2 ταινίες ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ που είδα !!

"Η ανθρωποφαγική κοινωνία του νεοφιλελευθερισμού, που όλος ο πλανήτης τρέχει ασμένως να αντιγράψει. Το καμμένο πουλάρι, ίσως περισσότερο κι από το καρβουνιασμένο παιδί, δείχνει το όραμα αυτής της παράνοιας: η νεκραναστημένη κόλαση των "αθλίων" και του "όλιβερ τουίστ" ξανά ως υπόσχεση για το αύριο. Αποανάπτυξη τώρα, δεν είναι θέμα επιλογής αλλά η μόνη ελπίδα για τη διατήρηση της ζωής."
(πηγή: άγνωστος)

Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ The Selfish Giant

Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου

"Η αναφορά μου παραπάνω στους Άθλιους του Βίκτωρα Ουγκώ και στον Όλιβερ Τουίστ του όσκαρ Ουάιλντ (του οποίου το βιβλίο Ο Εγωιστής Γίγαντας διασκεύασαν για την ταινία) είναι γιατί δε΄ν υπάρχει μόνο οικονομική κατάρρευση στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παράνοιας, αλλά πλήρης κατάρρευση όλου του κοινωνικού ιστού. Παιδιά που κανείς δεν ενδιαφέρεται για το αύριό τους, κι όταν λέμε κανείς, εννοούμε κανείς. Διαλυμένες από την ανέχεια οικογένειες που δέχονται αυτά που υποτίθεται ξεπεράστηκαν μετά την Γαλλική Επανάσταση και τα βλέπαμε μόνο σε τριτοκοσμισκές χώρες όπως η εργασία ανηλίκων, γονείς που δεν ενδιαφέρονται, δεν μπορούν ή έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια να θεραπεύσουν τα παιδιά τους είτε αυτά πάσχουν από κάποια δυσπροσαρμοστικότητα, είτε έχουν περάσει στην παραβατικότιτα. Θεσμοί όπως το σχολείο και οι δάσκαλοι - καθηγητές παντελώς αδιάφοροι. Απλώς μπουκώνουν με χάπια τον συσπροσάρμοστο κι αν δεν πιάσει αυτό αποβολή, στον καιάδα, πλήρης αδιαφορία, λες και είναι έπιλο που το πετάνε. Η εργατική τάξη πια δεν είναι τάξη εργαζομένων αλλά το λούμπεν προλεταριάτο που παλεύει για την επιβίωση και ως τέτοιο δεν διστάζει να κλέψει ακόμα και από τον πιο αδύναμο, τοεργαζόμενο παιδί. Καμιά έστω αχτίδα αλληλεγγύηες, καμμιά κοινωνική συνοχή. ΠΙΣΩ όπως στην προ της Γαλλικής επανάστασης εποχή του Γαβριά στους Άθλιους, και του Όλιβερ Τουίστ με χαμίνια στο έλεος της τύχης και των όποιβν αποκτηνωμένων άθλιων πέσουν στα χέρια τους.
ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ. Το φωνάζω από 15 χρονών, η προτεσταντική δυτική ζούγκλα είναι οπισθοδρόμιση πολιτική, πολιτιστική, πνευματική, κοινωνική, ηθική.
Οι λατινοαμερικάνοι λένε πως συνορεύουν προς βορράν με το Μίσος περιγράφοντας έτσι μονολεκτικά τον δυτικό τρόπο ζωής των ΗΠΑ. Μακάρι να το καταλάβει αυτό όλη η ανθρωπότητα πως ο νεοφιλελευθερισμός, το τέρας που γέννησαν οι παραδόσεις των αγγλοσαξώνογερμανικών φυλών με την ηθική του προτεσταντισμού και την λογική του κέρδους του καπιταλισμού, είναι μια παρά φύση τερατουργία που θα αφανίσει τη ζωή αν δεν ξεριζωθεί κι αν συνεχίσουμε να δεχόμαστε -ή το χειρότερο να αντιγραφουμε- την πολιτιστική παρακμή της λατρείας του θανάτου.
Να ξαναβρεί ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ πρέπει η ανθρωπότητα τον πολιτισμό της αγρανάπαυσης, τον πολιτισμό των εγκαταστημένων δηλαδή λαών που ξερανε πως δεν μπορούν να ζητάνε ολοένα και πιο πολλά από τη γη γιατί πολύ απλά αυτή θα εξαντληθεί και τα παιδιά τους δεν θα έχουν μέσα ζωής. ¨οχι, φτάνει πια με την παράνοια, στοπ, να ορθωθεί ΤΩΡΑ τείχος πολιτισμικό, αξιακό, ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό στην λογική των νομάδων εξαντλώ αυτό το μέρος, πάω παρακάτω.
Δεν έχει παρακάτω, δεν έχει άλλη Γη. Αποανάπτυξη ΤΩΡΑ, ΛΙΤΟΤΗΤΑ τώρα.
--- Αλλά αν τα πει αυτά η Αριστερά, αν πει τον μόνο δρόμο επιβίωσης του είδους ο μικροαστικός πολτός εθισμένος στην ολοένα και μεγαλύτερη κατανάλωση θα της γυρίσει την πλάτη. Κάτι που κάνει δηλαδή σε όλη τη Δύση που είναι εξαφανισμένη. με εξαίρεση την Ελλάδα όπου καθυστερημένοι Πασόκοι ποντάρουν στον ΣΥΡΙΖΑ να τους γυρίσει στην εποχή των παζιών αγελάδων, και μανιοκαταθλιπτικοί επαναστάτες γαλουχημένοι από την ψευτια της ροκ κουλτούρας φαντασιώνονται επαναστάσεις ΧΩΡΙΣ επαναστάτες.
Καμμία ελπίδα... Μόνο το όνειρο ίσως πως κάτι, κάπου, κάπως θα διασωθεί και θα λένε κάποτε πως έζησε εδώ μια υπέροχη Χασπάπι, ακριτοφύλακς της ζήσης, που... "ένα τίποτα ζητούσε για να ζήσει..."

Y.G. Και στον Εγωιστή Γίγαντα εκείνοι που γίνονται κάρβουνο, παρανάλωμα στην λογική του κέρδους είναι τα αθώα πλάσματα. Το μικρό πουλάρι και ο "μαλθακός" πιτσιρικάς. Αυτός που η ανέχεια και η ανάγκη δεν του διάγραψε την ανθρωπιά του. Αυτός που ανάγκη δεν τον αποκτήνωσε όπως τον νευρωτικό πιτσιρικά που εχει ΗΔΗ αποδεχθεί όλη την τερατουργία της οποίας είναι ήδη θύμα κι αυτός. Εντάσσεται μέσα σε αυτή, την οικειοποιείται και βάζει το κέρδος πάνω από όλα με λυγμένο εξ απαλών ονύχων το πού θα πάει με αυτή τη λογική. Όσο κι αν πόνεσε που καρβούνιασε τον φίλο του, όσο κι αν μετάνοιωσε που καρβούνιασε το πουλάρι, είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν θα αλλάξει δρόμο. Τον βλέπουμε ήδη μεγάλο να είναι ο επόμενος μαντράς, που η κοινωνία ανάγκασε να γίνει κυνικός, σκληρός, απάνθρωπος. Αμ δεν είναι έτσι!!! Υπάρχει ο χοντρούλης για να θυμίζει πως ΠΑΝΤΑ υπάρχει ΕΠΙΛΟΓΗ. Κι εξείνος επιλέγει να παραμέινει ανθρωπος κι απέναντι στα άλλα πλάσματα κι απέναντι στους ομοίους του. Για αυτό και πάει να βοηθήσει ακόμα κι αυτόν που πριν λίγο είπε πως μισεί. Και πληρώνει το τίμημα της επιλογής του. Γίνεται κάρβουνο. "Υπάρχουν κάποιοι που πήραν την ζωή στα σοαβρά και παιδευτήκανε και άσχημα τραβιούνται και το πληρώνουνε στο τέλος ακριβά" ... Μα αυτός ο "μαλθακός" ("αφού με μισείς γιατί είσαι εδώ;" ρωτάει μη κατανοώντας ο ήδη ενταγμένος στη λογική αυτός είναι ο κόσμος κι εδώ πρέπει να ζήσω με τους κανόνες του... "γιατί είμαι μαλθακός" απάντησε ο αμνός που δεν δίστασε να υπαρασπίσει την ζωή σαν κάθε αληθινός επαναστάτης), αυτός λοιπόν ο "μαλθακός" με τη θυσία του διαφύλαξε "λέξεις κι έννοιες όπως ανθρωπιά, αλληλεγγύη... για το μάθημα της Ιστορίας" παραμένοντας άνθρωπος. Αυτό δηλαδή που έχει σημασία σε αυτή τη ζηση, κατά πως έλεγε και η Γώγου."

(πηγή : άγνωστος)
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Κριτικές για τις δύο ταινίες:

Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ The Selfish Giant

"Σκηνοθετημένο με σιγουριά και μια ματιά που κατορθώνει να προσδώσει μια άχρονη σχεδόν «μυθολογική» διάσταση στην ιστορία, φωτογραφημένο με τρόπο που χτίζει ολόκληρους κόσμους από μια μάντρα ανακύκλωσης, ή ένα λιβάδι τη νύχτα, ένα δάσος από ηλεκτρικούς πυλώνες, το «The Selfish Giant» δεν προσπαθεί να κοιτάξει τουριστικά την μιζέρια της ζωής των ηρώων του, μα υπάρχουν στιγμές που ανακαλύπτει την ομορφιά στα πιο απροσδόκητα μέρη.

Και το μεγαλείο, κινηματογραφικό ή συναισθηματικό στην υπέροχη ιστορία του και την άψογη εκτέλεσή της και κυρίως σε μια τελική σεκάνς που κυριολεκτικά θα μπορούσε να λυγίσει ακόμη και καρδιές φτιαγμένες από (σκουριασμένο) σίδερο με την απλότητά της, το τραγικό βάθος της και την συμπονετική γαλήνη της. "
http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web...

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.cine.gr%2Ffilm.asp%3Fid%3D718543&h=CAQFT1fu_

Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου

Σε μία ξεχασμένη κοινότητα, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, ζει η εξάχρονη Χάσπαπι στο όριο της ορφάνιας. Η μητέρα της έχει φύγει από καιρό, ο πατέρας της είναι ένας άγριος σε διαρκές ξεφάντωμα κι εκείνη έχει αφεθεί στην τύχη της σε ένα απομονωμένο περιβάλλον γεμάτο ημιάγρια ζώα. Αντιλαμβάνεται το φυσικό κόσμο σαν ένα εύθραυστο ιστό πραγμάτων και το σύμπαν ολόκληρο εξαρτάται από αυτά τα πράγματα να δένουν αρμονικά και σωστά μαζί. Οταν μια καταιγίδα σηκώνει τα νερά, ο μπαμπάς της αρρωσταίνει και άγρια ζώα ξυπνούν από τους παγωμένους τάφους τους, η Χάσπαπι βρίσκει τη φυσική τάξη όλων των αγαπημένων πραγμάτων γύρω της να καταρρέει. Απεγνωσμένη να αποκαταστήσει τη δομή του κόσμου της, για να σώσει το σπίτι της και τον πατέρα της αυτή η μικροσκοπική ηρωίδα πρέπει να μάθει πώς να επιβιώσει σε μια ασταμάτητη καταστροφή επικών διαστάσεων.

Ξεκινώντας με ενέργεια, ένταση και εικόνες εντυπωσιακής ομορφιάς ντυμένες με μια εξίσου υπέροχη μουσική, το «Beasts of The Southern Wild» σε αφήνει άφωνο, από τα πρώτα κι όλας λεπτά του, πριν ακόμη ο τίτλος της ταινίας εμφανιστεί στην οθόνη.

Τοποθετημένη σε ένα τοπίο ανάμεσα στην πραγματικότητα της πλημμυρισμένης Νέας Ορλεάνης κι ένα κόσμο σχεδόν μυθολογικό, με μια ιστορία, λογική και κανόνες ξεκάθαρα δικούς της, η ταινία του Μπέν Ζάιτλιν, μας εισάγει στο μικρόκοσμο του Μπάθταμπ, ενός νησιού στην ακτή της Λουιζιάνα, πέρα από τα γιγαντιαία φράγματα που κρατούν τος κατοίκους της ξηράς στεγνούς. Εναν κόσμο όπου τα μωρά δεν έχουν καρότσια, οι αργίες δεν έρχονται μια φορά το χρόνο και οι κάτοικοι του, ζουν μακριά από τον πολιτισμό, έχοντας μια πρωτόγονη, σχεδόν διονυσιακή επαφή με την φύση.

Αναμεσά τους η εξάχρονη Χάσπάπι, ένα κοριτσάκι που ζει στην καλύβα της, δίπλα σε αυτή του πατέρα της και έχει την δική της φιλοσοφία για την ζωή. «Κάθε κομμάτι έχει τη δική του θέση στον κόσμο μας. Ακόμη κι αν το μικρότερό από αυτά φύγει από την θέση του, ο κόσμος μας κινδυνεύει» λέει. Με τον πατέρα της να υποφέρει σοβαρά από την καρδιά του και μια επικείμενη καταιγίδα να απειλεί την ίδια τους την ύπαρξη, η Χάσπάπι έρχεται αντιμέτωπη πολύ πιο γρήγορα απ όσο θα έπρεπε με μια επώδυνη συναισθηματική ενηλικίωση.

Μεγαλωμένη να είναι δυνατή, να κρατά τα δάκρυα κρυμμένα, να δείχνει τα ποντίκια στα μικροσκοπικά της μπράτσα φωνάζοντας «I'm the man», δεν παύει να είναι ένα μικρό κορίτσι. H προσπάθειά της και του πατέρα της να επιβιώσουν, η επιμονή του να παραμείνουν στον τόπο τους ακόμη κι όταν αυτός καλυφθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από τα νερά, μοιάζει με ένα σχεδόν δονκιχωτικό ταξίδι γεμάτο προκλήσεις. Ο Ζάιτλιν το καταγράφει με λυρισμό αλλά κι ένταση και με την εισαγωγή ενός ακόμη μυθολογικού στοιχείου, βγαλμένου από την φαντασία της μικρής ηρωίδας του: Τα παγόβουνα που λιώνουν, απελευθερώνουν προϊστορικά τέρατα, πλάσμα που σκορπούν την καταστροφή και έρχονται να φέρουν το τέλος.

Καθώς η ταινία προχωρά οδηγώντας τους ήρωες της σε μια σειρά από κινδύνους και δοκιμασίες, δεν χάνει ποτέ τον βηματισμό της ακόμη κι αν αλλάζει τον ρυθμό, εισάγει ιστορίες και στιγμιότυπα που θα μπορούσαν από μόνα τους να αποτελούν ξεχωριστές ταινίες. Στα ενενήντα λεπτά της διάρκειάς του, μοιάζει τόσο πυκνό και έντονο, που βγαίνεις από την αίθουσα νιώθοντας πως έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή με τους χαρακτήρες.

Ισως γιατί το σινεμά του Ζάιτλιν, έχει κάτι από την χαλαρή υφή ενός παραμυθιού ή ενός ονείρου, αλλά και μαζί την αμεσότητα ενός ύφους σχεδόν ντοκιμαντερίστικου. Την ποίηση ενός μαγικού ρεαλισμού που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του σινεμά του Κουστουρίτσα πριν παραδοθεί στην απόλυτη ευκολία του φολκλόρ, αλλά με την μελαγχολία και την ποιότητα ενός χειροποίητου, lo fi Τέρενς Μάλικ.

Ισως πάλι γιατί η καρδιά του φιλμ είναι τόσο μεγάλη που χωρά ολόκληρη την αίθουσα μέσα της, ή γιατί η γοητεία αυτής της σχεδόν πρωτόγνωρης εμπειρίας που αγγίζει τόσο το θυμικό όσο και το μυαλό, σου θυμίζει ξανά την πρωταρχική χαρά, του να βλέπεις σινεμά, με κερασάκι στην τούρτα, μια μικρή πρωταγωνίστρια που αξίζει κάθε έπαινο και κάθε βραβείο, και φυσικά την υποψηφιότητα στα Οσκαρ που δικαίως κέρδισε.

Η Κουαβεζανέι Γουόλις παραδίδει μια ερμηνεία, σπάνιας έντασης και βάθους, με εικόνες που δεν είναι ποτέ τίποτα λιγότερο από μαγικές, βοηθώντας σημαντικά το «Beasts of the Southern Wild», να προβάλλει σαν ένα instant classic του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά και μια ταινία που θα ορίσει τη συνέχεια του, με τον τρόπο που φιλμ όπως «George Whashington» ή το «Στην Καρδιά του Χειμώνα» το έκαναν στο παρελθόν...
πηγη:http://flix.gr/cinema/ta-mythika-plasmata-toy-notoy.html#.U8y17QSd0pA.facebook

Από Αθηνόραμα:
Συνοπτική κριτική
Μεγάλο βραβείο στο Σάντανς, Χρυσή Κάμερα στις Κάνες και τέσσερις οσκαρικές υποψηφιότητες για την ανεξάρτητη έκπληξη της χρονιάς, μια σκληρή όσο κι αισιόδοξη ιστορία ενηλικίωσης. Στοιχεία αλληγορίας και φαντασίας συνδυάζονται τρυφερά με το ρεαλιστικό δράμα, ενώ συγκλονιστική είναι η παρουσία της επτάχρονης την εποχή των γυρισμάτων Κουβενζανέ Γουάλις, της νεαρότερης υποψήφιας πρώτου γυναικείου ρόλου στα χρονικά των Όσκαρ.
http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.athinorama.gr%2Fcinema%2Farticle.aspx%3Fid%3D14263&h=2AQGoCq0w

Εδώ είναι το ζουμί... Και η παραβολή.
Πλοκή
Η Χασπάπι, ένα ατρόμητο κορίτσι έξι ετών, ζει με τον πατέρα της τον Γουίνκ, σε μια απόμακρη κοινότητα στο ποτάμι της Λουιζιάνα με το όνομα "Μπανιέρα". Η σκληρή αγάπη του Γουίνκ την προετοιμάζει για την ανακάλυψη του σύμπαντος, όταν ο ίδιος δεν θα είναι πλέον μαζί της για να την προστατέψει. Όταν ο Γουίνκ κολλάει μια μυστηριώδη ασθένεια, η φύση τρελαίνεται. Η θερμοκρασία ανεβαίνει και οι πάγοι αρχίζουν να λιώνουν, απελευθερώνοντας μια στρατιά από προϊστορικά πλάσματα που ονομάζονται βούβαλοι. Με τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει, τους βούβαλους να πλησιάζουν και την υγεία του Γουίνκ όλο να χειροτερεύει, η Χασπάπι πηγαίνει να βρει τη χαμένη μητέρα της.
- ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ με ελάχιστα (για αμερική) χρήματα!

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fel.wikipedia.org%2Fwiki%2F%25CE%25A4%25CE%25B1_%25CE%259C%25CF%2585%25CE%25B8%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AC_%25CE%25A0%25CE%25BB%25CE%25AC%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1_%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585_%25CE%259D%25CF%258C%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585&h=2AQGoCq0w




Beasts of the Southern Wild trailer (greek subs) από Flixgr