Γιώργος Αναδρανιστάκης

"Ωχ ...με ενα βαρύ αναστεναγμό σας αφήνω.
Γεια σας"

Μοιράζοντας πάλι χαμόγελο όπως πάντα,
....έτσι, έτσι τελείωσε την τελευταία του εκπομπή "Ο Αφρός των Ημερών" στο Κόκκινο, 105,5  ο χαρισματικός
Γιώργος Αναδρανιστάκης........
http://www.stokokkino.gr/uploads/151109_100001.mp3

Πόση δύναμη μοίραζε καθημερινά ...πόση ζεστασιά
Τον άκουγα και ήταν σαν να έκανα ένεση αισιοδοξίας στις μαύρες μέρες μας
γαμώ τους κόκκινους ουρανούς και την ανθρωποφαγία σας μέσα.
..............................
Αντίο  φιλαράκι
...........................
σ ευχαριστώ
..
"Βάλε ένα τραγούδι , θέλω να το χορέψω λιγο, ετσι να ρίξω μια ζειμπεκιά..." ......είπε.....
γ ε λ ώ ν τ α ς  στην εκπομπή του
................................................................
https://youtu.be/v1KkeUn2qfg Ένα βράδυ που ‘βρεχε, που ‘βρεχε μονότονα έφυγες αγάπη μου ποιος σε πήρε να ‘ξερα και θα τον εσκότωνα ένα βράδυ που ‘βρεχε, που ‘βρεχε μονότονα Ένα βράδυ που ‘βρεχε, μέχρι το ξημέρωμα έφυγες αγάπη μου αχ αυτός ο άτιμος ήθελε μαχαίρωμα ένα βράδυ που ‘βρεχε, μέχρι το ξημέρωμα Ένα βράδυ που ‘βρεχε, μέχρι που εχάραξε έφυγες αγάπη μου η καρδιά μου σκίστηκε η καρδιά μου σπάραξε ένα βράδυ που ‘βρεχε, μέχρι που εχάραξε

ΥΓ μια παλαιοτερη εκπομπη του..http://www.stokokkino.gr/uploads/151102_100001.mp3

Ποτάμι εγώ, θάλασσα εσύ.

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις
Πάμπλο Νερούδα (μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής)

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ' τα πράγματα,
ποτισμένη απ' τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες τη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα και απ' τα αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο -- μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα (Το αστέρι κι η ευχή - από στιγμή σε στιγμή)




'Τι ειρωνεία..Να μιλούν για την αγάπη,άνθρωποι που δεν τη γνωρίζουν
και να σιωπούν εντελώς εκείνοι που νιώθουν τη ψυχή τους να πνίγεται
στον πόνο της''
Με αγάπη Μαρία Πολυδούρη

"Ουρανο των Νεκρων"

Σιγουρα χθες φωτογραφησαν πολλοι τον ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ
  Αλλα ξερεις τι μου ειπε η  Dodi μου καθως τον επαιρνα με το κινητο;;;

-Αυτον τον ουρανο , εμεις τον λεμε ..."Ουρανο των Νεκρων"....




Κρίμα που έφυγες προτού νυχτώσει,
θα τα προλάβαινες τα οριστικά,
χτυπάει η φύση, όποιον προδώσει,
άνθραξ, ο άνθρωπος, κανονικά.
Να "ρθει μια θάλασσα να μας σκεπάσει,
υγρή, ζεστή μου αγκαλιά,
μονάχα αυτή τον έρωτά μας θα σωπάσει,
μονάχα αυτή και τα φιλιά.
Κρίμα που έφυγες προτού χαράξει,
φιλιά θα χάραζα παντοτινά.
Έμεινε ο έρωτας στην ίδια τάξη
κι όλα κριθήκανε μηδαμινά.
Να "ρθει μια θάλασσα να μας σκεπάσει,
υγρή, ζεστή μου αγκαλιά,
μονάχα αυτή τον έρωτά μας θα σωπάσει,
μονάχα αυτή και τα φιλιά.


Μουσική, στίχοι Σταμάτης Κραουνάκης
Τραγούδι Γιώτα Νέγκα

'Για Σένα.."

"Η μόνη μας πατρίδα , τα παιδικά μας χρόνια .."

Φεύγαμε κι ερχόμαστε, παίζαμε, τρωγόμαστε,
δέκα φιλαράκια, δέκα μάγκες,
μέσ’ στο χωματόδρομο, της ζωής μας πρόδρομο,
πάνω από το ρέμα, στις παράγκες,
μέσ’ στο χωματόδρομο, της ζωής μας πρόδρομο,
πάνω από το ρέμα, στις παράγκες.

Ήταν πανηγύρι η χαρά μας
και στα ματωμένα γόνατά μας,
βάζαμε οινόπνευμα και προς το απόγευμα,
βγαίναμε ξανά στη γειτονιά μας,
βάζαμε οινόπνευμα και προς το απόγευμα,
βγαίναμε ξανά στη γειτονιά μας.

Τώρα σκορπιστήκαμε, δεν ξαναβρεθήκαμε,
και οι δέκα είμαστε χαμένοι,
και ο χωματόδρομος, έγινε μονόδρομος
και η θλίψη είναι αραγμένη,
και ο χωματόδρομος, έγινε μονόδρομος
και η θλίψη είναι αραγμένη.

Ήταν πανηγύρι η χαρά μας,
και στα ματωμένα γόνατά μας,
βάζαμε οινόπνευμα και προς το απόγευμα,
βγαίναμε ξανά στη γειτονιά μας,
βάζαμε οινόπνευμα και προς το απόγευμα,
βγαίναμε ξανά στη γειτονιά μας.

ΠΗΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ : https://www.facebook.com/1.FWTO.MNHMES.PARADOSH?fref=photo

Τις τρεις παρακάτω τις ειχα αποθηκεύσει στον υπολογιστή μου

https://www.facebook.com/xmosxogiannh?fref=photo

‘Για Σένα'

Μοναδική πατρίδα
τα παιδικά μας χρόνια
είχαμε μια μπιγκόνια
στη σκάλα αριστερά

Βγαίνει χωρίς πυξίδα
ο έρωτας για ψώνια
ψωμί κι εφημερίδα
τα ρέστα στη χαρά

Γύρισα από ένα μέτωπο
που όσοι σκοτώνουνε φτιάχνουν το χάρτη
αίσθημα βαρύ αντιμέτωπο
μ’ όσα πληγώνουνε καρδιά και μάτι

Γύρισα κι έχω ένα αδιάφορο
φιλί παράφορο Αύγουστο μήνα
το ‘σωσα κι εκεί κρατήθηκα
κι έτσι αναστήθηκα, γειά σου Αθήνα

Κρίμα τόσος θυμός
διαγράφουμε φίλους
σέλφι με σκύλους
πολύς καπνός

Φεύγει γλιστρά ο καιρός
Κράτα με τώρα
πέρασε η ώρα
στάχτη ο καημός

Μοναδική πατρίδα
ένα παλιό παιχνίδι
εσύ κι εγώ ταξίδι
στα ήσυχα νερά

Να βρει κι η καταιγίδα
εμένα γι’ αντικλείδι
στο σπίτι που ποθούσες
να ζήσεις μια φορά

Γύρισα κι έχω ένα αδιάφορο
φιλί παράφορο για μια Δευτέρα
το ‘σωσα κι εκεί κρατήθηκα
κι έτσι γεννήθηκα, σα καλησπέρα

από δημοσίευση της αγαπημένης μου φίλης Ξανθής

Νοσταλγία
Αν κάποια μέρα
ερχόταν με τους εαρινούς ζεφύρους
η γιασεμένια σου ανάμνηση
να ταράξει τα χαρτιά μου με τα ποιήματα.
Ποια στάλα ποιας βροχής
θα ξέπλενε τότε τη νοσταλγία μου;

Μοχάμεντ Χάκι
(γεννήθηκε στο Ανατολικό Κουρδιστάν)


Κλείνοντας για απόψε θα αναδημοσεύσω λόγια , πάλι της Ξανθής ...

"Είμαστε φτιαγμένοι από σιωπηλές λέξεις, γράμματα που δεν στείλαμε, χαμένες ευκαιρίες και αγκαλιές που ποτέ δεν δώσαμε..."

....
"Γλυκιά Μελισσούλα
Έλα να ζουζουνίσεις γύρω μου
Δεν σ' έχω δει για τόσο πολύ καιρό...

Έχω ανάγκη να σε νιώσω
Σκοπεύω να σε στριφογυρίσω
Όπως μου περιέγραψαν σ' εκείνο το τραγούδι
Πέρα στα δάση
Ψηλά πευκοδάση
Με κέρασε γλυκό έρωτα...
Η δασένια χάρη της
Η απαλή αγκαλιά της
Το πρόσωπό μου στη σκιά
Γλυκιά μελισσούλα...
Δεν θα μ' επισκέπτεσαι τα πρωινά;
Δεν θα μ' επισκέπτεσαι αργά τη νύχτα;
Γιατί δεν είναι δίκαιο, απλώς δεν είναι δίκαιο
Ήταν γραφτό να κρυφτείς απ' το φώς...
Νύχτα, όλα μου τα φώτα αναμμένα
Χρειάζομαι ένα μικρό τετ- α- τετ
Αυτό το άχρηστο, αβοήθητο συναίσθημα...
Ένας νέος άνδρας θα 'πρεπε να είναι ευλογημένος με αγάπη
Υπάρχει μόνο σάρκα και φωτιά από κάτω
Αυτό το μεθυσμένο, άσκοπο στριφογύρισμα...
Χέρια στο πρόσωπό μου
Λίγο μετάξι και δαντέλα
Γλυκά αρωματισμένα φιλιά
Για μένα...
Ό,που καίγεσαι
Έχω επιστρέψει
Τυχερή κυρία
Γλυκιά Μελισσούλα
Πρέπει να σ' αφήσω το πρωί
Ήθελες πάντα να 'σαι ελεύθερη
Μείνε μαζί μου
Γλυκιά τυχερή κυρία
Μη μ' αφήσεις ποτέ
Γλυκιά Μελισσούλα
Ξύπνιος σε κρύα μέρη
Ψυχρά μάτια και παγωμένα πρόσωπα
Κάποιοι νεκροί και κάποιοι ζουν
Οι πιο πολλοί κάνουν κάτι στο ενδιάμεσο..
Κυρία μου επί των τιμών
Μάλλον κατέληξες να με μισείς
Τι πικρό ξύπνημα που ήταν αυτό
Την επόμενη φορά που θα με καλέσει
θα την αφήσω να μπεί
Την επόμενη φορά που θα με καλέσει
θα την αφήσω να μπεί...
Κι αν μ' αφήσει το πρωί
Τουλάχιστον θα έχουμε κι οι δυο μας ανακουφιστεί
Τώρα... Μείνε μαζί μου...
Μείνε μαζί μου...
Γλυκιά τυχερή κυρία
Μη μ' αφήσεις ποτέ
Γλυκιά Μελισσούλα..."

Μέσα στους περίεργους καιρούς που διανύουμε και στα επικίνδυνα μονοπάτια που διασχίζουμε, θα σταθώ και θα μείνω μπροστά στο υπέροχο χαμόγελο και στο ελπιδοφόρο βλέμμα αυτής της μάνας..."

Greek grandmothers lovingly caring for a refugee's baby. 16/10, #Lesvos, Greece.

"Σύρος πρόσφυγας, μέσα σε σκηνή του ΟΗΕ στον Δημοτικό Κήπο της Χίου, παίζει στο ούτι και τραγουδά ένα από τα ομορφότερα παραδοσιακά μας τραγούδια...
"Πέρα στους μαχαλάδες, στα προσφυγικά, ακούγονταν τραγούδια", διαβάζαμε..."
γράφει ο αδελφός μου στο χρονολογιο του...


Στην ταράτσα μου εχω ενα δωματιακι
Εκει αποθηκευα οτι μαρεσε .
Απο το δημοτικο μεχρι και πριν 7 χρονια.
Ειχα να παω εφτα ολοκληρα χρονια
Και τί ανακαλυψα;
πως υπήρχαν  λ έ ξ ε ι ς γραμμένες με μολύβι .

Ω γκρίζες μου μέρες , όμορφη είναι η ζωή των στιγμών μας..

Α κ ο ύ σ τ ε  την...:

ЗОЯ и ВАЛЕРАJust shared a video with http://realplayer.com/
Posted by Garry Avetisov on Παρασκευή, 30 Νοεμβρίου 2012

Καληνύχτα Δευτέρα





νανουρισμα....