"κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα", Αύγουστος 2013..

Πέρασε κι’ έσβυσε το χτες και πάει με τ’ άλλα τα σβυστά.
Kι’ εξέφτυσε το σήμερα σα ρόδο απάνω στο κλωνί.
Tο αύριο, το μεθαύριο, μοιάζουνε βλέφαρα κλειστά
που των ματιών δε ξαίρομε μαύρο το χρώμα γιά ουρανί.


(από τα Τραγούδια της Μοναξιάς, Μουσικά Χρονικά 1931)

[Πέρασε κι’ έσβυσε] (ανάγνωση: 474 Kb - 01:26)
(διαβάζει: Χορν Δημήτρης, [ανάγνωση-μελοποίηση], Ανέκδοτη ηχογράφηση, 1962)

http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q&esrc=s&source=web&cd=1&ved=0CDAQFjAA&url=http%3A%2F%2Fwww.snhell.gr%2Fanthology%2Fcontent.asp%3Fid%3D258%26author_id%3D64&ei=IiX1UaLwOoKAPfuGgbAL&usg=AFQjCNFvcJ_QmeyglPJeB721TOLRym5O3A&sig2=rUmdM9iV9D3KE-eGvZnTzw&bvm=bv.49784469%2Cd.ZWU&cad=rja

">
">
">

">


">

OΛΟΙ ΜΑΖΙ σημαινει.....
"Ικαρία, Εύδηλος, ξημέρωμα ολονυχτίας, υπέροχη βιντεοκαταγραφή με μυσταγωγό τον Νίκο Φάκαρο να δένει χέρια και σώματα σε "χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς"...
Από τις καλύτερες λήψεις που έχω δει. Ζήλεια, λαχτάρα και άσπρο πάτο αυτό το μεθυστικό βιντεάκι (ΟΛΟ!) για ανάσα. Αντι-Κρισιακή θεραπεία, (κατά πως λέει και ο δημιουργός του).
"Είναι το πλήθος των νέων παιδιών, είναι η ώρα, είναι η ζωντανή κάμερα που μεταφέρει όλο το κλίμα καταγράφοντας χέρια, πόδια, σώματα, πρόσωπα φωτεινά, τα άδεια τραπέζια μετά το ολονύχτο γλέντι, μπαίνει μέσα στο χορό, τρέχει να βρεί τον μυσταγωγό με το βιολί, ξαναγυρνάει στον χορό, πάλι σώματα, χέρια, πρόσωπα, ουρανός... Κι αυτές οι παύσεις και οι αλλαγές έντασης στο βιολί... Παύσεις ανάσας, ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑΣ... Κι ο χορός συνεχίζει να χορεύει... Και αυτά τα λόγια "δώστου πέρα, δώστου του φουστανιού σου αέρα..."... γιατί... "τούτη η γη που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε"... Το αλάτι της γης...
πέρα στου χωριού τη βρύση
Ικαριώτικο έχω στήσει
και χορεύουν κοπελούδια
σαν τα δροσερά λουλούδια
Τον καριώτικο χορό
πώς τον αγαπώ εγώ
να χορεύω με χαρά
δίπλα σ' όμορφη κερά
Χόρεψε πανάθεμά σε
τα τακούνια μη λυπάσαι
χόρεψε και δώσ' του πέρα
δώσ' του φουστανιού σου αέρα
Δώσ' του, δώσ' του παλικάρι
σύρε το χορό με χάρη
να χορεύεις με χαρά
δίπλα σ' όμορφη κερά
Ικαριώτικο χορεύω
κι όσο ημπορώ σαλτεύω
να χορεύω με χαρά
δίπλα σ' όμορφη κυρά
Πώς χορεύουν οι λωλοί
δίχως λύρα κια βιολί
Στου Ικάρου το νησί
βγαίνει μπρούσκο το κρασί
κι όποιος το ηπιεί μεθάει
κι όλη νύχτα τραγουδάει
Τούτη η γης που την πατούμε
ούλοι μέσα θε να μπούμε
τούτη η γης με τα χορτάρια
τρώει νιες και παλικάρια
...
Πόσο πόσο πόσο όμορφο βίντεο...
Τρελαίνομαι με αυτές τις παύσεις... Που ΔΕΝ είναι παύσεις..."
http://youtu.be/awq89KuiGf8

">

'Ισως Θυμάμαι....
">

Ούτε B' Πρόγραμμα κι ο κόσμος μελαγχολικός..
">">

">

">

κάποιοι  στίχοι του Σεφέρη λένε...

«Αν σου μιλάω με παραβολές,
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα.
Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται
γιατί 'ναι ζωντανή...»

Ξέρεις κάτι...;

"Για μια στιγμή νόμιζα πως Σ ε Ο νειρεύομαι..
όπως όλα αυτά τα χρόνια.
Θυμάσαι τον σταθμό;
Έτρεμες κάτω απ τη βροχή..
όπως τώρα.
Φύσαγε ένας δυνατός άνεμος..
'Εφυγα..για να ξαναγυρίσω ..
και χάθηκα..
σε παράξενους δρόμους..
Αν απλώσω το χέρι μου ,
Σ αγγίζω..
Ξαναβρίσκω το χρόνο..
Αλλά κάτι με κρατάει..
Θα ήθελα να μπορούσα να  σου πω,
"ξαναγύρισα!"
Αλλά κάτι με κρατάει..
Το ταξίδι δεν τέλειωσε ακόμα.

Ό χι ακόμα.."

"Ανάμεσα στα Ο νειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας.."

">

Θα ξαναβρεθούμε, ΟΥΤΟΠΙΑ ΜΟΥ..

" -Τι είναι η ουτοπία;

-Κάτι που όταν το πλησιάζεις ένα βήμα απομακρύνεται δύο, όταν το πλησιάζεις δύο απομακρύνεται τέσσερα

-Και τότε τι νόημα έχει;

-Σε κάνει να προχωράς! "

Μπορεί η Ο μορφιά της Ουτοπίας να είναι η αβεβαιότητα...αλλά
"Εγώ θα κάνω όνειρα κι αληθινα μη γίνουν .. μου φτάνει που προσπάθησα όνειρα να μη μείνουν...."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ....

στη μέση ενός χωματόδρομου, τότε πού υπήρχανε ακόμα χωματόδρομοι, ζούσε μια πέτρα.
 Μάνα, πατέρα δεν γνώρισε κι ούτε ήξερε πότε γεννήθηκε. 
Οι πέτρες, όπως ξέρετε, ζούνε τόσα πολλά χρόνια, που ξεχνούν την ηλικία τους. Πολλές απ' αυτές μάλιστα είναι τόσο αρχαίες όσο κι η πέτρινη εποχή, αν έχετε ακουστά.
 Μια πέτρα όμως, ακόμα κι αν είναι τόσο αρχαία, μπορεί να είναι ασήμαντη.
 Ή, για να το πω καλύτερα, 

όλες οι πέτρες είναι ασήμαντες, εκτός από εκείνες που γινήκανε αγάλματα ή ναοί 

ή άπο εκείνες που τις λεν λίθους, πολύτιμους

 και που τις κρύβουν μέσα σε κουτιά από σίδερο.

H δική μας πέτρα 

ήταν εντελώς ασήμαντη-

δεν άξιζε ούτε για να την κλοτσήσει κανείς. 
Μικρή κι ασουλούπωτη, δεν ήταν ούτε στρογγυλή ούτε τετράγωνη ούτε μακρόστενη. 

Το χρώμα της, ξέθωρο γκρίζο, την έκανε ακόμα πιο ασήμαντη, γιατί κι ο δρόμος είχε το ίδιο χρώμα και με δυσκολία την ξεχώριζες. 

Η ασημαντότητα της αυτή είχε βέβαια και τα καλά της. 

