«Τα καλοκαίρια πήγαινα στο χωριό να μείνω με τη γιαγιά μου τη Μαρία. Ωραία ήταν τα καλοκαίρια. Είχα παρέα. Ένα εισίτήριο διαρκείας για καθημερινό παιχνίδι έπαιρνα στα χέρια μου με το που πατούσα το πόδι μου εκεί. Μήλα, κυνηγητό, κρυφτό στις αλάνες.κοιτάγαμε τα αγόρια και τα’ αγόρια εμάς. Παλεύαμε ν’ αναγνωρίσουμε το διαφορετικό λαχάνιασμα, τη διαφορετική ανάσα. Αυτοί μας κοιτούσαν στις λεπτοκαμωμένες, αλαβάστρινες γάμπες μας, έτσι όπως ξεπρόβαλλαν κάτω από τα σορτσάκια και τις κοντές φούστες. Και εμείς τους κοιτούσαμε στις πλάτες και στα δυνατά τους χέριια. Κάθε μέρα που τέλειωνε και ένας μικρός θάνατος που δεν τον παραδεχόμασταν. Τα παιδιά δεν μιλούν ποτέ για θάνατο κι ας τον σκέφτονται. Ένα φτου ξελεφτερία λέγαμε και νικούσαμε το χρόνο με τη μία. Μια παρέα που δυνάμωνε στις ωμοπλάτες μας, χωρίς ούτε καν να μας ρωτήσει. Όταν σουρούπωνε πηγαίναμε στη θάλασσα. Ξαπλώναμε ακουμπώντας ο ένας το κεφάλι στην κοιλιά του άλλου και βλέπαμε τα αστέρια. Και μετά ονειρευόμασταν. Θα κάνω το γύρο του κόσμου με ιστιοφόρο. Θα κάνω πολλά παιδιά. Θα παντρευτώ από έρωτα. Θα πάω στον Ισημερινό με οτοστόπ. Θα σ’ αγαπώ μέχρι τον ουρανό. Αλήθεια, θα μ’ αγαπάς; Ναι, μου απαντούσαν όλοι. Μονάχα που εγώ δεν πίστευα το ναι. Περισσότερο πολύπλοκη λέξη από το ναι δεν έχω βρει. Δεν το αναγνωρίζω να μου αναλογεί. Αυτά τα ναι ή μαθαίνεις από μικρός να τα’ αναγνωρίζεις ή μετά δυσκολέυεσαι»…..
Ανν Λου, ΙΩΔΙΟ
Ανάμεσα στις παρτιτούρες και στα κοχύλια που μάζευε από τις θάλασσες.
Έτσι τουλάχιστον θυμάμαι.Με κάθε επιφύλαξη όμως. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια πως η μνήμη τις περισσότερες φορές δεν είναι στατική αλλά ζωντανή και πως κάθε φορά που την επικαλούμαστε είναι και λίγο σαν να την επινοούμε για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στα ανεξήγητα που μας τυραννάνε .
Ιώδιο
Εκδόσεις Απόπειρα
πηγή:https://www.facebook.com/pages/%CE%99%CE%A9%CE%94%CE%99%CE%9F/1594695197448070?fref=nf
"Aναρίθμητες εφαρμογές ενός μονάχα ονείρου."
 |
| https://www.facebook.com/skepseis.lou?fref=photo |
 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου