έχε το νου σου στο παιδί..




Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Tούτο το αλλιώτικο...ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ...







                                                                             


"....Είναι πολλές εκείνες οι φορές που αρχίζω να γράφω κάτι, εν τη γενέσει, και ύστερα απομακρύνομαι αλλού, στην απαιτητική καθημερινότητα ...
Μισές συζητήσεις, θέματα που ανοίγουν και κλείνουν σαν αστραπή,
μισές καλημέρες, όπως συναντάς κάποιον βιαστικά στον δρόμο, θα τα ξαναπούμε βιάζομαι τώρα ..
...................................................
Εύκολα μπορείς να παρεξηγηθείς, δεν απάντησε, την κοπάνησε πάνω στην ώρα, δεν είπε χρόνια πολλά στη γιορτή μου και άλλα τέτοια, λες και ειναι ολα  ανειλημμένες υποχρεώσεις που πρέπει να διεκπεραιωθούν στην ώρα τους .
Γράφω εδώ για μένα, να εκτονώσω ενέργεια, να αναπνέω όταν πνίγομαι, να βγάζω το μπλουζάκι όταν ζεσταίνομαι. Τα μικρά κειμενάκια μου είναι εκ του προχείρου, τα περισσότερα επαναλαμβανόμενα, σαν τη ζωή που όλο αλλάζει κι όλο η ίδια μένει, αιώνες τώρα ...........
Δεν ξέρω ...... αν λέω την αλήθεια, πάντως η αλήθεια είναι αυτό που ψάχνω κι αυτό που ο καθένας μας θεωρεί την δικιά του αλήθεια. Ποιος δεν ισχυρίζεται ότι δεν λέει την αλήθεια; Μια αλήθεια που δεν χωράει σε κανένα κείμενο, οι αποχρώσεις της ζωής ξεπερνούν τα όρια των λέξεων .Οι λέξεις είναι ένα εργαλείο κι αυτές, να σωθούμε , απ’ τον φόβο του θανάτου.
Οι άνθρωποι δεν αρέσκονται στις λέξεις, δεν καλλιεργούν τη γλώσσα τους, όπως καλλιεργούν τα λαχανικά στον κήπο τους , ίσως επειδή οι λέξεις είναι φτώχεια, οι πολλές κουβέντες είναι φτώχεια, συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου.. ,
'Οσο λιγοστεύουν οι βολεμένοι, τόσο μεγαλώνει και η ελπίδα να αλλάξει κάτι.. Φαίνεται ότι στη χώρα μας οι βολεμένοι καλά κρατούν .Ιστορικά μόνο όταν εξαθλιώνονται οι λαοί επαναστατούν. Φαίνεται ότι πάμε κατά κει..
«Τέκνο της ανάγκης κι’ ώριμο τέκνο της οργής» έγραψε ο Βάρναλης .
 Ένας ολόκληρος στόλος από καράβια απλώνεται μέσα μας, μια θάλασσα
πλατιά, απέραντη ταξιδιώτισσα του ονείρου, τι είναι τ’ όνειρο;
Αιώνες ολόκληρους κι ακόμα να σώσουμε την ψυχή μας....
 Και τώρα τέλειωσαν πια οι λαγοί απ τα καπέλα, οι άσσοι απ τα μανίκια, τα ξόρκια και τα παραμύθια. Πάλι τη μέρα της γιορτής θα κλάψουμε. Θα κλάψουμε πολύ μέχρι να πλαντάξει ο πόνος και τα δάκρυα να ξεπλύνουν τα κρίματα. Και θα στηθούμε εκεί, πάλι μόνοι ταξιδιώτες, τουλάχιστον ελεύθεροι από κατασκευασμένες ελπίδες,
.......................................................................................................................έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να ηττηθούμε - γιατί αυτό το ξέρουμε καλά -
έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να γιορτάσουμε τη νίκη - γιατί " είμαστε ρεαλιστές και πιστεύουμε το ανέφικτο ".....
....................................... και πάλι απ’ την αρχή, ο αιώνιος κύκλος, αιώνια θα παλεύει ο άνθρωπος να σώσει την ψυχή του, να σωθεί ο ίδιος, κρίκος της ανθρώπινης αλυσίδας ,να σωθεί η συνέχεια της ζωής ..
Και όταν όλα πια έχουν ειπωθεί, όταν δεν θα αντέχουμε άλλα περισπούδαστα άρθρα, που ακόμα περισσότερο θα μπλέκουν το ήδη χαοτικό τοπίο της, και όταν όλα και όλοι θα μας υπόσχονται καλύτερες μέρες, πατώντας πάνω σε πτώματα νεκρών φαντάρων, εμείς θα τραγουδάμε ,εμείς θα ξαναδιαβάζουμε τους στίχους του Τίτου Πατρίκιου. Η ηδονή των παρατάσεων.

Η άλλη εκδοχή

Δεν μένουν πολλά
για νέα ποιήματα,
ίσως να έχουν όλα ειπωθεί
από χιλιάδες ποιητές
εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Μένει μονάχα ο θάνατος
Για τον καθένα μας
ανείπωτος.

Μένουν πολλά
για νέα ποιήματα
κι ας έχουν όλα ειπωθεί
από χιλιάδες ποιητές
εδώ και χιλιάδες χρόνια .
Μένει η υπόλοιπη ζωή
για τον καθένα μας
απρόβλεπτη κι ανείπωτη.

Μένουν ακόμα η φιλία ,ο έρωτας και τα τραγούδια μας …
κι Α-λλες στιγμές!"
(Αποσπασμα απο σχολιο ενος φιλου μου...)
31 Αυγούστου 2011






και .... η χωρα μας  ζει ενα φθινοπωρο αλλιωτικο...


Μένουν ακόμα.................
κι Α-λλες στιγμές!                                                                        
Μικρέ μου άνεμε, πικρό μου αίμα
Παίζουν στα χέρια σου μήλα σπαθιά
Τα χείλη μέσα μου δεν έχουν τέρμα
Μου 'φυγες άνοιξη, πικρή φωτιά
Άνεμε δρόμε μου θα σε φιλήσω
Έρωτα πόνε μου θα σου το πω
Πάνω στο δέρμα μου πόνους θ’ αφήσω
Στη μέσα θάλασσα θ’ αναστηθώ
Πρωί στο κύμα σου πώς να μιλήσω
Παρά στην άμμο σου πώς να το πω
Νησί τα χέρια σου τι να φιλήσω
Κραυγή το αίμα σου και πώς να πιω
Πρωί το στήθος σου τι να κρατήσω
Μικρά τα κύματα πώς να διαβώ
Πίνουν τα χείλη σου κι αν τα φιλήσω

Βροχή τα μάτια σου και θα πνιγώ
..............



γιατι ηρθες?
δεν σε καλεσα...

μπηκες αργα αργα...
.. πηγες και εκατσες εκει διπλα στο παραθυρο με τις σταγονες της βροχης ...
να με λες βροχη μου,
να με λες καλημερα μου,
να με λες η ζωη που δεν εζησα,
να μου διαβαζεις Λειβαδιτη
να ανοιγεις στο διαπασων το ραδιοφωνο μου...
να μου λες οτι σ αρεσει η καθε παιδικη μου αφελεια...
να εισαι εσυ εκει
εγω ..εδω...
το πεταγμα των κυκνων να μας αγκαλιαζει και τους δυο
να γινομαστε και παλι φοιτητες ....
να ματωνουμε γιατι τα ονειρα μας τα επνιξαν τα χημικα της μπασταρδης εξουσιας....
να μισεις τον ξυλινο λογο....
να αγαπας τους ανθρωπους
τη φυση
τη συντροφο σου
τα παιδια σου
εμενα....
τον κοσμο μου
ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ....
.........
Γιατι ηρθες...?
....κι αν ηρθες...γιατι αργησες να ερθεις ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ....?








 Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου