Αν σας ζαλιζω να μου το πειτε .
Εχω το θαρρος μαζι σας, καταλαβατε..;
Οχι. Να μη πειτε τιποτα καλυτερα,..ναι;
Καθειστε ν αναψω ενα τσιγαρο και να συνεχισω...
...
Το εστριψα.
..
Παρατησα την "δυστυχια εντος και εκτος του σπιτιου ", ευαγγελατους , ποταμια , χοντρα εξουσιαστικα γλειφτρονια και φασισταρια κι ειπα να βγω να περπατησω σημερα στη βροχη. Σιγανοψιχαλιζε , δεν πηρα ομπρελα.
Αφησα τη κεντρικη λεωφορο και μπηκα στα στενα.
Μαρεσει να παιρνω ματι τα σπιτια .
Τραβηγμενες κουρτινες, φωτα κιτρινα στα σαλονια , ασπρα στις κουζινες, αφηνω παντα τη φαντασια μου , φτιαχνοντας σεναρια .
Αραγε τουτη την ωρα , τί κανουν οι ανθρωποι;;;
Ναι, φτιαχνω ιστοριες. Καποτε ισως και να σας τις πω. Οι περισσοτερες εχουν χαρα. Αυτη μου λειπει. Καποιες τις συνδεω με φαι. Αυτο δεν μου λειπει, τουλαχιστον ακομα.
Τρελλαινομαι ομως για μυρωδιες κι αν εκλεινα τη μυτη με σελοτειπ, θα ημουνα Τουιγκι.
Χοντρουλα μαμα με ποδια, εκει στο δευτερον οροφο λοιπον, να βγαζει αχνιστο απο το φουρνο ζυμωτο ψωμακι απο τα χερακια της, να μοιραζει φετες αλειμμενες με λαδι ριγανη , φετα τυρι και ντοματα, μιαμ μιαμ, για βραδυνο.
Με οτι θελεις τις συνδεω τις ιστοριες, βαριεμαι να τις γραφω τωρα.
Η βροχη δυναμωνε , φορεσα κουκουλα και συνεχιζα να περπατω, πλατσουριζοντας ανεμελα σαν πιτσιρικι η παλιογρια με τις γραμπες που παθαινω τελευταια, (την εβαψα αν μοιασω της μανας μου με την παραμορφωτικη αρθριτιδα της) ας ειναι καλα η ηλεκτρικη κουβερτα που θα παρω σαν γερασω πιο πολυ και θα ζετσταθει το κοκκαλακι μου που λεει και ο γερακος στη διαφημηση, αλλα η ΔΕΗ θα υπαρχει;
Βαθεια ανασα , ο αερας μοσχοβολαγε Μαρτακι.
Βροχη, βροχη βροχη μου. Καθαριζε και προσωπο , που απο την καθαρη Δευτερα ειχε να μπει νερακι πανω του, τελεια!
Το παντελονι της φορμας μουσκεμα, το μπουφαν γυαλιστερο απ το νερο, το βρακι μου αν τοστιβα , μισο λεκανακι νερο θα γεμιζα!
(στιβω, στειβω, στυβω με τί γραφεται ;Δεν παει να γραφεται οπως θελει; )
Καποιος ερχοταν απο πισω μου.
Ψιλοφοβηθηκα μεσ τα σκοταδια , φοραγε κι αυτος κουκουλα, σε μια κολωνα πουχε φως, ειδα πως ειχε δερμα μελαμψο. Μεταναστης ηταν ο ανθρωπος!!
Πηγαινα αργα, εκεινος γρηγορα. Με προσπερασε. Ξαφνικα, σταματα μπροστα απο ενα δεντρο - η βροχη με το τουλουμι εν τω μεταξυ- γονατιζει, πλησιαζω και τον βλεπω να εστιαζει με το κινητο του ενα λουλουδακι που ειχε φυτρωσει διπλα απο τον κορμο μιας λεμονιας , για να το φωτογραφισει, σκυβει... και ΤΟ ΦΙΛΑ ! !
Αυτη ηταν η ιστορια μου, "τιποτα το σημαντικο", αλλα ...αλλο καλυτερο δεν ειχε η μερα μου.
Μην πειτε τιποτα..δεν θελω ..
Καληνυχτα
..εξαιρετικα αφιερωμενο σε ολα τα φιλαρακια το τραγουδι..
Ο Τσε στη Ν. Υόρκη ( Δον Κιχώτες )
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς
κι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν
τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς
μόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν.
Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά
Σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη
μια λιμουζίνα τ' άλογό σου προσπερνά
άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή
Σφυρίζει ο άνεμος
ακόμα αυτές τις νότες
τις τραγουδάνε
μες στις πόλεις
Δον Κιχώτες.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή.
">
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου