«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει τις ασθενέστερες τάξεις της κοινωνίας»
«Ποιος άλλος θα κατάφερνε να πει ότι η Ευρώπη είναι όντως γυμνή, όπως έκανε ο Αλέξης Τσίπρας;» αναρωτιέται η Νόρμα Ραντζέρι
«Η Ελλάδα και ο ΣΥΡΙΖΑ
ήταν και είναι σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή Αριστερά», τονίζει στη
συνέντευξή της αυτή στην «Εφ.Συν.» η
Νόρμα Ραντζέρι,
διευθύντρια της ιστορικής και έγκυρης εφημερίδας της ιταλικής Αριστεράς
«Il Manifesto». Θεωρεί ότι η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα πρέπει να
συνεχίσει να κυβερνά τη χώρα, στηρίζοντας τις ασθενέστερες τάξεις της
κοινωνίας και ότι ο διχασμός των αριστερών δυνάμεων δεν ωφελεί κανέναν,
όπως αποδεικνύει και η ιταλική ιστορία των τελευταίων χρόνων. Οσο για
τις άμεσες προτεραιότητες μετά τις εκλογές, η Νόρμα Ραντζέρι εκτιμά ότι
το θέμα του χρέους, με όλη του την ευρωπαϊκή διάσταση, πρέπει να
παραμείνει με έμφαση στο προσκήνιο.
• Πώς είδατε την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα να υπογράψουν, τελικά, συμβιβασμό με τους δανειστές;
Θέλω να υπενθυμίσω, κατ’ αρχάς, ότι όλοι όσοι πήραν μέρος στη
διαπραγμάτευση είπαν ξεκάθαρα ότι η εναλλακτική ήταν να πέσει η Ελλάδα
στο βάραθρο, με την έξοδο από το ευρώ, όπως ζητούσε ο Σόιμπλε. Και
ξέρουμε όλοι ότι ούτε πριν ούτε μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, αλλά
ούτε τις ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε ποτέ υπέρ ενός
Σχεδίου Β για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Ούτε η ηγετική ομάδα,
αλλά ούτε και ο ελληνικός λαός. Η εντολή που δόθηκε στον Αλέξη Τσίπρα
ήταν να διαπραγματευθεί, να προσπαθήσει να πετύχει όσα περισσότερα
μπορούσε και να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ. Βρίσκω ότι υπάρχει πλήρης
συνοχή και ότι πρόκειται για ένα παράδειγμα προς μίμηση, για εμάς τους
Ιταλούς, σχετικά με το πώς τιμά κανείς με ουσιαστικό περιεχόμενο τη
δημοκρατία. Διότι ο ελληνικός λαός κλήθηκε να εκφραστεί επί μιας
υπόθεσης εξέχουσας σημασίας.
• Θεωρείτε ότι μια αριστερή δύναμη μπορεί να χειριστεί
καλύτερα τις αρνητικές συνέπειες των μνημονίων από ό,τι η Κεντροδεξιά, η
οποία βρίσκεται σαφώς κοντά, ιδεολογικά, στην όλη φιλοσοφία της
λιτότητας;
Πιστεύω ότι μια κεντροδεξιά κυβέρνηση –όπως έχει ήδη διαπιστώσει η
Ελλάδα, και σε μεγάλο βαθμό η Ιταλία με την κυβέρνηση Μόντι–
διαχειρίζεται τα μνημόνια και τη λιτότητα, χωρίς να θεωρεί, βεβαίως,
προτεραιότητα τη ζωή του συνταξιούχου, του μισθωτού ή του άνεργου. Και
αυτό αποδεικνύεται από το ότι οι κυβερνήσεις αυτές προωθούν τη μείωση
των μισθών, των συντάξεων και την αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους.
Πλήττουν, δηλαδή, τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Μια αριστερή
κυβέρνηση, και ειδικότερα ο Τσίπρας, θα μπορέσει, στο πλαίσιο του
δυνατού, να σώσει αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους αισθάνεται ότι
εκπροσωπεί. Οπως είπαν στις συνεντεύξεις τους στην εφημερίδα μας οι τέως
υπουργοί Νίκος Παππάς και Γιώργος Σταθάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια
δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας. Σοσιαλδημοκρατία η οποία απέδειξε,
αρχίζοντας από το γερμανικό SPD, ότι συμπορεύεται με την Κεντροδεξιά. Οι
δύο υπουργοί τόνισαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να ασκεί πολιτική, να
χειρίζεται τη δεδομένη πραγματικότητα, ως μια ριζοσπαστική δύναμη της
Αριστεράς. Και είναι χρέος μας, κατά συνέπεια, να στηρίξουμε, όσο
περισσότερο μπορούμε, μια πολιτική δύναμη που θέτει έναν τόσο υψηλό και
δύσκολο στόχο.
• Μια λογική η οποία ισχύει και σε ευρύτερο πλαίσιο, ευρωπαϊκό, και όχι μόνον ελληνικό;
Ασφαλώς. Κανείς δεν μπορεί να πιστεύει ότι η κοινωνική δικαιοσύνη
μπορεί να επιτευχθεί σε μια μόνον χώρα. Και αυτό αποδεικνύεται και από
το ότι στην Ισπανία οι Podemos συνέχισαν να εκφράζουν την αλληλεγγύη και
υποστήριξή τους προς τον Αλέξη Τσίπρα. Τόσο μετά την υπογραφή του
συμβιβασμού με τους δανειστές όσο και μετά την απόφασή του να ζητήσει
πρόωρες εκλογές. Ο Τσίπρας, δηλαδή, μπορεί να έχασε μια μάχη, αλλά ο
πόλεμος είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ποιος άλλος θα κατάφερνε να πει ότι η
Ευρώπη είναι όντως γυμνή, όπως έκανε ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ,
βάζοντας στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης το θέμα του χρέους; Δεν
το έκανε η ιταλική, αλλά η ελληνική, αυτή η ελληνική Αριστερά. Το ότι
σήμερα συζητείται ευρέως το θέμα του δημόσιου χρέους, και όχι μόνον της
Ελλάδας, αλλά πανευρωπαϊκά, το οφείλουμε, κυρίως, στη μάχη αυτή.
• Γνωρίσατε προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει
επισκεφθεί και τα γραφεία της «Manifesto». Ποια είναι η εντύπωσή σας,
ανθρώπινα και πολιτικά;
Πολιτικά θεωρώ ότι είναι πολύ έξυπνος, και το αποδεικνύει και στην
παρούσα φάση. Διότι κατάφερε να ελέγξει μια ιδιαίτερα πολύπλοκη, δύσκολη
κατάσταση. Ανθρώπινα, δεν τον γνωρίζω όσο θα ήθελα, τον γνώρισα από
κοντά μόνον όταν ήρθε στην εφημερίδα μας, πέρυσι. Σε μια συνέντευξη που
έδωσε σε όλη τη συντακτική μας ομάδα, μας είπε ότι κύριος στόχος του
ήταν η μάχη κατά της λιτότητας. Μπορώ να πω ότι έπειτα από τόσους μήνες,
πάνω από ένα χρόνο, αυτό που προέκυψε είναι η αδυναμία της Ευρώπης,
ενός γίγαντα με γυάλινα πόδια. Και η μάχη που έδωσε η Ελλάδα απέδειξε
ότι η Γερμανία και οι χώρες του Βορρά δεν έχουν τη δύναμη για να
επιβάλουν τις συνταγές που θα ήθελαν. Η κρίση είναι γενική και ξεπερνά
τα εθνικά όρια, κάτι που μας απέδειξε και η Κίνα με τις τελευταίες
εξελίξεις. Θέλω να πω ότι πρέπει να καταλάβουμε πως παρά τα όποια
προβλήματα, δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο εχθρός είναι άτρωτος. Πρέπει
να συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη και, συγχρόνως, να διευρύνουμε το
μέτωπο, όπως έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ.
• Πώς βλέπετε τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία της
Λαϊκής Ενότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι η «Manifesto» δημιουργήθηκε από μια
μειοψηφία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας…
Ναι, αλλά θα ήθελα να πω κάτι το σημαντικό: η «Manifesto» ήταν μια
φωνή που εξέφραζε τη μειοψηφία, αλλά προσπάθησε πάντα να μην είναι μια
μειοψηφική φωνή. Διότι μπορείς να είσαι μειοψηφία, αλλά να παρουσιάζεις
προτάσεις οι οποίες προσπαθούν διαρκώς να διευρύνουν τις συμμαχίες και
το κοινωνικό μπλοκ το οποίο μπορεί να κινητοποιηθεί. Το περιεχόμενο
είναι αναμφίβολα σημαντικό. Αλλά δεν πρέπει ποτέ, και αυτό το λέω
αναφερόμενη στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, να βρίσκουμε καταφύγιο στις παλιές
βεβαιότητες και να προχωράμε μόνον με αυτό το περιεχόμενο, διότι με τον
τρόπο αυτό οι αριστερές δυνάμεις διασπώνται, αποδυναμώνονται και δεν
γίνεται ποτέ ένα πραγματικό βήμα προόδου. Δεν πετυχαίνεις ποτέ τη δόση
ρεαλισμού που είναι αναγκαία για να διευρυνθεί το μέτωπο. Το βλέπουμε
και στην Ιταλία: η ριζοσπαστική Αριστερά είναι σε δύσκολη θέση, επειδή
είναι χιλιοδιχασμένη, μέσα σε μια αντιπαράθεση που γίνεται εκ των
πραγμάτων προσωπική και γεμάτη μνησικακία. Ολα αυτά δεν επιτρέπουν να
υπάρξει μια βαθιά και αποδοτική επικοινωνία με το ευρύτατο πλέον τμήμα
εκείνο της κοινωνίας, το οποίο αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες και
αναζητά απαντήσεις. Με τους νέους και με τους εργαζόμενους στους οποίους
η ιταλική Αριστερά δυσκολεύεται να μιλήσει.
• Ποιος είναι ο κίνδυνος;
Ο κίνδυνος είναι οι πολίτες αυτοί να επιλέξουν την αποχή (όπως
συμβαίνει όλο και συχνότερα στην Ιταλία) ή να στηρίξουν λαϊκιστές
πολιτικούς, οι οποίοι παρουσιάζουν απλουστευμένες λύσεις που δεν μπορούν
να προσφέρουν απαντήσεις σε μια τόσο πολυσύνθετη κατάσταση και
σύγκρουση.
• Η θέση σας αυτή βασίζεται και στην επίγνωση της πορείας της
ιταλικής Αριστεράς, η οποία, μετά τη συμμετοχή της και την πτώση της
δεύτερης κυβέρνησης Πρόντι, το 2008, καταβάλλει συνεχείς προσπάθειες,
μέσα σε δυσκολίες, με στόχο να βρει μια νέα δυναμική;
Σαφώς, διότι εδώ στην Ιταλία προσπαθούμε να πετύχουμε, στον χώρο της
Αριστεράς, τον συγκερασμό των εναλλακτικών προτάσεων, με τη ρεαλιστική
δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας. Αυτό είναι και το κύριο ζήτημα:
χρειάζεται μια αξιόπιστη, ενωτική εναλλακτική πρόταση, με αξιόπιστους
ηγέτες. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να αναγνωρίσουμε ότι το θέμα
της ηγεσίας μετρά, είναι σημαντικό και για την Αριστερά. Δεν αρκεί το
σχέδιο, δεν αρκεί μόνον η ιδεολογία. Στη σύγχρονη κοινωνία χρειάζονται
–όπως είδαμε και στην Ελλάδα– ικανές ηγετικές μορφές. Εχουν περάσει οι
εποχές στις οποίες κάποιοι τις θεωρούσαν κάτι σαν όργανα του σατανά…
• Τι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να μη μετατραπεί σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα;
Θεωρώ ότι χρειάζεται, κυρίως, να επιμείνει στο θέμα του χρέους,
υπογραμμίζοντας, και πάλι, ότι πρόκειται για πρόβλημα που πρέπει να
συζητηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Να υπογραμμίσει, όπως έχει ήδη κάνει,
ότι το χρέος δεν επιτρέπει σε πολλές χώρες να σηκώσουν κεφάλι και να
αναπτυχθούν, και στις δυνάμεις της Αριστεράς που διαθέτουν εναλλακτικές
προτάσεις, να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους. Ωστε να καταλάβουν και οι
λαοί μας ότι για το χρέος αυτό δεν ευθύνονται οι πολίτες, όπως κάποιοι
θα ήθελαν να μας πείσουν. Για να διαψευστεί ο αβάσιμος μύθος ότι το
βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειονότητας των ανθρώπων ξεπερνούσε τις
πραγματικές τους δυνατότητες, όπως λένε οι συντηρητικές δυνάμεις. Με το
χρέος αυτό, συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας προσπάθησαν να κρατήσουν στα
χέρια τους τον έλεγχο της κοινωνίας. Και αυτό δεν πρέπει να κουραστούμε
ποτέ να το υπενθυμίζουμε.
http://www.efsyn.gr/arthro/i-kyvernisi-syriza-mporei-na-sosei-tis-asthenesteres-taxeis-tis-koinonias
-"πόση απογοήτευση...καλό μας μηνα"
-"Επίσης
Γιώργο. Όσο για την απογοήτευση φίλε... Είμαι ολοκληρωτικά
απογοητευμένος από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και μετά. ¨οταν ήταν η
τελευταία φορά που η κοινωνία προσπάθησε μαζικά (έχει σημασία το πλήθος)
να αντιδράσει. Λιντσαρίστηκε, καταδιώχθηκε,
πρωτοφανή πράγματα έγιναν σε τόσο μεγάλη έκταση από τους ένστολους
αλήτες του ΠΑΣΟΚ και έκτοτε... έκλεισε ο τάφος. Η χώρα δέθηκε
χειροπόδαρα για δεκαετίες (δεν λέω για πάντα γιατί η ιστορία δεν
σταματά) και η κοινωνία με κάποια ολοένα και πιο αραιά ξεσπάσματα
(παρελάσεις 28ης Οκτώβρη 11, Φλεβάρη 2012 με το έγκλημα PSI, φθινόπωρο
2012 με το 2ο μνημόνιο), αποσύρθηκε από τους δρόμους, παραιτήθηκε αφού
έβλεπε πως κάθε ειρηνική αντίδραση ήταν πια άνευ αντικρίσματος. Από εκεί
και πέρα άρχισε η ανάθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην κορυφή του κύματος της
ανάθεσης και αυτό τον έσπρωξε στο άλμα στις εκλογές του 2012 και στην
κυβέρνηση το 2015. Αν παρακολουθείς το τί έγραφα τόσο στο μπλογκ μου και
στο fb, ή αν ρωτήσεις όποιον κοινό γνωστό μας θα στο επιβεβαιώσει,
θεωρούσα τεράστιο λάθος στην στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έβλεπε πως οι
συνθήκες άλλαξαν δραματικά από το 2010, 2011. Έτσι συνέχισε με την ίδια
ρητορεία χωρίς να βλέπει ας πούμε πως ο εκβιασμός με grexit προς τους
δανειστές δεν είχε πια καμιά σημασία, ήταν χωρίς αντίκρυσμα αφού ο
εθνικός μειοδότης ΓΑΠ έδωσε όλο τον χρόνο να απαλλαγούν οι
γαλλογερμανικές τράπεζες (και όχι μόνο) μεταφέροντας το χρέος μας από
ιδιώτες σε κράτη και διακρατικούς οργανισμούς που μονομερής διαγραφή δεν
γίνεται παρά μόνο με επανάσταση/πόλεμο (και ούτε... η Ρωσία -η 2η
παγκοσμίως πυρηνική δύναμη ε,- για παράδειγμα χρεωκόπησε την δεκαετία
του 90 από χρέη που είχε ο Τσάρος προ της επανάστασης). Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ
ποτέ δεν μίλησε για μονομερή διαγραφή χρέους αλλά για διαγραφή χρέους με
ευρωπαϊκή ρύθμιση. Ψιλά γράμματα για την χειμαζόμενη κοινωνία που
άκουγε μόνο τον λαϊκίστικο λόγο των αγαπημένων των καναλιών. Επίσης,
έπρεπε να είχε γίνει αντιληπτό από όλους πως αν φτάσεις στο χείλος οι
νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν που έχουν τον απόλυτο έλεγχο στην ΕΕ απλά θα
σου ρίξουν και μια για να πέσεις. Το κάνανε στην Κύπρο τον Φλεβάρη του
13 και δεν δώσανε σημασία, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ελληνική κοινωνία
λέγοντας πως το κάνανε σε μια πολύ μικρή οικονομικά και πληθυσμιακά
χώρα. Το θέμα ήταν πως το πρώτο οικονομικό πραξικόπημα έγινε και πέτυχε
και δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Η απόφαση ενός κοινοβουλίου ανατράπηκε
με τον τσαμπουκά του κλεισίματος τραπεζών. Ήταν απολύτως αναμενόμενο για
μένα και για αρκετούς ακόμα που διάβαζα, πως θα φτάναμε εκεί. Η
πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ (στον οποίο δεν είμαι μέλος από το 2012, έφυγα
βλέπεις όταν άλλοι έρχονταν τρέχοντας και τώρα μας κάνουν και τους
καθαρούς...) με μια απίστευτη τυφλότητα (δυστυχώς ξέρουμε και οι δύο πως
αυτή μάλλον είναι στο dna της αριστεράς) συνέχισε εμμονικά στην σχεδόν
χριστιανικής κοπής αντίληψη πως δεν μπορεί, εμάς δεν μας κρατάνε από
πουθενά, θα πάμε θα διαπραγματευτούμε δυναμικά ως το τέλος και θα
υποχωρήσουν. Αμ έλα που στην ζωή γενικά και ειδικά στη σύγκρουση
συμφερόντων η θρησκευτική λογική πως το καλό και το δίκαιο επικρατούν
δεν ισχύει. Δεν τα μέτρησε αυτά, συνέχισε την ίδια τυφλή πορεία (δεν
ξέρω, μπορεί και να είναι θέμα ανθρώπινων πόρων) και τελικά συνετρίβει
πάνω στον τοίχο που έχει στήσει η συμμορία της Φρανκφούρτης με σύμμαχους
όλα τα λεηλατημένα "κράτη" του πάλαι ποτέ "σοσιαλιστικού" παραδείσου,
τους περιφερειακούς βαστάζους του πανγερμανισμού. και την συντηρητική
Ευρώπη που γερνάει, υποχωρεί συνεχώς και ως τέτοια γίνεται ολοένα και
πιο απειλητική ακόμα και για τους κατοίκους της και τα χειρότερα είναι
πίσω αν δεν γεννηθεί ένα κύμα να τα προλάβει προτούν γίνει αναπότρεπτη η
πορεία επανάληψης παλιών τραγωδιών... Αυτή είναι με δυο λόγια η ματιά
μου φίλε. Τώρα το να φωνάζω για προδοσίες και άλλα πολλά εμπριμέ επειδή
ηττήθηκε μια λάθος στρατηγική (κάποιοι φωναζαν από πριν, θα είχες δει τα
κείμενα π.χ. του Κιμπουρόπουλου από πέρυσι το φθινόπωρο που περιέγραφε
επακριβώς το που θα πήγαινε το πράγμα) ΔΕΝ θα το κάνω. Να βοηθήσω να
ξαναβγεί στο αφρό ο υπόνομος που λεηλάτησε τη χώρα 70 χρόνια τώρα ΔΕΝ θα
το κάνω. Συνεχίζω να στηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ ως μοναδική ελπίδα να σωθεί
οτιδήποτε ΑΝ σώζεται. Τα ίδια δηλαδή που σου έλεγα και προ μηνών όταν με
είχες ρωτήσει.
Και
όσο για κάποιους που δουλεύουν τον κόσμο... Άκουσα με μεγάλη μου λύπη
τη Ζωή Κ. προχθές Ναι εκβιάστηκε η κυβέρνηση -είπε-, ναι βρέθηκε σε
αδιέξοδο, ναι πίστευε πως δεν έχει άλλη επιλογή, αλλά κάποιοι είχαμε
δώσει άλλη επιλογή - και κάνει μια και δείχνει τί νομίζεις; Το πόρισμα της προκαταρτκιτικής επιτροπής για το χρέος!
Άλαλα
τα χείλη των ευσεβών και των ασεβών αντάμα. Δείχνει ως διέξοδο απέναντι
στην χρεωκοπία την μονομερή διαγραφή χρέους με βάση τα πορίσματα μιας
επιτροπής που επί μια εβδομάδα έβγαζαν ωραίους λόγους για το πως
λειτουργεί ο μηχανσμός του χρέους και ο καπιταλισμός. (αν θέλεις σου
στέλνω το τι τεράστια δουλειά χρειάστηκε να κάνει ο Τουσέν και η
επιτροπή ελέγχου στο Εκουαδόρ επί 14 μήνες με χιλιάδες δημόσιους
υπαλλήλους, νομικούς κλπ κλπ για να ελέγξουν ένα απειροελάχιστο χρέος
μπροστά στο δικό μας, αλλά η δική μας επιτροπή έβγαλε πόρισμα -που
διαφημίζεται ως αξιοποιήσιμο- εντός 8ημέρου!)
Δηλαδή
έλεος. Ο επικίνδυνος κνιτεγκεφαλισμός. Σαν τους κολιγιάννηδες που
κάποτε στήσανε μια ωραία δίκη στο Σύνταγμα, δικαστής ο Καζάκος, δικάσανε
τον καπιταλισμό και εν χορώ φωνάζανε ένοχος ένοχος, τέλειωσε η
παράσταση χειροκροτήματα για την καταδίκη του και σπίτι μου σπιτάκι
μου... Τουλάχιστον εκείνο ήταν ένα δρώμενο, της κακιάς ώρας, αλλά όχι
και πρόταση εναλλακτικής "πολιτικής"... Κάνουμε την επιθυμία μας
πραγματικότητα και όλα ωραία και καλά. Λοιπόν δεν μπορώ ούτε στο ΔΟΥΛΕΜΑ
να συμμετάσχω.
Ψηφίζω
και πάλι όπως τον Γενάρη κι ίσως πιο ξεκάθαρα τώρα. Γιατί; Γιατί τότε
ΔΕΝ ήθελα να βγει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βλέποντας όλη τη θηλειά που είχε
στηθεί, το πραξικόπημα που είχε προετοιμαστεί και τελικά μάλλον θα
πετύχει με σκοπό ένα και μοναδικό. Την περιφορά της ηττημένης ελληνικής
αριστεράς ως φόβητρο σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς και την παλινόρθωση
στον τόπο μας όλης της μαφιόζικης αλητείας των πασοκονεοδημοκρατών και
των παραφυάδων τους που μπροστά τους η καμόρα είναι παιδική χαρά. Τωρα,
αν δεν καταλαβαίνουν κάποιοι πως διαφημίζοντας μια μαγική λύση με
νομίσματα-μαγικά ραβδάκια που χωρίς να έχει γίνει καμία συζήτηση στην
ελληνική κοινωνία, καμία προετοιμασία, καμία κατάθεση απόψεων από
μαζικούς φορείς, επιστήμονες, και ό,τι άλλο απαραίτητο για μια τέτοια
μετάβαση, που ΔΕΝ θα γίνει και πάλι χωρίς δανεισμό, (άρα και μνημόνιο,
εκτός κι αν πιστεύουμε πως υπάρχει δανεισμός χωρίς όρους) αν λοιπόν δεν
καταλαβαίνουν πως χωρίς κίνημα και λαϊκή συμμετοχή το μόνο που κάνουν
είναι να στρώνουν χαλιά για το άνοιγμα του υπονόμου, ε, συγγνώμη
προσωπικά δεν θα πάρω. Τωρα φτάνουν αυτά ε; Ό,τι θυμάμαι λέω, τέλος
πάντων χωρίς να έχω και καμιά προσωπολατρεία (άλλο αυτό... αριστερά με
σταρ σύστεμ... Αλέξης, Ζωή, Γιάνης... αν είναι δυνατόν) ψηφίζω με την
λογική να προστατευτεί ό,τι μπορεί μέσα στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και
με την τεχνική-Ζάλογγο κερδίζουμε χρόνο μπας και σηκωθεί κανένα κύμα και
στρέψει το καράβι κόντρα στον καιρό πανευρωπαικά... Ειδάλλως πάμε πίσω
στο '30 emoticon frown
Δυστυχώς,
διαχείρηση. Θεωρώ πχ. πολύ σημαντικό το ποιος θα διαχειριστεί τα 35
δισ. πακέτου "Γιούνκερ. Ε, δεν θέλω με τίποτα να τα κατσαπλιάσουν οι
συμμορίες που λεηλάτησαν και τα πολλαπλάσια "Ντελόρ" και τα προηγούμενα.
Συμμοριών που -δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει- είναι εκπρόσωποι όσων
"δεν παράγουν πλούτο στην Ελλάδα, αλλά εξάγουν πλούτο από αυτήν"
Κάποιοι
τα λέγανε... Θα θυμάσαι πόσες και πόσες φορές αναδημοσίευσα αυτό το όχι
προφητικό αλλά απολύτως ορθολογικά διορατικά πολιτικό κείμενο που
προειδοποιούσε αλλά ελάχιστοι από όσους έπρεπε το διάβασαν... 19
Οκτώμβρη 2014 παρακαλώ... όχι μετά, πριν!
http://www.avgi.gr/article/4484425/kameni-gi-entos-parentheseos
Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Η άνεση με την οποία δανειστές και αγορές «έκαψαν» όλα τα χαρτιά του
υπερφίαλου κυβερνητικού σεναρίου για «έξοδο από το Μνημόνιο» πρέπει να
μας βάζει σε σκέψη. Από τους συμμάχους της συγκυβέρνησης, αποσύρθηκαν -
αθόρυβα στην αρχή, εκκωφαντικά τις τελευταίες μέρες- πρώτοι οι ιέρακες
των αγορών (βλέπε και κείμενο: «Τα spreads λένε την αλήθεια», "Αυγή",
5.10.2014). Ακολούθησαν η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, το Eurogroup και η Κομισιόν, που
επανέλαβε ό,τι και οι προηγούμενοι, με το τρυφερό και στρογγυλό ύφος που
επέβαλε το «ταράκουλο» στις αγορές.
Τόσο εξόφθαλμη υπονόμευση της εκλεκτής των δανειστών κυβέρνησης
δημιουργεί την εντύπωση ότι γι' αυτούς είναι οριστικά καμένο χαρτί -οι
δημοσκοπήσεις διαλύουν τις τελευταίες αμφιβολίες. Επομένως πρέπει να
αναζητήσουν ή να συμβιβαστούν με μια εναλλακτική λύση. Το ερώτημα,
λοιπόν, είναι αν ήδη προσπαθούν να εξοικειωθούν με την ιδέα της
αναπότρεπτης νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και, άρα, με το σενάριο της λεγόμενης
«αριστερής παρένθεσης». Αλλά ακριβώς σαν αυτό που λέει η λέξη.
Παρένθεση.
Η μεταστροφή των δανειστών μπορεί να προκύπτει είτε ως προϊόν
ρεαλιστικής προσαρμογής τους στη νέα πολιτική πραγματικότητα, είτε ως
αποτέλεσμα της μακιαβελικής, αυταρχικής, συνωμοτικής κουλτούρας που τους
διακρίνει. Στην πρώτη εκδοχή, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να
αντιμετωπίσει απλώς μια εκστρατεία πιέσεων και εκβιασμών, με στόχο να
συμβιβαστεί σε πράγματα πολύ κάτω από το minimum του προγράμματός του.
Στη δεύτερη εκδοχή, δηλαδή στο μακιαβελικό σενάριο, τα πράγματα είναι
πιο σύνθετα. Αν οι δανειστές είναι πεισμένοι ότι το σύμφυρμα Ν.Δ. -
ΠΑΣΟΚ δεν σώζεται με τίποτα, έχουν κάθε λόγο να κάνουν την «αριστερή
παρένθεση» κόλαση και για τη μέλλουσα κυβέρνηση και για την ελληνική
κοινωνία. Δεν είχαν καμιά αναστολή να το κάνουν με μια φιλική τους
κυβέρνηση. Γιατί θα «κωλώσουν» απέναντι σε μια τουλάχιστον ενοχλητική
δύναμη; Το πώς είναι, όμως, το κρίσιμο.
Η «παρένθεση» περιέχει αυτό που κατά το κλισέ ονομάζεται «καμένη γη».
Οι νέοι όροι επιτήρησης που τίθενται στη συγκυβέρνηση δεν αφορούν τόσο
την ίδια όσο τη διάδοχή της. Είναι η οδυνηρή κληρονομιά που μπορεί να
κάνει πολιτικά και οικονομικά δυσβάσταχτη ακόμη και την πιο μετριοπαθή
αναδιαπραγμάτευση του χρέους και των συμφωνιών με τους δανειστές.
Προσωπικά δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ, αφού εξημερώσουν
κάπως το θηρίο των αγορών, δώσουν τελικά το πράσινο φως στην κυβέρνηση
μέχρι τον Φεβρουάριο να προβεί σε διακοπή χρηματοδότησης από το ΔΝΤ και
έξοδο στις αγορές με υψηλό επιτόκιο. Στόχος τους; Να κάψουν
προκαταβολικά όσο το δυνατό περισσότερα διαπραγματευτικά χαρτιά της
επόμενης κυβέρνησης.
Οι αριθμοί αυτού του σεναρίου είναι εφιαλτικοί. Μέχρι το 2016 η Ελλάδα
έχει λαμβάνειν από το ΔΝΤ 8,9 δισ. ευρώ. Κι από σήμερα μέχρι το τέλος
του 2018 πρέπει να του επιστρέψει 17 δισ. ευρώ. Σε περίπτωση «αποπομπής»
του ΔΝΤ, οι δανειακές ανάγκες της χώρας για τη διετία 2015-2016
εκτοξεύονται στα 39 δισ. Στην καλύτερη περίπτωση το ποσό αυτό μπορεί να
περιοριστεί στα 30 δισ., αν η ΕΚΤ είναι «γενναιόδωρη» και επιστρέψει 8,5
δισ. από τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων.
Ας υποθέσουμε ότι την ίδια «γενναιοδωρία» θα επιδείξει και ο EFSF,
αποφασίζοντας οι ελληνικές τράπεζες θα χρειαστούν μικρό μέρος από το
«μαξιλάρι» του ΤΧΣ. Και πάλι ένα χρηματοδοτικό κενό που υπολογιζόταν στα
6,5 δισ. μέχρι το 2016 υπερτριπλασιάζεται. Είτε καλυφθεί από τις αγορές
είτε η «πιστωτική γραμμή» που προσφέρεται σήμερα εξελιχθεί σε κανονικό,
νέο ευρωπαϊκό δανεισμό -με «ευρωπαϊκό Μνημόνιο»-, θα έχει δυσμενέστατη
επίπτωση στο χρέος και τη «βιωσιμότητά» του. Μια τέτοια εξέλιξη θα κάνει
πολλούς κυριολεκτικά να επιθυμήσουν το Μνημόνιο.
Κι αυτό είναι ένα μόνο από τα πεδία της «καμένης γης» που προορίζεται
να τεθεί εντός «αριστερής παρενθέσεως». Άκρως σημαντικό πεδίο είναι κι
αυτό του νέου ΕΣΠΑ, από τις λιγοστές πηγές χρηματοδότησης της
οικονομίας. Η διαφημισμένη «εμπροσθοβαρής» εκταμίευση πολλών από τα
προγράμματα είναι μια πονηρή, σκανδαλώδης, προκαταβολική κατασπατάληση
πόρων που θα λείψουν από την επόμενη κυβέρνηση.
Η ευρωπαϊκή νομενκλατούρα θα κρυφτεί πίσω από το πρόσχημα της
γενναιοδωρίας των «προκαταβολών», αφήνοντας την εν παρενθέσει νέα
κυβέρνηση μπροστά σε άδεια ταμεία. Το ίδιο ισχύει για την επιδιωκόμενη
θεσμική «δέσμευση» του νέου ΕΣΠΑ σε έναν μηχανισμό ιδιωτικοποιημένης
διαχείρισής του.
Ο λόγος που επισημαίνονται τα παραπάνω δεν είναι για να «αποκαλυφθούν»
οι συνωμοτικές διαθέσεις των δανειστών (αν και δεν έχω αμφιβολίες γι'
αυτές). Αλλά για να ιχνογραφηθεί ο ναρκοθετημένος, γεμάτος αφορμές (ή
ευκαιρίες) ρήξης δρόμος που έχει μπροστά της μια κυβέρνηση που θέλει να
είναι αριστερή και -προφανώς- δεν θέλει να είναι παρένθεση.
Ο Πάγκαλος και ο Γεωργιάδης, μέσ' στη γραφική αμετροέπειά τους, ίσως
δεν προσπαθούν απλώς να τρομάξουν την κοινωνία με «πείνα και άδεια ATM».
Ίσως περιγράφουν ένα σχέδιο.
Ή αυτό, επίσης του Κιμπουρόπουλου...
Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Υπάρχει κάτι παράδοξο στην ατμόσφαιρα που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα και
διεθνώς μετά την ανακοίνωση Σαμαρά για την επίσπευση της εκλογής
Προέδρου. Ενώ το σενάριο της επίσπευσης και το συνεπαγόμενο εκλογικό
ρίσκο ήταν γνωστά και ήδη ενσωματωμένα στον σχεδιασμό των δανειστών και
στη συμπεριφορά των αγορών -κι αυτό αποτυπώθηκε με τον επισημότερο τρόπο
στον συγχρονισμό των αποφάσεων Eurogroup και Σαμαρά-, στη συνέχεια όλοι
οι συντελεστές της εξόφθαλμης σκηνοθεσίας διολίσθησαν στην υστερία. Το
κραχ στο χρηματιστήριο, το νέο άλμα στα spread των - εκτός αγοράς-
ελληνικών ομολόγων, η επιθετική αρθρογραφία των εγχώριων ΜΜΕ και,
κυρίως, τα δημοσιεύματα των ξένων ΜΜΕ που ανασυστήνουν όλη την
ατμόσφαιρα Αρμαγεδδώνα του 2012 αποτελούν τις ενδείξεις.
Οι ενδείξεις αυτές βρίσκονται μακριά από τις εντυπώσεις που
επικρατούσαν τους τελευταίους μήνες ότι τόσο η εγχώρια ελίτ όσο και ο
διεθνής παράγοντας έχουν αρχίσει να συμφιλιώνονται με την ιδέα της
αναπόφευκτης πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα. Έστω κι αν βλέπουν μια
εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είτε σαν ευκαιρία ενσωμάτωσής του είτε σαν
πείραμα μιας «καταστροφικής παρένθεσης» που θα δώσει χρόνο
ανασυγκρότησης στο αποσταθεροποιημένο αστικό μπλοκ. Το ίδιο ισχύει για
την πεποίθηση που είχε εδραιωθεί σε κάποιους, εντός και της Αριστεράς,
ότι μια τακτική «εξημέρωσης του θηρίου» θα καθιστούσε τις αγορές,
τουλάχιστον τις πιο ρεαλιστικές συνιστώσες τους, από φιλικές μέχρι
ευμενώς ουδέτερες έναντι μιας κυβερνητικής αλλαγής στην Ελλάδα.
Προφανώς, τα θηρία παραμένουν ανήμερα. Όχι μόνο λόγω της φύσης τους
(κερδοφόρα καταστροφολογία), αλλά και γιατί στρατηγικά επιλέγουν στάση
εχθρική απέναντι σε μια αλλαγή του status quo στη χώρα.
Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που δεν έχουν εκτιμηθεί σωστά από τους εισηγητές της τακτικής «ουδετεροποίησης» των αγορών:
Πρώτον, ότι εδώ και πολλούς μήνες οι αγορές, δηλαδή τα
κερδοσκοπικά κεφάλαια που συνωθούνται γύρω από ευρώ, βρίσκονται σε
στρατηγική σύμπλευση με την ευρωπαϊκή ηγεσία στη διατήρηση της
δημοσιονομικής και «μεταρρυθμιστικής» πίεσης προς τις χώρες της ΟΝΕ. Κι
αυτό παρά τις αντιθέσεις τους στην επεκτατική νομισματική πολιτική της
ΕΚΤ. Αυτή η σύμπλευση εκφράστηκε στο γεγονός ότι αποδόμησαν πολύ νωρίς
το "success story" του Σαμαρά, ανεβάζοντας τα επιτόκια των ελληνικών
ομολόγων.
Δεύτερον, η Ευρωζώνη έχει προ πολλού περιορίσει
δραστικά τον συστημικό κίνδυνο του "Grexit". Η εσωτερική υποτίμηση και η
τραγική συρρίκνωση του ΑΕΠ έχουν καταστήσει ασήμαντο το ειδικό βάρος
της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωζώνη, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του
χρέους (254 από τα 321 δισ.) λήγει σε διάστημα από 5 έως 40 έτη. Η ίδια η
Ευρωζώνη και τα κράτη - μέλη, κάτοχοι χρέους 220 δισ., δεν έχουν την
πολυτέλεια να ανησυχήσουν για μια πιθανή αθέτηση χρέους σε πέντε χρόνια.
Μόνο το ΔΝΤ, που πρέπει να εξοφληθεί στο διάστημα αυτό, απαιτεί
εγγυήσεις ότι θα πάρει εγκαίρως τα λεφτά του.
Τρίτον, η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους απασχολεί
μεν την αγορά, αλλά όχι γιατί οι παίκτες της έχουν να κερδίσουν ή να
χάσουν κολοσσιαία ποσά αν η Ευρωζώνη δεν το διασφαλίσει. Τα ποσά που
παίζονται στη δευτερογενή αγορά ελληνικών ομολόγων δεν ξεπερνούν το 1,5
δισ. ευρώ τον μήνα κι αυτά εκ του ασφαλούς, αφού αφορούν σχεδόν
αποκλειστικά τίτλους που «ωριμάζουν» σε 3 έως 30 (!) χρόνια. Η
βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους απασχολεί γιατί τα «γεράκια» ανησυχούν
τι θα γίνει αν σκάσει το ιταλικό χρέος, που βρίσκεται στα χέρια τους και
ήδη ξεπερνά το 135% του ΑΕΠ, και ακολούθως το γαλλικό. Τα «φράγματα»
που υψώθηκαν για να προστατευτεί η Ευρωζώνη από την Ελλάδα δεν αντέχουν
ούτε για αστείο ένα ιταλικό ή ένα γαλλικό «τσουνάμι». Αυτή η εφιαλτική
για τα οικονομικά και πολιτικά «ιερατεία» πραγματικότητα δεν εξαφανίζει
μεν τον συστημικό κίνδυνο «Ελλάδα», αλλά τον καθιστά ταυτόχρονα μια
υποφερτή θυσία αν πρόκειται να αποφευχθεί μια ολική κατάρρευση.
Τέταρτον, ο κυνικός «ορθολογισμός» των αγορών και των
πολιτικών ελίτ δεν εξαλείφει τη σχεδόν μεταφυσική απέχθειά τους προς την
Αριστερά και σε οτιδήποτε αριστερό, ακόμη κι όταν αυτά περιορίζονται
στο πεδίο του συμβολισμού. Στον πυρήνα υπάρχει ένα άλογο ιδεολογικό
μίσος και γύρω από αυτό ο βαθύς ταξικός φόβος ότι μια κυβέρνηση με
αριστερές διακηρύξεις σε χώρα της Ε.Ε. μπορεί να δημιουργήσει
ανεπιθύμητα ρεύματα στα λαϊκά στρώματα της Ελλάδας και άλλων χωρών. Όσο
συγκαταβατική, καθησυχαστική και με διάθεση συνδιαλλαγής κι αν
εμφανιστεί η εν αναμονή κυβέρνηση, δεν θα κάμψει τη λυσσαλέα εχθρότητα
του ετερόκλητου μπλοκ που συνθέτουν τα πολιτικά ράκη της Αθήνας, η
κραταιά Μέρκελ και τα θηρία ανήμερα των αγορών. Ίσως, μάλιστα, θα ήταν
προτιμότερο αντί εξημέρωσης να τους εμπνεύσει φόβο. Ο φόβος τους
εξαγριώνει, τους αποσυντονίζει και τελικά τους κάνει πιο αδύναμους.
.Ενα σχεδόν χρόνο αργότερα από το πρώτο κείμενο του Κιμπουρόπουλου αυτή εδώ η δημοσίευση έρχεται προς επιβεβαίωση:
"Το
κρίσιμο φθινοπωρινό ραντεβού μεταξύ Β. Σόιμπλε και Π. Τόμσεν που
αποφασίστηκε σκληρή γραμμή στην κυβέρνηση Σαμαρά για να μην υπάρξει κανένα περιθώριο χαλάρωσης για τον επερχόμενο Αλ.Τσίπρα.
Για
μια μυστική συνάντηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών με τον Πολ
Τόμσεν που καθόρισε τις εξελίξεις στην Ελλάδα κάνει λόγο το «Βήμα».
Το
ραντεβού έγινε λίγο μετά τη συνάντηση που είχε ο τότε έλληνας
πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς με την Αγκελα Μέρκελ τον περασμένο
Σεπτέμβριο στην οποία, ο πρωθυπουργός είχε ζητήσει να «χαλαρώσουν» οι
όροι της πέμπτης αξιολόγησης προκειμένου να επιταχυνθεί η έξοδος από το
Μνημόνιο και να οπλιστεί η τότε κυβέρνηση με επιχειρήματα κατά του
επερχόμενου Αλέξη Τσίπρα.
Νωρίτερα
είχε προηγηθεί και δείπνο Σόιμπλε – Σαμαρά στο οποίο ο γερμανός
υπουργός δεν άφησε πολλά περιθώρια για πρόωρη έξοδο από το μνημόνιο,
αναγκάζοντας τον Eλληνα πρωθυπουργό να προστρέξει στην καγκελάριο.
Στο
ραντεβού Σόιμπλε-Τομσεν (αμφότεροι είχαν πλήρη εικόνα για την ελληνική
οικονομία) το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ο γερμανός υπουργός ήταν κάθετος:
καμία διευκόλυνση καθώς θα κατέληγε εν τέλει όπλο στα χέρια του
επερχόμενου Τσίπρα αφήνοντάς του περισσότερα περιθώρια κινήσεων.
Η
γραμμή αυτή πέρασε και μάλιστα, όπως αναφέρει το Βήμα, διαμηνύθηκε στον
Αλέξη Τσίπρα η φράση «θα σας γδάρουν σαν λαγούς και θα ανεμίζουν τα
τομάρια σας στους Podemos»… "
http://kinisienergoipolites.blogspot.gr/2015/08/podemos.html
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ....
[....Η κυρία Κωνσταντοπούλου ανέφερε ως παράδειγμα χώρας που διέγραψε μονομερώς μέρος του δημοσίου χρέους τον Ισημερινό.
Διέγραψε μονομερώς χρέος ο Ισημερινός κυρία Κωνσταντοπούλου;
Διέγραψε μονομερώς χρέος ο Ισημερινός κυρία Κωνσταντοπούλου;
Διέγραψε μονομερώς χρέος ο Ισημερινός κυρία Κωνσταντοπούλου;
Ας δούμε λοιπόν κατά πόσο είναι αληθής ή ψευδής ο ισχυρισμός σας. Και
πόσος χρόνος ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ λογιστικού ελέγχου και τι πλήθος ανθρώπων
χρειάστηκε (για χρέος ελαχίστου κλάσματος του ελληνικού), για να φτάσουν
σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αξιοποιήσιμα αποτελέσματα. Αλλά εκεί μιλάμε για
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ έλεγχο...
Απόσπασμα συνέντευξης του Ερίκ Τουσέν στον Λεωνίδα Βατικιώτη για τα Επίκαιρα (9-15/12/2010):
« - Ο εφιάλτης πάντως του ΔΝΤ και του δημοσίου χρέους δεν αποτελεί
μονόδρομο και χώρες όπως ο Ισημερινός απαλλάγηκαν από τα δεσμά τους. Πως
έγινε αυτό;
- Στο τέλος του 2006 ο Ραφαέλ Κορέα κέρδισε τις
προεδρικές εκλογές με βασική του εξαγγελία να τερματιστεί η απαράδεκτη
κατάσταση με το εξωτερικό χρέος που απομυζούσε τους σπουδαιότερους
πόρους της οικονομίας. Τον Ιούλιο του 2007 δημιούργησε με προεδρικό
διάταγμα μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους – εγχώριου
και διεθνούς. Η έρευνα αφορούσε 30 ολόκληρα χρόνια από το 1976 μέχρι το
2006. Ο λογιστικός έλεγχος έγινε επίσης με την ουσιαστική συμμετοχή 12
ατόμων που προέρχονταν από την κοινωνία των πολιτών, από την κοινότητα
των ιθαγενών που αποτελούν το 50% του πληθυσμού και αλλού. Επίσης 6
άτομα, ειδικοί για την ακρίβεια, προέρχονταν από το εξωτερικό.
- Ήσασταν ένας εξ αυτών…
- Ναι. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων μας ήταν η μεγάλη εμπειρία που
είχαμε από την ανάλυση του διεθνούς χρέους. Τεράστια σημασία είχε επίσης
η απόφαση του Ραφαέλ Κορέα να υποστηρίξουν το έργο και τις αποφάσεις
της Επιτροπής όλα τα όργανα του κράτους και αναφέρομαι στο υπουργείο
Δικαιοσύνης, Οικονομικών, στις ανεξάρτητες αρχές κατά της διαφθοράς, το
Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Ελεγκτικό Συνέδριο, κ.α. Όλοι αυτοί
συμμετείχαν στις συνεδριάσεις μας. Δουλέψαμε εντατικά επί 14 μήνες, από
τον Ιούλιο του 2007 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2008. Αναλύσαμε κάθε είδους
σύμβαση που είχε υπογραφεί στους τομείς της ασφάλειας, των εμπορικών
πιστώσεων, μεταξύ τραπεζών – ακόμη και του ιδιωτικού τομέα, με το ΔΝΤ,
την Παγκόσμια Τράπεζα και άλλους πολυμερείς οργανισμούς. Βάλαμε επίσης
στο μικροσκόπιο όλα τα διμερή δάνεια που είχε υπογράψει ο Ισημερινός με
χώρες όπως η Ισπανία και η Γερμανία, ακόμη και τους όρους υπό τους
οποίους συνάφθηκε το εσωτερικό χρέος.
Σε αυτή τη δουλειά είχαμε
τη βοήθεια 15 νομικών, ορκωτών λογιστών ελεγκτών, ειδικών στα δημόσια
οικονομικά. Εξετάσαμε όχι μόνο όλα τα έγγραφα, αλλά και κάθε τι που
αφορούσε το δανεισμό. Θέταμε για παράδειγμα το ερώτημα γιατί αυτό το
δάνειο να συναφθεί με το συγκεκριμένο επιτόκιο και όχι με κάποιο άλλο,
ποιο μέρος του αποπληρώθηκε, είχαμε το δικαίωμα να ανοίγουμε προσωπικούς
τραπεζικούς λογαριασμούς αυτών που υπέγραφαν και παραλάμβαναν τα
δάνεια. Επίσης ζητήσαμε παραστατικά από όλες τις τράπεζες για τα δάνεια
που είχαν δοθεί ή υποτίθεται πως είχαν αποπληρωθεί γιατί έπρεπε να
επιβεβαιωθεί κατά πόσο πραγματικά είχαν εξοφληθεί ακόμη και εκείνα τα
δάνεια που θεωρητικά είχαν αποπληρωθεί.
- Η συμβολή των νομικών ποια ήταν;
- Ήταν αναντικατάστατη καθώς με τη βοήθειά τους εξετάσαμε τη νομιμότητα
κάθε σύμβασης και των επιμέρους όρων της, τη συμβατότητά τους με το
σύνταγμα της χώρας, το διεθνές δίκαιο και επίσης με το συμφέρον του
έθνους. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε σε συγκεκριμένες οικονομικές συμβάσεις,
έργων ασυνήθιστα μεγάλων διαστάσεων για τα μέτρα του Ισημερινού, όπως
π.χ. μεγάλα φράγματα. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα δεν αρκεστήκαμε στις
τυπικότητες. Με επίσημο τρόπο ρωτήσαμε την γνώμη των ντόπιων για τις
επιπτώσεις που είχε στην καθημερινότητά τους η κατασκευή των φραγμάτων.
Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους που έγινε η χρηματοδότηση της κατασκευής
τους κι αν όλα αυτά (κόστος, χρηματοδότηση) ήταν συγκρίσιμα με τις
διεθνείς τιμές που επικρατούσαν για αντίστοιχες εργασίες.
Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους των εμπορικών πιστώσεων που χορήγησαν
στον Ισημερινό χώρες όπως η Γερμανία, με απώτερο στόχο να αγοραστούν
γερμανικά προϊόντα για να ενισχυθούν οι γερμανικές εξαγωγές. Είναι
δάνεια που δίνονται με σκοπό να υποστηριχθεί η αγορά προϊόντων αιχμής,
όπως π.χ. της Ζίμενς. Καθήκον μας εμάς ήταν να ελέγξουμε τις τιμές με
τις οποίες αγοράστηκε ο εξοπλισμός της Ζίμενς, κατά πόσο δηλαδή η τιμή
ανταποκρινόταν στην ποιότητα. Κι αυτό γιατί σε πλήθος περιπτώσεων που
εμπλέκονταν πολυεθνικές εταιρείες βρήκαμε ακραία φαινόμενα διαφθοράς.
Αναφέρομαι για παράδειγμα σε κρατικές αγορές που δεν είχαν καμιά σχέση
με τις ανάγκες της χώρας, αλλά αποτελούσαν αφορμές για να δοθούν μίζες.
- Ανακαλύψατε συγκεκριμένες περιπτώσεις που πολυεθνικές επιχειρήσεις έδιναν μίζες;
- Φυσικά. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν των αμερικανικών
τραπεζών Citibank και JPMorgan. Αυτές οι τράπεζες συστηματικά
δωροδοκούσαν κρατικούς υπαλλήλους σε όλη την κλίμακα του δημοσίου –
ακόμη και τον υπουργό Οικονομικών – για να πεισθούν να υπογράψουν
συμβάσεις που εξόφθαλμα έβλαπταν το δημόσιο συμφέρον και με προκλητικό
τρόπο ευνοούσαν τα συμφέροντα των τραπεζών.
- Γι’ αυτό ο Κορέα ήθελε την ενεργό συμμετοχή και των δημόσιων αρχών στην Επιτροπή σας…
- Πράγματι. Στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Ισημερινού συμμετείχε ο
ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης και για κάθε ύποπτη περίπτωση που βρίσκαμε
και αφορούσε όχι μόνο υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών αλλά ακόμη
και πρώην υπουργούς Οικονομικών εξέδιδε εντολή για δικαστική διερεύνηση.
Η Δικαιοσύνη του Ισημερινού προχώρησε σε μηνύσεις ακόμη και εναντίον
αμερικανικών τραπεζών γιατί αυτές οργάνωσαν τις επιχειρήσεις, αυτές
δωροδοκούσαν.
Υπογραμμίζω πάντως ότι δεν ελέγξαμε μόνο τους όρους
χρηματοδότησης αλλά όλη τη σκοπιμότητα κάθε κρατικής οικονομικής
δοσοληψίας.
Μετά τα παραπάνω ο ίδιος ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα δύο
μόλις μήνες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών μας, στις 14 Νοέμβρη 2008,
ανακοίνωσε και επίσημα ότι στη βάση των ευρημάτων μας είναι υποχρεωμένος
να προβεί στην παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους ύψους, 3 δισ. δολ.
που αντιπροσώπευε το 70% του χρέους υπό τη μορφή ομολόγων. Αιτιολόγησε
την απόφασή του λέγοντας πως το χρέος δεν ήταν νόμιμο, αλλά ήταν προϊόν
διαφθοράς και δωροδοκιών. Κατά συνέπεια δεν ήταν υποχρεωμένη η κυβέρνησή
του να σεβαστεί τις διεθνείς δεσμεύσεις. Τους επόμενους πέντε μήνες
ολόκληρους μήνες η κυβέρνηση τήρησε στάση σιωπής, δεν προέβη σε καμιά
δημόσια ανακοίνωση για το θέμα, παρά το ενδιαφέρον που υπήρχε.
- Και να υποθέσουμε ότι δεν συνέβη λόγω φόρτου εργασιών…
- Ακριβώς! Ήταν μια τακτική. Οι πιστωτές ήταν ιδιαίτερα ανήσυχοι καθώς
δεν ήξεραν τι θα συμβεί από κει και πέρα. Η αντίδρασή τους ήταν να
αρχίσουν να ξεπουλούν μανιωδώς στην δευτερογενή αγορά τα ομόλογα του
Ισημερινού. Και ξέρετε σε τι τιμή; Στο 20% της ονομαστικής τους αξίας!
Τότε ακριβώς η κυβέρνηση του Ισημερινού, τον Απρίλη του 2009 απευθύνθηκε
στους πιστωτές με την εξής πρόταση: «Προτιθέμεθα να αγοράσουμε όλα τα
ομόλογα με έκπτωση 65%. Πληρώνουμε δηλαδή 35 σεντς το δολάριο.
Συμφωνείτε ή όχι;» Οι κάτοχοι του 91% των ομολόγων δέχθηκαν αμέσως την
ανταλλαγή. Επρόκειτο για μια τεράστια επιτυχία της κυβέρνησης καθώς
επέβαλε κούρεμα της τάξης του 65%. »....]
"Συνοπτικά,
μετά από 14 μήνες ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ λογιστικό έλεγχο και όχι ΣΩΟΥ, ο Κορέα
ανακοίνωσε παύση πληρωμών, δεν προέβει σε καμιά άλλη κίνηση, οι κάτοχοί
του χρέους σε πανικό άρχισαν να πουλάνε όσο όσο και τελικά το αγόρασε
κοψοχρονιά πετυχαίνοντας με αυτό το τέχνασμα κούρεμα 65%. Αυτό που λέει η
κυρία Κωνσταντοπούλου και συστηματικά δουλεύει τον κόσμο δεν συνέβει
ΠΟΤΕ.
ΦΤΑΝΕΙ!"
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...