Σε τούτη τη γιορτή έπαιρνε πάντα μέρος
ανελλιπώς παρών , επιμελώς προετοιμασμένος.
Έκοβε αποβραδίς προσχεδιασμένες χαρές σε μύρια κομφετί
και τα πετούσε την άλλη μέρα ψηλά
σε μια βροχή που τίποτε δε θα ξέπλενε
και τίποτε δε θα ΄λιωνε..
Φορούσε μια φέτα φεγγαριού χαμόγελο
και φίλαγε στο στόμα θεριά, μέρευε ουρλιαχτά, έπλαθε σύννεφα, γήτευε κεραυνούς,
και φίλαγε στο στόμα θεριά, μέρευε ουρλιαχτά, έπλαθε σύννεφα, γήτευε κεραυνούς,
- και πού και πού ξαναστερέωνε προσεκτικά το μισοφέγγαρο ,
μη γείρει
μη και φανεί σα θλίψη
μη γείρει
μη και φανεί σα θλίψη
Ήταν κι εκείνα τα χάρτινα ‘ αν ‘ που τον μάγευαν
Που παιχνιδίζανε με τους άνεμους, που ξεγελούσαν τα σύρματα, πηδούσαν γκρεμούς,
ριγούσαν με τους ορίζοντες..
ριγούσαν με τους ορίζοντες..
Κι έπειτα έφευγαν.
Φορές έσφιγγε στις παλάμες το σπάγκο μέχρι που μάτωνε -τις κράταγε όμως επίμονα κλειστές-
Φορές τα χείλη,
μέχρι που τα ΄ραβε .. να πνίξει αγέννητες λαχτάρες
- ποιος ξέρει τι γεύση θ άφηναν κι αυτές..
Τα 'αν΄ όμως πάντα του έφευγαν. Έσπαγαν το σχοινί και πέταγαν.
μέχρι που τα ΄ραβε .. να πνίξει αγέννητες λαχτάρες
- ποιος ξέρει τι γεύση θ άφηναν κι αυτές..
Τα 'αν΄ όμως πάντα του έφευγαν. Έσπαγαν το σχοινί και πέταγαν.
Για μέρη που δε θα μάθαινε.
Για τραγούδια που δε θα τραγούδαγε
για ήλιους που δε θα τον χάιδευαν..
Για τραγούδια που δε θα τραγούδαγε
για ήλιους που δε θα τον χάιδευαν..
Αυτός έμενε.
Μ΄ ένα κομμάτι σπάγκο χωμένο στην τσέπη
Μ΄ ένα κομμάτι σπάγκο χωμένο στην τσέπη
Κι έναν απόηχο των ανέμων που έσπρωχναν μακριά τα ίσως αν..
να σφυρίζει παγωνιά στην άδεια σάλα του
Τώρα σειρά έπαιρνε το σύνηθες αλισβερίσι
οι κατηφόρες των συναλλαγών
Ποιος ξέρει ..
αν τηρούσε όλα τα πρέπει , αν κράταγε μακριά τους δαίμονες
ίσως έβρισκε δρόμο
για το όρος των Ελαιών του
ή του ελέους του
Μέχρις εκεί.
για αναστάσιμες ανηφόρες ούτε λόγος.http://aniretarenadia.blogspot.com/2012/02/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου