“My man’s got a heart like a rock cast in the sea”.

“My man’s got a heart like a rock cast in the sea”.

"Ανθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση"!
Πόσο ειρωνικά και χαμένα σιωπώ.
Κοιτάξου στον καθρέφτη των κρυστάλλινων νερών μέσα στη νύχτα.
Μη τρομάξεις,
μόνο δες.
Ένα καλαμάκι που πίνεις το αίμα της καρδιάς μου και μια δυο τρεις φυσαλίδες αποβλήτων υποσχέσεων.
Ντεμακιγιάζ με σαπούνι πράσινο, να ξεβαφτείς .
Γιατί αλήθεια ,
αν και στη δύση μου,
κατά βάθος
σ αγαπάω
και μπορεί να αισιοδοξώ για ΣΕΝΑ,
τυφλή  Ζωή..

..

"....οι στάλες της βροχής γράφουν μια μεγάλη επιστολή στα τζάμια.
Ποιος τη στέλνει; Τι γράφει; Θ’ απαντήσεις;;;;"
(Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου)




"Παραμυθία και διδαχή .

Έχω μια γλάστρα εδώ στο σπίτι της Αθήνας με ένα νυχτολούλουδο . Όταν έρχομαι –όχι και τόσο συχνά –το βρίσκω μαραμένο .Γερμένο ως το χώμα σε στάση απόγνωσης και απελπισίας , ικεσίας ίσως για λίγη δροσιά. Μια σιωπηλή διαμαρτυρία γιατί αντέχω να το εγκαταλείπω χωρίς φροντίδα και νερό . Το βλέπω και λυπάμαι όταν έρχομαι , πιστεύοντας πως κάποτε θα το βρω ολότελα ξερό και ανύπαρκτο . Αλλά όχι! Υπάρχει , επιμένει ,με περιμένει ίσως. Μαραμένο αλλά αντιστέκεται. Το ποτίζω από βραδύς και το πρωί το βρίσκω πάλι με τον κορμό του και τα φύλλα ζωντανά και μια διάθεση να συνεχίσει να υπάρχει . Ίσως δεν θα έχει δύναμη να ανθίσει κάποιο βράδυ αλλά το χαίρομαι που ,έτσι στερημένο και ολομόναχο , ξεπερνάει την εγκατάλειψη και επιμένει να ζει.
Η φύση διδάσκει και παρηγορεί !"
Τούλα Τίγκα
https://www.facebook.com/toula.tiga?f...

".......... like a rock cast in the sea."

Lyrics - Paroles

Personne ne sait ce qui se passe aujourd'hui parce que personne ne veut qu'il se passe quelque chose, en réalité on ne sait jamais ce qu'il se passe on sait seulement ce que l'on veut qu'il se passe, et c'est comme ça que les choses arrivent.
En 17 Lénine et ses camarades ne disaient pas:
Nous allons faire la révolution parce que nous voulons la révolution.
Ils disaient " Toutes les conditions de la révolutions sont réunies, la révolution est inéluctable !"
Ils ont fait la révolution qui n'aurait jamais eu lieu, s'il ne l'avait pas faite et qu'il n'aurait pas faite
s'ils n'avaient pas pensé qu'elle était inéluctable uniquement parce qu'ils le voulaient.
A chaque fois que quelque chose a bougé dans ce monde ça a toujours été pour le pire!
Voilà pourquoi personne ne bouge, personne n'ose provoquer l'avenir !
Faudrait être fou pour provoquer l'avenir !!!
Faudrait être fou pour risquer de provoquer un nouveau 19 un nouveau 14 ou un nouveau 37.

- Alors , il ne se passera jamais plus rien ?
- Si parce qu'il y aura toujours des fous et des cons pour les suivre
- Et des sages pour ne rien faire...

τα λόγια στην αρχή του τραγουδιού:
"Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει τώρα, γιατί κανείς δεν θέλει να ξέρει ότι κατι συμβαίνει στην πραγματικότητα. ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί, μόνο εμείς ξέρουμε τι θέλουμε να συμβεί, και έτσι θα γίνουν τα πράγματα. το 17 ο λένιν και σύντροφοί του δεν είπαν, "θα κάνουμε μια επανάσταση επειδή θέλουμε επανάσταση". είπαν, "πληρούνται όλοι οι όροι της επανάστασης, έτσι η επανάσταση είναι αναπόφευκτη!"

Οι όμορφοι άνθρωποι είναι πάντα όμορφoi, ακόμη και αν τα χρόνια περνούν.
Ακόμα και αν δε φορούν μακιγιάζ.
Ακόμα και αν είναι κουρασμένοι, εάν έχουν ρυτίδες.
Γιατί η ομορφιά που είναι μέσα τους δε γερνά καθόλου.
Όλα αυτά τα χρόνια γίνεται πιο εύθραυστη και πολύτιμη.
Οι όμορφοι άνθρωποι δεν σταματούν ποτέ να λάμπουν!!
Agostino Degas




Μέσα από το Διαδύκτιο γνώρισα έναν όμορφο άνθρωπο:

Αγαπώ.
Από το Α ως το Ω. Είκοσι δύο γράμματα απόσταση. Γράμματα δρόμοι καθημερινοί , γράμματα περιπέτειες της αγάπης –κύκλοι ολόκληροι ή μισοί, ευθείες, τεθλασμένες, λειψά τετράγωνα , φωνήεντα χαμόγελα , σύμφωνα του θυμού . Και σίγουρα θα προτιμούσα εκείνη την παλιά περισπωμένη , σαν χάδι στο ωμέγα κι όχι μία οξεία αιχμηρή σαν μύτη μαχαιριού για να πονάει η λέξη κι η αγάπη.
Τούλα Τίγκα

Τούλα Τίγκα

ΤΗΣ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ..:

....Hurt

I hurt myself today,
To see if I still feel,
I focus on the pain,
The only thing that's real,

The needle tears a hole,
The old familiar sting,
Try to kill it all away,
But I remember everything,

[Chorus]
What have I become,
My sweetest friend,
Everyone I know,
Goes away in the end,

And you could have it all,
My empire of dirt,
I will let you down,
I will make you hurt,

I wear this crown of thorns,
Upon my liars chair,
Full of broken thoughts,
I cannot repair,

Beneath the stains of time,
The feelings disappear,
You are someone else,
I am still right here,

[Chorus]

And you could have it all,
My empire of dirt,
I will let you down,
I will make you hurt,

If I could start again,
A million miles away,
I will keep myself,
I would find a way,

Πληγωμένος

Πλήγωσα τον εαυτό μου σήμερα
για να δω αν ακόμα νιώθω
συγκεντρώνομαι στον πόνο,
το μόνο πράγμα που είναι αληθινό

η βελόνα ανοίγει μία τρύπα
το παλιό, γνώριμο τσίμπημα
προσπαθώ να το εξαφανίσω
αλλά θυμάμαι τα πάντα

τί έχω γίνει;
γλυκύτατέ μου φίλε.
όλοι όσοι ξέρω
φεύγουν στο τέλος

Και μπορούσες να τα έχεις όλα,
το βασίλειο της βρωμιάς μου
θα σε απογοητεύσω
θα σε πονέσω

φοράω αυτό το αγκαθωτό στεφάνι
πάνω στη καρέκλα του ψεύτη μου
Γεμάτος με σπασμένες σκέψεις
που δεν μπορώ να διορθώσω

κάτω απ΄τις κηλίδες χρόνου
τα συναισθήματα εξαφανίζονται,
είσαι κάποιος άλλος,
εγώ είμαι ακόμα εδώ

Ρεφρέν

Και μπορούσες να τα έχεις όλα,
το βασίλειο της βρωμιάς μου
θα σε απογοητεύσω
θα σε πονέσω

Αν μπορούσα να ξεκινήσω ξανά,
ένα εκατομμύριο μίλια μακριά,
θα κρατήσω τον εαυτό μου,
Θα έβρισκα έναν τρόπο






"Μια μέρα,
καθισμένη στο περβάζι,
πέρασε μέσα απο τις γρίλιες,
και χαμογελώντας με ρώτησε:

-Ποιά θέλεις να είσαι στη ζωή μου;;

-Τα κίτρινα φύλλα του φθινοπώρου,
που στρώνουν στον χειμώνα σου,
μονοπάτι θαλπωρής μελένιο,
να μην θλίβεσαι για το καλοκαίρι που φεύγει.."
(Ντίνα Κοντοπούλου)

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=uj1QwRAs_Tw

Για τους φίλους μου.....
Στίχοι: Δημήτρης Κεσίσογλου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία:Μανώλης Μητσιάς
από το Άλμπουμ: Πολιτεία Γ'
Ενορχήστρωση, ακκορντεόν & πιάνο: Γιάννης Κ. Ιωάννου




Μονάχος τώρα θα βαδίσω
δεν είναι τόπος να σταθώ
στο δρόμο τούτο κι αν χαθώ
θα βρω καρδιά να τραγουδήσω.

Κι αν ανταμώσω χαλασμό
και με πονέσεις ερημιά μου
θα κρύψω την απροθυμιά μου
δεν έχει ο δρόμος γυρισμό.

Τραγούδι για την ξαστεριά
και για τους νικημένους
τους φίλους τους χαμένους
σε θάλασσα και σε στεριά.




..αποσιωπητικά

"Το θαμπό περίγραμμα των σωμάτων περνά από την μνήμη, μπλέκεται ακούσια το παρόν με το παρελθόν, όπως γίνεται στις ταινίες, στην περίληψη ενός εισαγωγικού σημειώματος.
Δεν έχει σημασία να με αγαπάτε έτσι, ξέχωρα, από σημειώσεις ιδιόρρυθμων προσώπων, τόσο πολύ ιδιόρρυθμοι, ώστε να θυμούνται, τι σημαίνει άνθρωπος. Βάλτε με μέσα στις σημειώσεις αυτές σαν ένα φύλλο που έφυγε από τα άλλα φύλλα ενός δέντρου, μέσα σε μια κοπιώδη πορεία κατάβασης, ασφυχτικής μα απαραίτητης.
Σε αυτήν την πορεία αφήνουμε τα αποσιωπητικά , δεν έχουμε ανάγκη να πούμε ψέματα, ούτε να υπερβάλουμε κρύβοντας τον θυμό μας και την λύπη μας.
Να σας πω άγνωστε φίλε μου;
Να με θυμάστε σαν το τέλος ενός βιβλίου, κάθε τέλος ενός βιβλίου είναι ένας μικρός θάνατος. Ύστερα ένα άλλο θα φέρει ξανά την γέννηση. Θα με βόλευε να με θυμάστε κι έτσι.
Αλλά δεν θα μου αρκούσε, θα μένανε πάλι τα αποσιωπητικά..
Αυτό που θα ήθελα παράφορα θα ήταν να βγω μαζί σας μια βόλτα, να είμαστε μέσα σε ένα τρένο που θα τρέχει δίπλα στην θάλασσα, μέσα στο τρένο θα σας έλεγα κομμάτια της ζωής μου. Ίσως εκεί να βλέπατε κάποια ομοιότητα με την δικιά σας.
Όμως αυτό που θα ζητούσα με υπερβολή στην έκφραση μου ,είναι μια αρμονία , αυτά που θα μου πείτε να είναι αρμονικά κι εκτελεσμένα με την πιο λεπτή ευαισθησία. Την πιο ακριβή κι εκλεπτυσμένη.
Έτσι θα καταλαβαίνατε πως όσο αντιπαθώ τα αποσιωπητικά .τόσο λατρεύω τον τρόπο που θα ειπωθεί μια ιστορία, ίσως όχι ακριβώς την ιστορία.
Παρ όλα αυτά θα ήθελα μια ιστορία απολύτως αληθινή...

(Μισώ τα αποσιωπητικά, σας το είπα);"https://www.facebook.com/PopiSynodinou?fref=ufi

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10205007691256687&type=1&l=1cd765ef31
ΝΑΞΟΣ , Αύγουστος 2014 ..

































































































































































































































        
 
 

Με τα χέρια αδειανά και τα μάτια ποτάμι
η ζωή που περνά και λυγάει σαν καλάμι.
Η ζωή μου λοιπόν, ταξιδιάρικο τρένο.
Στη σιωπή των σταθμών, μοναχή κατεβαίνω.

Κι όμως, σ' είχα τόσο πιστέψει.
Κι όμως, την καρδιά μου είχες κλέψει
Κι όμως, στον παράξενο κόσμο που ζω,
όλα καλά και σωστά καμωμένα.
Νύχτα κι αυτή δίχως εσένα.

Στα παλιά σινεμά τα καθίσματα άδεια.
Το σκοτάδι γεννά του καημού τα σημάδια.
Πάλι μόνη λοιπόν, ταξιδιάρικο τρένο
Στη σιωπή των σταθμών τη βροχή περιμένω.

Κι όμως, σ' είχα τόσο πιστέψει.
Κι όμως, την καρδιά μου είχες κλέψει.
Κι όμως, στον παράξενο κόσμο που ζω,
όλα καλά και σωστά καμωμένα.
Κόσμος κι αυτός δίχως εσένα
δίχως εμένα.
Τάνια Τσανακλίδου - Γιώργος Ανδρέου
Το τραγούδι του παράξενου κόσμου
..................
14-10-2014
.................



Τελευταίος χορός
Ω γλυκό μου βάσανο, Γιατί να μαλώνουμε αφού θα ξαναρχίσεις Δεν είμαι παρά ένα τίποτα Χωρίς αυτόν είμαι λίγο προβληματισμένη Περιπλανιέμαι μόνη στο μετρό Ένας τελευταίος χορός Για να ξεχάσω τη μεγάλη μου δυστυχία Θέλω να ξεφύγω, όλα να ξαναρχίσουν Ω γλυκό μου βάσανο
Ανακατεύω τον ουρανό, την μέρα, τη νύχτα Χορεύω με τον άνεμο, με τη βροχή Λίγο αγάπη, μια σταγόνα μέλι Και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω Και μέσα στο θόρυβο, τρέχω και φοβάμαι Είναι η σειρά μου; Έρχεται ο πόνος... Μέσα σε ολόκληρο το Παρίσι, με εγκαταλείπω Και πετώ μακριά, πετώ, πετώ, πετώ, πετώ Μόνο ελπίδα... Σε αυτόν τον δρόμο η απουσία σου... Όσο κι αν προσπαθήσω, η ζωή μου χωρίς εσένα δεν είναι παρά ένα αστραφτερό ντεκόρ
Ανακατεύω τον ουρανό, την μέρα, τη νύχτα Χορεύω με τον άνεμο, με τη βροχή Λίγο αγάπη, μια σταγόνα μέλι Και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω Και μέσα στο θόρυβο, τρέχω και φοβάμαι Είναι η σειρά μου; Έρχεται ο πόνος... Μέσα σε ολόκληρο το Παρίσι, με εγκαταλείπω Και πετώ μακριά, πετώ, πετώ, πετώ, πετώ
Σε αυτό το γλυκό βασανιστήριο. Που πλήρωσα όλες τις προσβολές του Άκου πόσο μεγάλη είναι η καρδιά μου Είμαι ένα παιδί του κόσμου
Ανακατεύω τον ουρανό, την μέρα, τη νύχτα Χορεύω με τον άνεμο, με τη βροχή Λίγο αγάπη, μια σταγόνα μέλι Και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω Και μέσα στο θόρυβο, τρέχω και φοβάμαι Είναι η σειρά μου; Έρχεται ο πόνος... Μέσα σε ολόκληρο το Παρίσι, με εγκαταλείπω Και πετώ μακριά, πετώ, πετώ, πετώ, πετώ






.........................................
"...Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην του πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος!"
Νικηφόρος Βρεττάκος



"Ο Άνθρωπος βάζει ένα όριο σε αυτά που μπορεί να ανεχθεί το μυαλό του,η καρδιά του,η αξιοπρέπεια του.
Βάζει ένα όριο στην εργασία του,στον κύκλο των ανθρώπων που συναντά,στην βία,την κτηνωδία και τον θάνατο της κοινωνίας που ζει.
Αν μετατοπίζει συνέχεια το όριο του επί τα χείρω απλώς μετατρέπεται σε έναν ανθρωπάκο,ένα δίποδο έρμαιο του καθένα,μια ύπαρξη δυστυχισμένη χωρίς τίποτα μέσα του.
Κάποιοι το αντέχουν και συνεχίζουν στα τέσσερα τη ζωή τους,χειρότερα απ τα τετράποδα που μήτε Φιλοσοφία γνώρισαν ποτέ,μήτε Ποίηση διάβασαν,μήτε η μουσική γαλήνεψε την ψυχή τους.
Κάποιοι δεν το μετατοπίζουν και δεν αντέχουν να το κάνουν.
Το τί θα κάνουν οι δεύτεροι είναι δικό τους θέμα.
Ό,τι όμως κι αν επιλέξουν να πράξουν είναι έντιμο και ταιριάζει σε Άνθρωπο.
Καληνύχτα σας"
S.L.








Στίχοι: Κραουνάκης Σταμάτης
Μουσική: Κραουνάκης Σταμάτης
Ερμηνευτές: Μητροπάνος Δημήτρης

Είχα πάρει κάτι να τσιμπήσουμε στο σπίτι
κι είδα στα φανάρια ένα δεκάχρονο αλήτη.
Είχε κάτι μάτια μαύρα μαύρα, μαύρο νέφος.
Κάπως έτσι θά 'τανε μπορεί το θείο βρέφος.
Τού 'δωσα τα δυο ευρώ, ενός δεσμού τα ρέστα.
"Χρόνια σου πολλά, μεγάλε" μού 'πε "κι άιντε πες τα
όσα σου απόμειναν τραγούδια της αγάπης".
Έφτυσ' ο πολιτισμός και βγήκανε οι γιάπις.

Έγλυφε τα τζάμια το μελαχρινό αγοράκι.
Δυο ευρώ η αγάπη σου κι εγώ το ζητιανάκι.
Στα καλά καθούμενα τουρμπώνω τα ηχεία,
πλάνταξαν τα σπλάχνα μου μ' αυτήν την αλητεία.

Σ' είχα κάτι νεύρα απ' την Τρίτη που μου είπες
"Μοιάζουν οι αγάπες μες στα χρόνια σαν τις λύπες.
Χαμπαριάζουν τη χαρά με τα καθημερνά τους,
Κυριακή κι απόβραδο φοράνε τα καλά τους".

Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!
Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!

Παίζαν όξω τα μωρά, θρηνούσανε αντάμα.
Στη σακούλα πάγωνε σα φαγητό ένα πράμα.
Θύμωσα που έμεινα και πια δεν είχα λύση.
Λίγο αν μ' αγάπαγες το δρόμο θα 'χα κλείσει.

Πιο πολύ μ' αγάπαγε αυτό το ζητιανάκι
πού 'γλυφε παρμπρίζ απ' το πρωί στην Κατεχάκη.
Πέταξα το γεύμα στο σκυλί κι είχα φορτώσει.
Πιο πολύ μ' αγάπαγε κι εσύ μού 'χεις τελειώσει.

Λύθηκε ο κόμπος στο λαιμό στο παρά τρία.
Σκούζαν τα ραδιόφωνα για την οικονομία
κι έριξα Χριστέ και Παναγιά μου ένα κλάμα
που μιαν ανθρωπότητα φορτώθηκε ο Ομπάμα.

Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!
Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!

Σ' είχα κάτι νεύρα απ' την Τρίτη που μου είπες
"Μοιάζουν οι αγάπες μες στα χρόνια σαν τις λύπες.
Χαμπαριάζουν τη χαρά με τα καθημερνά τους,
Κυριακή κι απόβραδο φοράνε τα καλά τους".

Πιο πολύ μ' αγάπαγε αυτό το ζητιανάκι
πού 'γλυφε παρμπρίζ απ' το πρωί στην Κατεχάκη.
Πέταξα το γεύμα στο σκυλί κι είχα φορτώσει.
Πιο πολύ μ' αγάπαγε κι εσύ μού 'χεις τελειώσει.

Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!
Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!