έχε το νου σου στο παιδί..




Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Καλή μας τύχη ..

"Δεν ξέρω πώς σκέφτεστε τη θάλασσα του Αιγαίου εσείς που ζείτε στις πόλεις και την επισκέπτεστε κυρίως καλοκαίρια.
Από τότε που ζω στη Χίο είναι κομμάτι της ζωής μου.
8-9 μήνες κολυμπώ, σταματώ από Δεκέμβρη μέχρι Μάρτη.
Το χειμώνα κάνω περίπατους δίπλα στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο,στη θάλασσα που μας χωρίζει απ΄τη μικρασιατική ακτή,και την κοιτώ, φουσκωμένη απ΄τους άγριους νοτιάδες του Ανθρωποφάγου πελάγους.
Δεν υπάρχει στιγμή που να περπατώ δίπλα στη θάλασσα και να μην σκεφτώ ότι μια βάρκα με ανθρώπους κυνηγημένους κάπου εκεί δίπλα μου θαλασσοπνίγεται.
Φοβερό το πέλαγος του χειμώνα.
Αν πέσεις μέσα οι δίνες των κυμάτων σε χωρίζουν απ τους αγαπημένους σου, τα χέρια λύνονται,κορμιά στροβιλίζονται,χωρίζει η θάλασσα μανάδες απ τα παιδιά τους.
Κάθε φορά που περπατώ δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα πάντα κάνω μιαν ευχή.
Η βάρκα που κάπου, εκεί έξω, θαλασσοδέρνεται να περάσει με ασφάλεια τα νερά και οι άνθρωποι να πατήσουν γη.
Έστω και την καταραμένη γη τη δική μας.
Καληνύχτα σας."

">

"Να τους πάρετε στα σπίτια σας αφού τους θέλετε!"

24 Ιανουαρίου 2014 στις 5:12 μ.μ.
Του Βασίλη Ρόγγα

Εδώ και περίπου 2 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, παίζει ένα επιχείρημα λαϊκό, της πιάτσας, του καφενιόμαγκα. Σε κάθε περίπτωση που οι αριστερές και οι αριστεροί υπερασπίζονται τους μετανάστες και τον κατατρεγμό τους, εκτοξεύεται η σχεδόν ιαχή: «άμα τους θέλετε τόσο πολύ, να τους πάρετε στα σπίτια σας».

Με αφορμή τον πνιγμό στο Φαρμακονήσι 12 μεταναστών, 9 παιδιών από ενός χρονού και τριών γυναικών, στα όποια ηλεκτρονικά φόρα το επιχείρημα με τα ίδια σχεδόν λόγια ξαναπαίζει στο τραπέζι.

Να τελειώνουμε με την παλιανθρωπιά.


Δεν υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες μόνο. Κάθε κοινωνική κατηγορία που βιώνει την εξουσιαστική κυριαρχία του καπιταλισμού θεωρούμε ταξικό και ανθρώπινο καθήκον να είμαστε δίπλα της.

Για εμάς όλη η εργατική τάξη, οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι μετανάστες, οι ρομά, οι φτωχοποιημένοι έλληνες, η νεολαία της ανεργίας και όλοι οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι που τους ξεφτιλίζουν, οι αγρότες που δε μπορούν να επιβιώσουν είναι αδέρφια μας.

Όλες και όλοι οι από κάτω είναι αδέρφια μας.

Ακόμα χειρότερα: υπερασπιζόμαστε ανθρώπους από όλο τον κόσμο που δε θα τους δούμε ποτέ.

Οι ιθαγενείς της Νότιας Αμερικής, οι φτωχοδιάβολοι σε ένα δρόμο στην Καλκούτα, μια γυναίκα που τη βιάζει ο συγγενής της στη Ρωσία, ο κομμουνιστής που εκτελείται στην Αίγυπτο, οι εργάτες που εξεγείρονται στην Κίνα.

Δεν χωράνε όλοι και όλες αυτές στο σπίτι μας.

Μάλιστα εμείς δε θεωρήσαμε ποτέ ότι είναι λύση να πάρουμε ένα –δυο – πέντε  κατατρεγμένους και να τους περιθάλψουμε, να τους βοηθήσουμε, αν και κάνουμε και χειρότερα από τέτοια.

Ζητάμε να σταματήσουν οι αιτίες που γεννούν κατατρεγμένους.

Λέμε πως τις εκκλησίες που στήνουν οι κυρίαρχοι υμνώντας τον καπιταλισμό θέλουμε να τις γκρεμίσουμε γιατί αυτές φτιάχνουν κατατρεγμένους.

Ο καπιταλισμός σε κάνει να φτωχαίνεις.

Και δεν το ζητάμε απλώς. Το διεκδικούμε, το παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο που ρουφάει τη δημιουργικότητα μας για μόνο το κέρδος.

Πιο πέρα: εμείς ζητάμε την καθολική χειραφέτηση όλων των ανθρώπων, ατομική και συλλογική, πιστεύουμε στο όραμα της Γαλλικής Επανάστασης για ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη. Την θέλουμε «πανανθρώπινη τη λευτεριά» και κάποτε αυτός ήταν λόγος να τρως ξύλο και αν ζούσε ο Μίσσιος θα μας το διηγούνταν πάλι.

Υ.Γ. Ο Λειβαδίτης τα λέει πιο μεστά, πάντα το έκανε:">
«Έβλεπαν να πνίγονται γυναίκες και παιδιά και δεν έκαναν τίποτα»

Διαστάσεις αποτρόπαιου εγκλήματος δίνουν με τις μαρτυρίες τους οι πρόσφυγες που επέζησαν από την τραγωδία του Φαρμακονησίου. Στη συγκλονιστική μαρτυρία του ανθρώπου που έχασε τα τρία παιδιά και τη γυναίκα του, τονίζεται ότι «επίτηδες τους έριξε το λιμενικό στη θάλασσα». Όπως καταγγέλλει, προσπάθησαν να τους πνίξουν. Οι επιζώντες αναφέρονται στα θύματα και ζητούν να βρεθούν τα πτώματα των δικών τους ανθρώπων. «Ενώ είχαν 100 μέτρα απόσταση από τις ελληνικές αρχές, το λιμενικό τους ρυμούλκησε με υψηλή ταχύτητα και κάποια στιγμή έπεσαν στη θάλασσα. Ακόμη, οι άνδρες του λιμενικού τους έβριζαν, τους απειλούσαν με τα όπλα τους και τους χτυπούσαν» αναφέρουν οι επιζώντες περιγράφοντας την κτηνωδία. «Οι λιμενικοί χτυπούσαν τη βάρκα των προσφύγων με τα πόδια τους προσπαθώντας να την αναποδογυρίσουν», μαρτυρούν με τρόμο οι επιζώντες και κάνουν λόγο για απειλές από τον επικεφαλής των λιμενικών. Μάλιστα, άνδρας του λιμενικού εμπόδισε ένα παιδί να πιάσει ένα ξύλο και να διασωθεί, αναφέρει ένας εκ των προσφύγων. Οι άνδρες του λιμενικού κατέγραφαν σε βίντεο το περιστατικό και αρνούνταν να πετάξουν σωσίβια για τους ανθρώπους που πνίγονταν. «Μπορούσαν να σώσουν τους ανθρώπους μας και δεν το έκαναν» δηλώνει συντετριμμένος ένας από τους ναυαγούς που διασώθηκαν.


αποχαιρετισμός...
">


-
Πατηστε με πονο....εδωhttp://left.gr/news/fotografies-apo-tin-ypodohi-ton-diasothenton-apo-farmakonisi-ston-peiraia


"...Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν

το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ' την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν "
Κώστας Βάρναλης
.....εκείνη τή νύχτα σταμάτησαν νά ουρλιάζουν τά τσακάλια, γιατί ούρλιαζαν οί ''ΑΝΘΡΩΠΟΙ''......(M.Λουντέμης)....
">
Βαριά βραχιόλια οι λύπες
πως μ’ αγαπάς δεν είπες.
Το ‘χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
κι ας πέθαινε το σώμα μου.

Σου στέλνω μ’ ένα γράμμα,
του φεγγαριού τη λάμα.
Παρ’ τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
κι αν κλαίει η ψυχή σου, γέλα μου.

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
να της πει να ‘ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ’ το σεβντά μου όλη η γη....
">
Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί

">
Θέλανε να ξεφύγουν από τη σφαγή που εφιάλτης είχε γίνει.
Να φτάσουν σε μια χώρα που να βασιλεύει ειρήνη.
Μα έπρεπε να περάσουν από τους Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες του Αιγαίου - Φροντεξ και λιμενικούς τους λένε τώρα - ο Οδυσσέας αδύναμος ,την προστάτιδά του Αθηνά την κάναν νομοσχέδιο-φονιά για την παιδεία...... και δεν τα κατάφεραν ....
Τό πέλαγός μου που έπρεπε νάναι θάλασσα ειρήνης και φιλίας των λαών , υγρός τάφος για τόσες αθώες ψυχές .....
Φονιάδες !


Λίτσα Παπαδάκη



Μας είπανε ''λαθραίους'' , ''εισβολείς'', ''παράνομους'', μα εμείς είμαστε μόνο παιδιά, που τα όνειρά μας για μιά καλύτερη ζωή, τα βύθισαν μαζί με τα μικρά κορμάκια μας Χριστιανοί Ελληνες κι Ευρωπαίοι στο όμορφο Αιγαίο, κοντά στη Λέρο και στην Πάτμο , εκεί που το καλοκαίρι σκαφάτοι και λοιποί πιστοί σε κανένα διάλειμμα των διακοπών τους , επισκέπτονται τα μοναστήρια κι ανάβουν κεριά , ξεπλένοντας τάχα τις ενοχές τους......
Λίτσα Παπαδάκη



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"-Ανηκω σε μια φυση του ανθρωπου που μονιμως πολεμαει τα πραγματα, δεν τ αφηνει. Δεν συμβιβαζεται, αρα εξακολουθω και κραταω την ιδια γραμμη.

-Αισθανομαι οτι ο κινηματογραφος σας μετα τον Μελισσοκομο, γινεται λογοτερο πολιτικος, περισσοτερο μελαγχολικος και ισως πιο απελπισμενος..

-Ναι,... ΝΑΙ.
Πιο απελπισμενος, παρ ολο που σου λεω πως στο βαθος βαθος, μια κρυμμενη ελπιδα υπαρχει παντα .
Ομως, τα χρονια περνανε, μεγαλωνουμε , οι αντοχες μας μεγαλωνουν ο κοσμος δεν αλλαζει , αντιθετα θαλεγα πως παει προς το χειροτερο και αυτο δεν ειναι μια διαπιστωση δικια μου, ειναι μια διαπιστωση γενικοτερη.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ
Ε Ξ Ε Γ Ε Ρ Σ Ε Ι Σ
κι αυτη τη στιγμη περνανε εετσι...

Περνανε, χωρις στην πραγματικοτητα ν αντιστεκεται ο κοσμος κι αυτο ειναι μια μ ε λ α γ χ ο λ ι κ η τροπη...σ αυτο που θα λεγαμε ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Παραμενει ομως κρυμμενη, αυτη ..η "κρυμμενη φωτια" που λεει:
ας θεωρησουμε , αφου η ιστορια δεν ειναι γραμμικη αλλα ουτε κυκλικη, πως ειναι σπιραλ , παιρνουμε κατι απο το παρελθον και παμε.
Αλλα ποτέ, δεν ειναι ακριβως το ιδιο.
Ας πουμε λοιπον, πως βρισκομαστε στο κατω μερος του σπιραλ, σε μια αιθουσα αναμονης, η πορτα ειναι στο βαθος, και καποτε,
Θ ΑΝΟΙΞΕΙ!
Μια πορτα , που θα βγει!
Δεν ξερουμε τι θα βγει απο αυτη την πορτα, αλλα σιγουρα δεν θαναι η επαναληψη του σημερα.. "


Η εκπομπή προβλήθηκε σε επανάληψη από τη ΝΕΤ στις 27-1-2012
http://youtu.be/R8DHP5uJabg

Απόσπασμα σπό τη συνέντευξη του Θόδωρου Αγγελόπουλου στη Μαρία Κατσουνάκη για την εκπομπή "Μεγάλες στιγμές του νέου Ελληνικού κινηματογράφου" ΕΡΤ 2005

Κρατα γεραααααα

να ξηλωσουμε Ο λο το πουλοβερ αυτου του κΟσμου!!

">


">
"..δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά... κι έπειτα δεν μου ανήκει..
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Ότι δεν έχω καν όνομα Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα"

Θ.Αγγελόπουλος


................................
".............
Ὅμως τὴ σκέψη τοῦ πρόσφυγα τὴ σκέψη τοῦ αἰχμάλωτου
τὴ σκέψη
τοῦ ἀνθρώπου σὰν κατάντησε κι αὐτὸς πραμάτεια
δοκίμασε νὰ τὴν ἀλλάξεις, δὲν μπορεῖς.
.........
Ὅμως ὁ τόπος ποὺ τὸν πελεκοῦν καὶ ποὺ τοῦ καῖνε σὰν
τὸ πεῦκο, καὶ τὸν βλέπεις
εἴτε στὸ σκοτεινὸ βαγόνι, χωρὶς νερό, σπασμένα τζάμια,
νύχτες καὶ νύχτες
εἴτε στὸ πυρωμένο πλοῖο ποὺ θὰ βουλιάξει καθὼς τὸ δεί-
χνουν οἱ στατιστικές,
ἐτοῦτα ρίζωσαν μὲς στὸ μυαλὸ καὶ δὲν ἀλλάζουν
ἐτοῦτα φύτεψαν εἰκόνες ἴδιες με τὰ δέντρα ἐκεῖνα
ποὺ ρίχνουν τὰ κλωνάρια τους μὲς στὰ παρθένα δάση
κι αὐτὰ καρφώνουνται στὸ χῶμα καὶ ξαναφυτρώνουν-
ρίχνουν κλωνάρια καὶ ξαναφυτρώνουν δρασκελόντας
λεῦγες καὶ λεῦγες-
ἕνα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων τὸ μυαλό μας.
Κι ἂ σου μιλῶ μὲ παραμύθια καὶ παραβολὲς
εἶναι γιατὶ τ᾿ ἀκοῦς γλυκότερα, κι ἡ φρίκη
δὲν κουβεντιάζεται γιατὶ εἶναι ζωντανὴ
γιατὶ εἶναι ἀμίλητη καὶ προχωράει-
στάζει τὴ μέρα, στάζει στὸν ὕπνο
μνησιπήμων πόνος."
Γ.Σεφέρης,Τελευταίος Σταθμός

http://youtu.be/QRnT0l2ZOrI

">




................................
 το βρήκα στον Δάσκαλο Γιάννη Τζήκα..
Σαν σήμερα 24 Ιανουαρίου 1920, πεθαίνει ο μεγάλος Ιταλός ζωγράφος Αμεντέο Μοντιλιάνι…
Ο Νίκος Καρούζος του αφιερώνει μερικούς στίχους στο ποίημά του «Ρομαντικός επίλογος»:
«Μη με διαβάζετε…
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η
ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά

ενοχλώντας το σύμπαν….»

Γιάννη σ ευχαριστώ, άκου..
">






Βαγγέλη καλέ μου Φίλε, σ ευχαριστώ και Σένα πολύ , που μου χάρισες τους στίχους σου..
">


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~






Κι αυτό το λουλουδάκι ..για Σένα,
από τον κήπο της Ντόντο μου
">
.................................
καλή τύχη ..μέχρι να τα ξαναπούμε 
Ρένα
 

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Είσαι μέσα μου σιωπή..






Στην Καμάρα.

Από το προσωπικό αρχείο του σκηνογράφου της ταινίας,
http://mikraaggliafilm.gr/ , Αντώνη Δαγκλίδη.


````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Είχα καιρό να χαμογελάσω..μακάρι!!!!
Από την ανάρτηση στο facebook μιας αγαπημένης μου φίλης καθηγήτριας :

"Παρατηρώ ότι τα παιδιά της φετινής Α Λυκείου,16 χρονών, που όταν μπήκαμε στα μνημόνια ήταν 12,είναι πιο σοβαρά και συνειδητοποιημένα απ τα των μεγαλύτερων τάξεων.
Ίσως επειδή δεν πρόλαβαν να ποτιστούν στη χλίδα και τη γκλαμουριά που μάθανε οι περισσότεροι γονεις τα μεγαλύτερης ηλικίας.
Ρωτούν, αντιλαμβάνονται τι ζούμε καλύτερα απ τα μεγαλύτερα και δεν ελπίζουν ότι θα ζήσουν σε κάτι που δεν έμαθαν, όπως επίσης δεν φοβούνται ότι θα χάσουν ένα τρόπο ζωής που συνήθισαν.
Ελπίζω έτσι να είναι και τα παιδιά που θα ακολουθήσουν.
Τα κοιτώ και σκέφτομαι ότι σε 2-3 χρόνια θα είναι μάχιμοι νέοι άνθρωποι.
Και τότε, χαμογελώ."
Σ.Λ.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Η 25χρονη Κατερίνα Πολέμη, γέννημα-θρέμμα ανδριώτισα,
http://youtu.be/GZYQdsxz4IM , είναι ένα φυσικό ταλέντο με τη μουσική στη ψυχή της, την κιθάρα στα χέρια της και ρυθμό στα πόδια της. Είναι ερμηνεύτρια, τραγουδοποιός, κιθαρίστρια και πιανίστα. Όμως πάνω από όλα, είναι μια καλλιτέχνης με απόλυτη αγάπη για την ερμηνεία και τη δημιουργία μουσικής που εμπνέει την ψυχή. είναι αυτή που ανέλαβε το δύσκολο εγχείρημα να ντύσει την ταινία του Βούλγαρη, "Μικρά Αγγλία", http://mikraaggliafilm.gr/ ,
με τις μελωδίες της.

Ακούστε μια από τις δουλίτσες της..:

"Είσαι μέσα μου σιωπή
........
δεν μπορώ να ρθω ως εκεί
Μα σ αναζητώ..
.......
Θα σ αναζητώ , για να μη σε βρω
Είσαι μακριά, είμαι εδώ κοντά
ήρθα εδώ, για να σε κοιτω
.......
μέσα από την πληγή , μέσα απ τη φωνή
βγήκε η μουσική"


">

Το βιβλίο και η ταινία…
Κάτι που λείπει από την αποτύπωση της ιστορίας μες στους αιώνες, είναι η γυναικεία ματιά. Η καταγραφή της ιστορίας του κόσμου έγινε έως την αρχή του εικοστού αιώνα από ανδρικές γραφές και από καθαρά αρσενικές οπτικές γωνίες. Ευτυχώς, η καταπολέμηση του γυναικείου αναλφαβητισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη από την εποχή του Διαφωτισμού και δώθε, χάρισε στους θηλυκούς ανθρώπους του πλανήτη το δικαίωμα να αποτυπώνουν τη σκέψη τους και μέσα σ’ έναν αιώνα όλο κι όλο μας έχουν χαρίσει εξαιρετικά δείγματα γραφής που αποδεικνύουν μια εξαιρετική ποιότητα σκέψης, την οποία ο κόσμος χιλιετηρίδες ολόκληρες τη στερήθηκε όσο έχτιζε τον πνευματικό πολιτισμό του.

Η «Μικρά Αγγλία», γραμμένη στα 1997,ως λογοτεχνικό έργο λοιπόν, κατά την άποψή μου, δεν αποτελεί απλώς μια ακόμη λογοτεχνική απόπειρα μιας γυναίκας συγγραφέως του εικοστού αιώνα, αλλά ένα έργο εμβληματικό για μια εποχή όπου άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της η καταπιεσμένη γυναικεία παρουσία: την κρίσιμη περίοδο 1930-1950, μια εποχή όπου η γυναίκα δεν έχει ακόμη ορθώσει το ανάστημά της και δεν έχει διεκδικήσει τα δικαιώματα και το δίκιο της στη στενή ανδριώτικη ναυτοκρατούμενη και ιδιότυπα γυναικοκρατούμενη κοινωνία.

Το θέμα, λεπτό. Το αρσενικό και το θηλυκό σε απόλυτα διακριτούς ρόλους, αποσαφηνισμένους με μια σκληρότητα που στερεί από γυναίκες και άντρες την ευαισθησία και την απόκτηση μιας ταυτότητας συνδυασμένης πάντα με το άλλο φύλο. Οι άνθρωποι ζουν κατά μόνας και μόνο περιστασιακά ως ζευγάρια, μαθαίνοντας να απαλύνουν τη μοναξιά τους υποδυόμενοι τους απόλυτα ψυχρούς και λογικούς και βρίσκοντας παρηγοριά οι γυναίκες αυγαταίνοντας το βιος και οι άντρες στις αγκαλιές κάποιας πόρνης ή μιας παράλληλης σχέσης σε κάποιο λιμάνι.

Ανάμεσα στ’ αρσενικά και στα θηλυκά της Άνδρου, της Μικράς Αγγλίας κατ’ ευφημισμόν, η μεγάλη αντροχωρίστρα, η θάλασσα. Οι άντρες ταξιδεύουν, έρχονται επισκέπτες στα σπιτικά τους, επιλέγουν γυναίκα από τον τόπο τους, σε κάθε ταξίδι τους αφήνουν λάφυρο του πόθου κι ένα παιδί, κι έπειτα εγκαταλείπουν τις ερωμένες ή τις νόμιμες συντρόφους τους για να επιστρέψουν στη θάλασσα αφήνοντάς τες να ζουν με τις φωτογραφίες τους και να ξαπλώνουν σε άδεια, παγωμένα σεντόνια και σε κρεβάτια που γουβιάζουν μόνο απ’ την πλευρά όπου πλαγιάζουν τα γυναικεία κορμιά. Οι γυναίκες με τον καιρό απολιθώνονται. Παγώνουν οι καρδιές τους για να μην πονούν. Υποτάσσονται στη λογική και υποτάσσουν το συναίσθημα.

«Ο Σάββας κουμαντάρει το καράβι του κι εγώ κουμαντάρω το σπιτικό» θα πει χαρακτηριστικά η Μίνα, η μάνα της Όρσας και της Μόσχας, των δύο κεντρικών ηρωίδων, η οποία έχει οδηγηθεί στη συναισθηματική νέκρωση έπειτα από τριάντα χρόνια μοναξιάς και αφοσίωσης στα ήθη του νησιού, στο μεγάλωμα των κοριτσιών της και στους λογιστικούς λογαριασμούς της με τους οποίους παντρεύει έως και τις κόρες της.

Αναγκασμένη να ξεχάσει η ίδια τον έρωτα, επιβάλλει αυτή τη στέρηση και στις θυγατέρες της επιλέγοντας για κείνες πλούσιους καπετάνιους και καραβοκύρηδες για συζύγους, αδιαφορώντας για τα συναισθήματα που έτρεφαν οι ίδιες για άλλους άντρες.

«Είναι πιο εύκολο να σου παίρνει η θάλασσα άντρα που δεν αγαπάς» θα πει σε ανύποπτη στιγμή συμπυκνώνοντας στα λιτά της λόγια όλη την πίκρα που την πότισε η δική της ατέρμονη μοναξιά.

Κρίνοντας την επιλογή των αντρών των κοριτσιών της με βάση το βαλάντιό τους και την κοινωνική τους θέση, η Μίνα, ή «οχιά» όπως την αποκαλούν οι κόρες της, διαπράττει ένα ανήκεστο έγκλημα που θα κοστίσει την ευτυχία των δυο γυναικών και τη ζωή της μίας.

Ο Σπύρος Μαλταμπές, ο κρυφός αγαπημένος της Όρσας, αρχικά κρίνεται από τη μάνα της ακατάλληλος για σύζυγός της επειδή είναι υποπλοίαρχος και δεν έχει καταφέρει ακόμη να χτίσει σπιτικό. Έτσι η Όρσα παντρεύεται τον Νίκο Βακόπουλο, ήδη πλούσιο καπετάνιο και καραβοκύρη, και αναγκάζεται να βυθιστεί στο πένθος της ανεκπλήρωτης αγάπης. Όταν όμως ο Μαλταμπές, πληγωμένος από τον αιφνίδιο γάμο της αγαπημένης του και προσβεβλημένος από την απόρριψη της μάνας της, καταφέρνει να πιάσει την καλή και ζητά το χέρι της μικρής, της Μόσχας, τότε η μάνα θάβει στην ψυχή της το μυστικό της αγάπης του Μαλταμπέ για τη μεγάλη της και δίνει στον πολλά υποσχόμενο γαμπρό τη μικρή.

Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι του δράματος που η Καρυστιάνη καταφέρνει να πλέξει αριστοτεχνικά, ενσωματώνοντας μες στις θηλιές της ιστορίας όλη την ηθογραφία μιας εποχής όπου στο κάδρο της καταπίεσης πρωταγωνιστεί, ως θύτης και ως θύμα, η γυναίκα. Η γυναίκα που υποφέρει και στη συνέχεια διδάσκει την υπομονή και την ανοχή και στα κορίτσια που φέρνει στον κόσμο, ως επιβεβλημένο χρέος και ως αναγκαίο κακό μιας ζωής που την αποδέχεται ως έχει, δίχως αντίδραση. Δίνοντας όμως στη μικρή της τη Μόσχα τον άντρα που αγαπούσε η μεγάλη, εσωστρεφής Όρσα, όταν πια κατάφερε να γίνει καπετάνιος και να ανελιχτεί κοινωνικά, ξεκινάει ένα δράμα η κορύφωση του οποίου θα φέρει στην επιφάνεια όλη την τραγικότητα της παροπλισμένης γυναικείας συναισθηματικής φύσης.

Η ίδια η συγγραφέας θα πει σε μια συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» για το βιβλίο: «Η Άνδρος είναι καπετανήσι και γυναικονήσι. Οι γυναίκες περνούσαν άπειρες ώρες μοναξιάς. Βίωναν θάνατο, απώλεια, αναμονή, πένθος και όταν γύριζε ο άντρας μετά από δυο-τρία χρόνια ήταν σχεδόν ξένος. Ήταν απαράβατοι οι όροι και οι κανόνες σ” αυτές τις μικρές κοινωνίες. Μοιραζόντουσαν ταυτότητες. Οι άντρες έπρεπε να είναι θαλασσινοί, ατρόμητοι. Οι γυναίκες υπομονετικές να σέβονται τα εμβάσματα που ερχόντουσαν. Να περνάει καλά η οικογένεια, αλλά να μένουν και στην άκρη χρήματα για ν” αγοράσουν ένα οικοπεδάκι, ένα γαλακτοπωλείο για να καλοπαντρέψουν τις κόρες. Ήταν δύσκολος δρόμος, μια κοινωνική επιταγή που καλούνταν να εκπληρώσουν. Οι άνθρωποι οδηγούνται, δεν καθορίζουν μόνοι τους το πλαίσιο».

Η ταινία, από την άλλη πλευρά, σε σενάριο της ίδιας της συγγραφέως και του συντρόφου της, καταξιωμένου σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη, αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη απόδειξη δημιουργικότητας ενός ζεύγους που έχει αποδείξει και στο παρελθόν, με «τις Νύφες» και το έργο «Ψυχή βαθιά», ότι όποτε ενώνουν τις δυνάμεις τους οδηγούνται στη γέννηση μιας τέχνης με ιδιαίτερη προσωπικότητα και καταλυτική ταυτότητα.

«Η ταινία μιλάει για τον κόσμο των ναυτικών. Για μια εποχή που μπορεί κανείς να καταλάβει πώς ήταν κοιτώντας τις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλά μιλάει και για το πώς συγκροτείται και σήμερα η κοινωνία, γιατί υπάρχουν πράγματα διαχρονικά» θα πει η συγγραφέας-σεναριογράφος στην ίδια συνέντευξη.

Η επιμονή του Βούλγαρη στη λεπτομέρεια και η χρήση της ψηφιακής κάμερας alexa, που προσφέρει άλλη διάσταση στην αποτύπωση των χρωμάτων και της ευκρίνειας των φωτογραφικών λήψεων, η εξαίσια μουσική, οι καλοζυγισμένες ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών με κορυφαίο κατά την άποψή μου τον Ανδρέα Κωνσταντίνου (Σπύρο), την Πηνελόπη Τσιλίκα (Όρσα) και τη Σοφία Κόκκαλη (Μόσχα) χαρίζουν στον ελληνικό κινηματογράφο την ποιότητα και το κύρος που του αξίζει.

Εξάλλου, το πάντρεμα δυο τεχνών σε αυτή τη μοναδική δουλειά, της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου, αποδεικνύει την ανυπέρβλητη δύναμη της εικόνας και του λόγου να αποκωδικοποιεί την ανθρώπινη οδύνη και να αποτυπώνει σε όλο τους το μέγεθος τα ανθρώπινα πάθη και τα ανθρώπινα δεινά σε κάθε δύσβατη εποχή. Ίσως μάλιστα οι σκηνές δίχως λόγια να υποσκελίζουν ακόμη κι εκείνες με τις απίστευτα συμπυκνωμένες ατάκες των ηθοποιών. Το λύσιμο των μαλλιών της Όρσας την πρώτη νύχτα του γάμου της με τον άντρα που δεν αγαπούσε, η κραυγή της Όρσας τη νύχτα που μαθαίνει ότι πνίγηκε ο πρώην αγαπημένος της, τα σπασμένα γυαλιά μες στο σπίτι που συμβολίζουν το ψυχικό, ηθικό γκρέμισμα της οικογένειας, το σκουριασμένο κουτάλι που ξέβρασε η θάλασσα και από το οποίο έπινε νερό η πρωταγωνίστρια, η νεαρή χήρα που δεν τρώει ψάρια επειδή φαντάζεται πως κάποιο ίσως να έχει φάει τον πνιγμένο της άντρα, το κοκκινάδι που απλώνει στα χείλη της η μάνα όταν περιμένει μετά από πολλά χρόνια τον «Οδυσσέα» άντρα της να επιστρέψει, γνωρίζοντας πως δεν γυρίζει μόνο απ’ το ταξίδι στη θάλασσα αλλά και από την αγκαλιά μιας άλλης γυναίκας, η αγωνιώδης συζήτηση των δυο αδελφών για το αν οι άντρες τους πλαγιάζουν με άλλες γυναίκες όσο λείπουν, η Όρσα και η Μόσχα, μεταμφιεσμένες σε γκέισες με τα κιμονό που τους έχει στείλει ο Σπύρος, να ατενίζουν σιωπηλές τη θάλασσα που τις ματώνει, τις μπερδεύει, τις καταδικάζει σε έναν ανέραστο βίο πάνω στην πρώτη ορμή της νιότης τους σμιλεύοντας πάνω στις όψεις τους το σημάδι της μοναξιάς, είναι μόνο λίγες απ’ τις σκηνές που μαγεύουν τον θεατή ίσως περισσότερο και από τον αναγνώστη. Αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται στη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων και πολλοί άντρες βγάζουν ναυτικό φυλλάδιο και ανοίγονται στη θάλασσα για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο, καταλαβαίνει κανείς ότι ίσως διόλου τυχαία δεν επέλεξε ο Βούλγαρης και η Καρυστιάνη τη στιγμή για να ξαναμιλήσουν στις αίθουσες των κινηματογράφων για παλιά μα διόλου ξεχασμένα δεινά της ελληνικής οικογένειας…

Διαβάστε το και δείτε το λοιπόν!
Πασχαλία Τραυλού
πηγή:http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=SPG1884
ΑΙΜΙΛΙΟΣ
Θείος και μοναδικός συγγενής του Σπύρου, καραβοτσακισμένος και ανύπαντρος. Ζει στον απόμακρο περιστεριώνα και τριγυρίζει μονολογώντας στις ερημιές.

Αιμίλιος ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΛΑΒΡΟΥΖΟΣ.

ΣΠΥΡΟΣ
27χρονος τολμηρός ναυτικός, ποθητός από ανύπαντρες και παντρεμένες. Ορφανός από τα 5 του και από σόι που τους αρέσει να πνίγονται στη μέση του ωκεανού.

Σπύρος ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.

ΟΡΣΑΗ 20χρονη πρωτότοκη, κατά τη μάνα της ‘’παρά 10-15 οκάδες σωστή Αφροδίτη’’. Ερωτευμένη από τα 12 με τον Σπύρο, εσωστρεφής, λιγομίλητη και μοναχική, χωμένη στα γιασεμιά, στα κυπαρίσσια και στα βράχια.Την Όρσα υποδύεται η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΤΣΙΛΙKA.

Ο γάμος του Σπύρου (Ανδρέας Κωνσταντίνου) και της Μόσχας (Σοφία Κόκκαλη) ‪#‎MikraAgglia‬


Η δουλειά, ο έρωτας, το πάθος, η πίστη, η λησμονιά, το συμφέρον, η τύψη, ο πόλεμος, το πένθος, όλα βολοδέρνουν στα σαράντα κύματα της θάλασσας και στις φουρτούνες της ψυχής και της συνείδησης. 
Η δουλειά, ο έρωτας, το πάθος, η πίστη, η λησμονιά, το συμφέρον, η τύψη, ο πόλεμος, το πένθος, όλα βολοδέρνουν στα σαράντα κύματα της θάλασσας και στις φουρτούνες της ψυχής και της συνείδησης.  
“Έγραφα για να νιώσω η ίδια όσο περισσότερο, όσο πιο βαθειά μπορούσα, όσο άντεχα τα δυνατά συναισθήματα που πότε φωτίζουν, πότε σκιάζουν το νόημα της ύπαρξης, της ζωής. Περιέγραφα τα τοπία για να συγκρατήσω στο χαρτί και να φυλάξω στο συρτάρι μου την αίσθηση της μοναχικότητας, της καρτερίας, της περιπλάνησης στα κοφτερά βράχια της ναυτικής παράδοσης.
Χτυπιόμουνα χωρίς σωσίβιο στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των λέξεων. Αυτό που με βοήθησε και με ελευθέρωσε ήταν ότι ξανοίχτηκα πέρα από το δικό μου μικρόκοσμο, στο άγνωστο τοπίο μιας κοινωνίας ριψοκίνδυνου βιοπορισμού, πολλαπλών αποχαιρετισμών, αναχωρητισμού, διαρκούς εναγώνιας αναμονής.”
Ιωάννα Καρυστιάνη, 26 Οκτωβρίου 2012


">
περισσότερα:
http://mikraaggliafilm.gr/

">


">
η σελίδα στο Facebook:
https://www.facebook.com/MikraAggliaFilm?hc_location=timeline
Πειραιάς 14 Γενάρη 2014

ή θα παλέψουμε με τα κύματα ή θα πνιγούμε
"Θα πω κάτι πολύ παλιομοδίτικο. Το κλειδί είναι η παιδεία και η εκπαίδευση. Στις νεαρές ηλικίες αποκτάς συνείδηση, συγκρότηση, μαθαίνεις τα δικαιώματα, τις θεμελιώδεις αξίες της ζωής και την ιστορία του τόπου σου. Είναι μια ευκαιρία η εκπαιδευτική κοινότητα να αφυπνιστεί, χωρίς να περιμένει βοήθεια από κανένα υπουργείο. Όπως λέει και ο Σπύρος Μαλταμπές στην ταινία, «όποιος πνίγηκε μετάνιωσε» και σε αυτήν τη συγκυρία αυτό ισχύει απόλυτα. Ή θα παλέψουμε με τα κύματα ή θα πνιγούμε…" Ιωάννα Καρυστιάνη
````````````````````````````````````````
http://www.athinorama.gr/cinema/articles/?id=1000618

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014



Μικρός ορίζοντας
καρφώνει το χρόνο
στα λατομεία της θλίψης
κι ύστερα
δεν έχει ο νους να ταξιδέψει.

Πέτρα στην πέτρα
θα περιπλανηθούν τα μάτια
και σαν η ψυχή δανείσει τα φτερά
θα βρουν τη χαραμάδα.

Β.Β.(9-1-13)

Φωτογραφία: Γεωργία Δεμπερδεμίδου




από τον τοίχο της διαδυκτιακής μου φίλης,  Βέρα Βασιλείου-Πέτσα





">

Για ότι άφησα πίσω...

"..παιδί ακόμα, βγήκα από το σπίτι και ξάπλωσα στον κήπο
και όπως κοίταξα τον ουρανό , Θεέ μου , τι απεραντοσύνη , πόσα άστρα,
μ' έπιασε πανικός.
Από τότε ξέρω πως δεν θα προφτάσω"

Τάσος Λειβαδίτης . " Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου"

">

">

Έχω να σου φέρω ένα μπαλόνι..

Κώστας Καρυωτάκης : ποίηση
Λουκάς Θάνος: μουσική
Ερμηνεύει ο Νίκος Ξυλούρης

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-
καθάραιια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!
Το τραγούδι το βρήκα στο you tube. Πάντα μάρεσε.
To βιντεάκι είναι τραβηγμένο από μένα, μια ηλιόλουστη μέρα του Χειμώνα (προχθές)για να ρίξω την πίεση που ξαφνικά είδα ότι ειχα.
Κοντά στη Γλυφάδα, εδώ στην Αθήνα που τα παλιά τα χρόνια ήταν για μας μια ΕΚΔΡΟΜΗ!!
" μία «άσκηση» για την μείωση της πίεσης είναι «η τακτική ακρόαση ήρεμης φωνής και ήχου κυμάτων του ωκεανού να φτάνουν στην ακτή». Eτσι διάβασα!
...">
Αν ακούσεις κάτι παλιό να τρίζει την νύχτα, είναι το ξύλινο όνειρο που πλαγιάζουμε μαζί.
Χλόη Κουτσουμπέλη
Χλόη Κουτσουμπέλη

Εμπιστευτικόν
Άλλες ερμηνείες:
Αρλέτα
Αναστασία Μουτσάτσου
Μιλτιάδης Πασχαλίδης


Ήρθα ποιος να ξέρει από που
πήγαινα τροχάδην πουθενά
το τρένο με ξεφόρτωσε αλλού
και βρέθηκα μαζί σας εδώ να.

Έχω να σου φέρω ένα μπαλόνι
να παίζεις όταν είσαι μόνη - Αντιγόνη
έχω να σου δώσω μια κουβέρτα
να μην κρυώνεις το χειμώνα - Δυσδαιμόνα.

Ήρθα κι ετοιμάζομαι να φύγω
στο χαρτί τα δώρα μου τυλίγω
έφερνα μαζί μου συμφορές
και μικρές ασήμαντες χαρές.

Τώρα και πάντα για τη Νίκη
βαδίζω με το δεκανίκι
δυο βήματα πίσω κι ένα μπρος
τρέχω και γλιστράει ο καιρός.

">
">

">