτεθεί στον Πι πολλές φορές, με αποτέλεσμα ο Πι να πηδήξει από τη βάρκα.
Ο Πι βρίσκει μπισκότα, νερό και ένα τσεκούρι μέσα στη βάρκα και κατασκευάζει μια μικρή σχεδία ώστε να μένει εκεί, ασφαλής από την τίγρη. Ο Πι ξεκινά να ψαρεύει και καταφέρνει να ταίζει την τίγρη. Επίσης συλλέγει νερό της βροχής για να πίνουν και οι δύο. Όταν η τίγρης πηδαέι από τη βάρκα για να κυνηγήσει ένα ψάρι, ο Πι αρχικά σκέφτεται να αφήσει τον Ρίτσαρντ Πάρκερ να πνιγεί αλλά το ξανασκέφτεται και τον βοηθάει να ανεβεί στη βάρκα. Ένα βράδυ, ο Πι έρχεται αντιμέτωπος με μια φάλαινα και ο Πι χάνει αρκετές από τις προμήθειές του. Μετά από πολλές μέρες στη θάλασσα, ο Πι εκπαιδεύει τον Ρίτσαρντ Πάρκερ να τον δεχτεί στη βάρκα. Συνειδητοποιεί έτσι ότι με το να νοιάζεται για την τίγρη κρατάει τον ίδιο ζωντανό.
Εβδομάδες αργότερα και μισοπεθαμένος, φτάνουν σε ένα μυστηριώδες νησί με φαγώσιμα φυτά, πόσιμο νερό και με χιλιάδες ζώα. Τόσο ο Πι όσο και ο Ρίτσαρντ Πάρκερ τρώνε και πίνουν άφθονα. Τη νύχτα όμως το νησί μετατρέπεται σε εχθρικό περιβάλλον. Το νερό γίνεται όξινο και τα φυτά γίνονται σαρκοβόρα. Ο Πι ανακαλύπτει τα μυστικά του νησιού όταν βρίσκει ένα ανθρώπινο δόντι. Την επόμενη μέρα ο Πι και ο Ρίτσαρντ Πάρκερ φεύγουν από το νησί.
Η βάρκα φτάνει τελικά στις ακτές του Μεξικό. Ο Πι συνθλίβεται που ο Ρίτσαρντ Πάρκερ δεν τον αναγνωρίζει πριν εξαφανιστεί μέσα στη ζούγκλα. Ο Πι διασώζεται και μεταφέρεται στο νοσοκομείο, κλαίγοντας. Πράκτορες της ασφαλιστικής εταιρείας του πλοίου έρχονται να του μιλήσουν. Δεν πιστεύουν την ιστορία του και τον ρωτάνε να τους πει τι "πραγματικά" συνέβη. Οπότε τους λέει μια εναλλακτική ιστορία ανθρώπινης κτηνωδίας, στην οποία ο Πι κατάφερε να μπει στην σωσίβια λέμβο μαζί με την μητέρα του, έναν βουδιστή ναύτη με σπασμένο πόδι και τον μάγειρα του πλοίου, ο οποίος είχε μιλήσει άσχημα στην μητέρα του πριν βυθιστεί το πλοίο. Ο μάγειρας σκοτώνει το ναύτη για να τον φάει και να τον χρησιμοποιήσει ως δόλωμα. Σε έναν καυγά που ακολουθεί, η μητέρα του Πι, τον σπρώχνει σε μια σχεδία για να είναι ασφαλής και ο μάγειρας τη μαχαιρώνει και την πετάει από τη βάρκα. Αργότερα, ο Πι επιστρέφει και σκοτώνει με το μαχαίρι τον μάγειρα.
Στην παρούσα ημέρα ο συγγραφέας, παρατηρεί τους παραλληλισμούς των δύο ιστοριών: ο ουρακοτάγκος αντιπροσωπεύει τη μητέρα του Πι, η ζέβρα τον ναύτη, η ύαινα τον μάγειρα και ο Ρίτσαρντ Πάρκερ (ο τίγρης) τον Πι. Ο Πι ρωτά τον συγγραφέα ποιά ιστορία προτιμάει και ο συγγραφέας διαλέγει αυτή με τον τίγρη καθώς "είναι η καλύτερη ιστορία" στο οποίο ο Πι απαντά: "Σε ευχαριστώ. Το ίδιο είναι και για τον Θεό." Ο συγγραφέας κοιτάει το αντίγραφο της έκθεσης των ασφαλιστών. Διαβάζει ότι οι ασφαλιστές έγραψαν ότι ο Πι με κάποιο τρόπο επέζησε 227 μέρες στη θάλασσα με μία τίγρη: οι ασφαλιστές επέλεξαν επίσης την απίθανη ιστορία. Ο συγγραφέας μένει για δείπνο με τον Πι και την οικογένεια του. Η τελευταία σκηνή της ταινίας δείχνει τον Ρίτσαρντ Πάρκερ σαν τίγρη να απομακρύνεται μέσα στη ζούγκλα και να μην κοιτά πίσω τον Πι.

• Σουράτζ Σάρμα στο ρόλο του Πι, 16 ετών
• Ίρφαν Καν στο ρόλο του ενήλικου Πι
• Ταμπού στο ρόλο της Γκίτα Πατέλ, μητέρα του Πι
• Αντίλ Χουσέιν στο ρόλο του Σάντος Πατέλ, πατέρας του Πι
• Βίμπις Σιβακουμάρ στο ρόλο του Ράβι Πατέλ, αδερφός του Πι
• Ζεράρ Ντεπαρντιέ στο ρόλο του Σεφ
• Πο-Τσι Γουάνγκ στο ρόλο του Ναύτη
• Ρέιφ Σπολ στο ρόλο του Συγγραφέα (Γιαν Μαρτέλ)
• Σραβάντι Σάιναθ στο ρόλο της Αναντί, κοπέλα του Πι
• Άντρια ντι Στέφανο στο ρόλο του Ιερέα
  
  πηγή:http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&ved=0CC8QFjAA&url=http%3A%2F%2Fel.wikipedia.org%2Fwiki%2F%25CE%2597_%25CE%2596%25CF%2589%25CE%25AE_%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585_%25CE%25A0%25CE%25B9_(%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25AF%25CE%25B1)&ei=7KSrUqKKF6mw0AXKnoDwCA&usg=AFQjCNEncQb6qLgLaEGq4G3eDbHkVzZdPw&sig2=qA_kwcgzXOp9abRqEjOVSA

">

Να την δείτε..!!!!!!!!!!!!!!!!
Μαγκαλάκι και καλό Σαββατοκύριακο!!!!!