Ένα απ' αυτά το 'παμε κιόλας: κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να την κλοτσήσει. 
Εν' άλλο ήταν ότι κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε με τη βαριά του να την κομματιάσει ή να τη μεταφέρει έξω απ' το δρόμο, γιατί, έτσι μικρή που ήτανε, τόπο δεν έπιανε κι ο δρόμος έμενε ελεύθερος. 

Ζούσε, λοιπόν, ειρηνικά την πέτρινη ζωή της, 
που ήταν βέβαια λίγο μονότονη, αλλά αυτό κα θόλου δεν την ενοχλούσε, γιατί, αφού δεν ήξερε τί δεν είναι μονοτονία, δεν ήξερε ούτε τί είναι. 

Μια μέρα όμως έμαθε. 

Εκείνη τη σημαδιακή, για τη ζωή της πέτρας, μέρα, 
εν' αγόρι, που ήθελε να σκοτώσει ένα σπουργίτι ή να σπάσει κάποιο γλόμπο και δεν έβρισκε άλλη πέτρα, πιο κατάλληλη,
 τη μάζεψε απ' το δρόμο, την έβαλε στη σφεντόνα του και την τίναξε στον αέρα, ψηλά και μακριά. 

Ευτυχώς, επειδή ήταν ατζαμής, δεν πέτυχε τον στόχο του.....
πέτυχε όμως, δίχως να το ξέρει, ν' αλλάξει τη ζωή της πέτρας. 

Δίχως να το ξέρει..

της έδειξε πως δεν ήταν πλασμένη μόνο για να σέρνεται στον δρόμο, μα πώς μπορούσε και να πετάξει, 

κι ακόμη πώς ο δρόμος 
δεν ήτανε ο κόσμος όλος αλλά μονάχα ένα μέρος του, και μάλιστα όχι το πιο ωραίο,
 γιατί η πέτρα, όταν τέλειωσε το πέταγμα της, βρέθηκε μέσα σ' έναν κήπο. 


Ο κήπος αυτός, τώρα, αν και δεν ήτανε καθόλου μαγεμένος, όπως συμβαίνει συνήθως με τους κήπους των παραμυθιών, ήταν χαρά των ματιών να τον βλέπεις. Και τί δεν ήταν φυτεμένο εκεί! 
Κρεμμύδια και ντομάτες και φασολάκια πράσινα κι αγγούρια, αλλά και λουλούδια, πολλά λουλούδια και διάφορα, γαρίφαλα και τριαντάφυλλα (τριαντάφυλλα και εκατόφυλλα) και κρίνα και βιολέτες και ντάλιες και γεράνια, πολλά γεράνια. Άσε πια τα μυριστικά, βασιλικούς και δυόσμους κι αρμπαρόριζες και δεντρολιβανιές και μαντζουράνες. Μ' άλλα λόγια, ό κήπος ήταν κήπος κι όχι ποδοσφαιρικό γήπεδο, όπως εκείνοι οι κήποι με το κουρεμένο σύρριζα γρασίδι.

Φανταστείτε τώρα το ξάφνιασμα της πετρούλας,

 πρώτα απ' το ταξίδι της στον αέρα κι ύστερα απ' τον καινούργιο αυτόν κόσμο, πού τόσο ξαφνικά ανακάλυψε.
 Όσο για το πέσιμο της, αυτό δεν είχε διόλου άσχημες συνέπειες,

 γιατί,

όπως οι πέτρες δεν έχουν ούτε χέρια ούτε πόδια ούτε κεφάλι, δεν κινδυνεύουνε να σπάσουν τίποτε πέφτοντας στο χώμα, όταν μάλιστα αυτό είναι το αφράτο χώμα ενός κήπου. 

Το μεγάλο ξάφνιασμα της κράτησε βέβαια πολύ λίγο, όσο βρισκότανε ακόμη στον αέρα, πάνω απ' τον κήπο, γιατί μόνο από κει μπόρεσε να δει όλο το θαύμα πού απλωνόταν από κάτω της. 
Απ' τη στιγμή πού βρέθηκε στο χώμα και μετά, μπορούσε να βλέπει μόνο ό,τι βρισκότανε πολύ κοντά της, δηλαδή μια ντοματιά, μια γαριφαλιά και δυο ρίζες βασιλικό. Σιγά σιγά όμως γνώρισε κι άλλα πράματα, σπουδαία, πού ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί την ύπαρξη τους. Γνώρισε τις μέλισσες και το ατέλειωτο παιχνίδι τους μέ τον ήλιο και τα λουλούδια, τα μακριά κοκκινοσκούληκα, πού βγάζαν πότε πότε το κεφάλι έξω απ' τις τρύπες τους για να δουν πώς παν τα πράγματα στο φώς, τα μερμήγκια, πού σκαρφάλωναν πάνω της αγκομαχώντας, κουβαλώντας 
τεράστια ψίχουλα, κάτι περίεργα μυγιάγγιχτα ζουζούνια, πού, στο παραμικρό άγγιγμα, μαζεύονταν και γίνονταν μικρά σκληρά μπαλάκια ...; 

Η πετρούλα πέρασ' εκεί μιαν άνοιξη κι ένα καλοκαίρι, 

και στις αρχές του φθινοπώρου, με τα πρωτοβρόχια, 

ανακάλυψε με χαρμόσυνη ανατριχίλα, πού έφτανε ως τα βάθη της πέτρινης καρδίας της, ότι είχε αρχίσει ν' αλλάζει χρώμα και, από γκρίζα κι αναιμική πού ήτανε, ν' αποκτά μια πρασινωπή, 

όλο υγεία όψη. 

Η χαρά της όμως αυτή δεν κράτησε πολύ.

 Ένα φθινοπωριάτικο απογευματάκι...

 από κείνα πού ή γλύκα τους μεθάει τα χρυσάνθεμα και τα κάνει να θέλουν ν' αποχωριστούν τις ρίζες τους και να πετάξουνε στον ουρανό σαν χρυσορρόδινα συννεφάκια, 

ένα τέτοιο λοιπόν απογευματάκι, ενώ ήταν απορροφημένη απ' τον αγώνα ενός μερμηγκιού πού προσπαθούσε να σηκώσει ένα σποράκι,

 ένιωσε μια δύναμη να τη σηκώνει σαν πούπουλο στον αέρα. ..
Πριν καταλάβει καλά καλά τί της γινότανε, πριν ακούσει καν τον κηπουρό να μουρμουρίζει «μπα, μια πέτρα!)), βρέθηκε να κάνει τη δεύτερη πτήση στη ζωή της και, περνώντας πάνω απ' τη μάντρα του κήπου, να προσγειώνεται στο σκληρό γκρίζο δρόμο, 

απ' τον όποιο νόμιζε πώς είχε φύγει πια 

για πάντα.... 
Καταλαβαίνετε τώρα την απελπισία της μετά από τόση ομορφιά πού είχε ζήσει, να ξαναβρεθεί στη μέση της ίδιας της παλιάς, μονότονης ασκήμιας ...; 
Στην αρχή ήθελε να πεθάνει και προσευχόταν να περάσει από πάνω της ό τροχός κανενός οδοστρωτήρα και να την κάνει σκόνη. 
Αργότερα, όταν της πέρασε ή πρώτη, μεγάλη πίκρα, 

άρχισε να ονειρεύεται ότι θα ξαναπερνούσε από κει ό μικρός πρίγκιπας, ο πιτσιρίκος με τη σφεντόνα, 
κι ότι θα την ξαναπέταγε μες στον παράδεισο της. 
Τα χρόνια όμως περνούσαν κι ό μικρός πρίγκιπας, πού στο μεταξύ έγινε ένας μεγάλος μπακάλης, ποτέ δεν ξαναπέρασε από κει. 

Η πέτρα, βέβαια, 

πού δεν ξέρει (κι ούτε θέλει να μάθει) από χρόνια, ηλικίες κι άλλα τέτοια,

 ποτέ δεν έπαψε, 

κι ούτε θα πάψει, να ονειρεύεται τον κήπο της, 
ακόμη και τώρα πού βρίσκεται θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου ...
κι ο παράδεισος της δόθηκε αντιπαροχή για πολυκατοικία.

Επιμύθιο I: Καλύτερα ν' αποχτήσεις κάτι κι ας το χάσεις, παρά να μην αποχτήσεις ποτέ τίποτε. 

Επιμύθιο II: Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους.

                                                                      Αργύρης Χιόνης


                                            ````````````````

Ναι.

Όταν με πλησίασες, καθισμένος στην άκρη της λίμνης, πετούσα στρογγυλές πέτρες
και χαμογέλαγα με τις μπουρμπουλήθρες.
Μία, δύο..
Μία ,δύο, τρεις
Μία, δύο, τρεις τέσσερις....yesssss
Αιχμηρές πέτρες να πετάς στη λίμνη, μου είπες
Εκεί είναι το θαύμα.
Σφάζουν τα χέρια , ματώνουν το νερό, σου είπα

Άπλωσες τα χέρια σου
Κατακόκκινα.

">

 

Από το πλοίο..
">
Κοίτα τη στιγμή με τους καθρέφτες
μέσα στα κελιά Τους..
Καλή αντάμωση το Σεπτέβρη..
ξανά

">

ΑΝΑΣΑ....

">

να μη ξεχάσεις τις γλάστρες και το γιασεμί..





">


http://www.snhell.gr/lections/readings/b26.mp3

Αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Οδυσσέας Ελύτης

 

 

 

Kρυφή μου θάλασσα....
Ως το τέλος Ελλάδα
Η δικιά μας Ελλάδα
Ο δικός μας ήλιος
ΕΝΑ δικό μας νησί
ΣΕ μια απέραντη θάλασσα
Μες του Αιγαίου τα νερά
Να στέκεις κι εσύ μαζί με το νησί
Καταμεσής.



http://ahinoula.blogspot.gr/2011/09/blog-post_1508.html
">


Ουρανός...Θάλασσα...

">





ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ  (1972)
Oδυσσέας Ελύτης

Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε
ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα
λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό.
Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βα-
στάει στη ζωή. Γι΄ αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γρά-
ψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλ-
λιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέ-
ρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ' ακούσουν. Λένε πως το είδος έχει
ορισμένους κανόνες. Δεν τους ξέρω και, πάντως, δεν ενδιαφέρθηκα
ή δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω. Δουλεύει ο καθένας όπως
νοιώθει. Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές
όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λό-
              για, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν.
 ">
Θυμασαι εκεινο το κοχυλι ;
"...Οι παράλληλες γραμμές σαν παράλληλες ζωές. Όλες έσμιγαν σε ένα σημείο. Σε μια λέξη. Σε μια φωνή. Σ’ έναν αντίλαλο. Από το χτες, από το τώρα, από το αύριο..."
Κ όσμε Αγάααααπη μου..
">
φεύγω..

">

Ραντεβού το Σεπτέμβρη..
http://www.topontiki.gr/article/56618/Metamonterna-barbarotita


Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος.
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, δίσκος «ΚΟΣΜΕ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ», 1969.

Κοιμήσου τώρα, κλείσ' τα μάτια
ανάσα μου μοσχοβολιά
Κήπος βαθύς, γλυκό ποτάμι
στο προσκεφάλι τα μαλλιά.

Ο ύπνος ήρθε και σου φέρνει
κοπάδι κίτρινα πουλιά
μάτια μου, φως των ομματιών μου
μάτια μου, μάτια από μέλι και φιλιά.

Στην πόρτα στέκει τ' όνειρό σου
κορίτσι μου μην πας μακριά
εδώ κοντά, γύρω στο σπίτι
έξω στον δρόμο, είν' ερημιά.

Ακόμη πόσο θε να σ' έχω
δεμένη με χρυσή κλωστή
μάτια μου, φως των ομματιών μου
μάτια μου, κόσμε, αγάπη μου χρυσή.

">