έχε το νου σου στο παιδί..




Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

οι Γερανοί

















">

Ρωσικό τραγούδι
Πρωτότυπος τίτλος: Zhuravli = γερανοί (Журавли)
Αρχικοί στίχοι με έρεισμα το μνημείο της Sadako Sasaki: Ρασούλ Γκαμζάτοβ (Расу́л Гамза́тов)


Μετάφραση στα ρωσικά: Ναούμ Γκρέμπνεφ (Наум Гребнев)
Διασκευή στίχων: Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Μουσική: Ιάν Φρένκελ (Ян Френкель)
Πρώτη εκτέλεση (1969): Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Απόδοση στα Ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος.
Πρώτη ερμηνεία στα Ελληνικά (1977): Μαργαρίτα Ζορμπαλά

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ' το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ' τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι' αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα 'ρθεί μια μέρα που μ' αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.
">










Δεν μαρεσει η λεξη, Συντροφος.
Δεν μαρεσει η λεξη, Μοναξια.
Μαρεσουν οι λεξεις... "ΦΙΛΕ δωσε το χερι Σου".
Δεν εχεις την πολυτελεια να εχεις βαρεθει και να κλαις με τη σκια σου.
Βγες εξω αν νοιωθεις ετσι.
Δες με τα ματια της ενθαρρυνσης και της Αγαπης.
Ακομα εισαι σε καλυτερη "μοιρα" απ το συναθρωπο σου, που δεν εχει να φαει, που δεν εχει ενα κρεβατι για να κοιμηθει, που ξεσκατωνει ηλικιωμενους και εχει να δει δικο του ανθρωπο χροοοονια και ομως χαμογελα.

Κατεκρινε το βρωμοσυστημα ,
ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ με θαρρος, με οποιο τροπο,
στα λογια και στις πραξεις.
Μη τους φοβασαι τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ
μας εξαθλιωσαν.
Η καταθλιψη στις μερες μας, ειναι πολυτελεια, μ ακους ?
Αν σε λυτρωνει να γραφεις, να βγαζεις τη ψυχη σου,
καντοΟΟΟ ,
ερωτευμενοι Ο λοι με τη ΖΩΗ ειμαστε αλλωστε,
τ Ο νειρο τις νυχτες δεν πεθαινει..
Αλλα, αλλα ... εχε το ΝΟΥ ΣΟΥ,
οτι εχουμε ΠΟΛΕΜΟ.
Μην "αυτοκτονεις" τον εαυτο σου, παρε δυναμη απο αυτο που Δινεις, που Δ Ι Ν Ε Ι Σ,
μεσα και εξω απο το φεις..
Πως αλλιως να σου πω , πως ΣΑΓΑΠΩ..;;

 ♥
Άκουσα την καληνύχτα Σου για καλημέρα
Και είθε να είναι μια καλή μέρα. Everloving.
Οι ήχοι του βιολιού, το απόσταγμα του κοχυλιού, ο ήλιος που ζεσταίνει τον χειμώνα, τα χέρια που περπατάνε μαζί, στιγμές που μένουν ανεξίτηλες, όπως η αμυγδαλιά που προμη
νύει, τα χέρια του εργάτη, το χωράφι του αγρότη, όπως η Παναγιά της θάλασσας.
Μετά τον Μεσαίωνα η Αναγέννηση.
Οι βασιλιάδες και οι ευγενείς, οι αφεντάδες και οι δούλοι, η ιερά εξέταση και οι αποκεφαλισμοί δεν θα κρατήσουν για πολύ…
Η χώρα μας αποδεκατίζεται, οι νόμοι φτιάχνονται να πλουτίζουν αυτοί, εξορίζουν τους νέους, φορολογούν τη γέννηση παιδιών, αποκλείουν το πετρέλαιο από τους φτωχούς να πεθάνουν, φωνάζουν τους εμίρηδες να μας αγοράσουν για δούλους, το καταστροφικό τους σχέδιο προχωράει με τον λαό εν υπνώσει…
Χωρίς νέους ανθρώπους που πάει η χώρα;
Η γενιά μας ξοφλημένη. Πέθανε. Παραδόθηκε αμαχητί.
Μια νέα καλημέρα, μόνο από εκεί μπορούμε να περιμένουμε.
Πόσο ακόμα λίπος έχουν οι σάρκες μας, να ταΐζουν την αρρώστια που απλώνεται σαν πανούκλα;
Αυτός ο πόλεμος δυστυχώς μας θεωρεί από χέρι ηττημένους.
Χορεύουν οι παπαγάλοι στο δικό τους ρυθμό.
Τελειώνει κι ο Γενάρης.
Η Άνοιξη πότε;











Τέλη Γενάρη. Ηλιόλουστη μέρα.
Έκανα ένα μακρινό περίπατο, δυό μεγάλα άσπρα σύννεφα στον Ουρανό και ένα σμήνος από γερανούς.
Το σήμα της νίκης. Ένα βέλος.
Έρχονταν από μακριά, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Ασκληπιός, ο Λεωνίδας, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρών
ης, ο Βελουχιώτης, ο Παναγούλης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης γέμισαν τον Ουρανό.
Ήταν κι άλλοι πολλοί, αμέτρητοι, ατέλειωτοι.
Δεν είδα κανέναν εν ζωή. Οι καιροί άλλαξαν.
Ο ήλιος στο δειλινό χρωμάτιζε τις σκέψεις μου. Δίπλα η θάλασσα. Πάνω ο Όλυμπος. Οι θεοί. Η Βεργίνα , το Δίον, το Κάστρο του Παντελεήμονα.
Ήλιος και θάλασσα, εύφορη γη και Ιστορία η χώρα μου.
Μπήκα στο σπίτι.
Κι έβγαλα το καπέλο μου, όταν ήρθα σε Σένα.














 






























">



ΟΤΑΝ ΠΕΤΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ
Η ταινία «Όταν Περνούν οι Γερανοί» ήταν η πρώτη σοβιετική παραγωγή που έδειξε με συγκινητικό τρόπο τον αντίκτυπο του πολέμου πάνω στους απλούς πολίτες. Η ελπίδα και ο χαμός των αγαπημένων προσώπων και τα βάσανα του απλού πολίτη μπαίνουν στο κινηματογραφικό παιχνίδι και το αποτέλεσμα ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σοβιετικού σινεμά. Ο Mikhail Kalatozov παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας με τα εκπληκτικά πλάνα και τις ευρηματικές γωνίες λήψης. Όλη η συγκίνηση αιχμαλωτίζεται στο φακό μέσα από την εύθραυστη ερμηνεία της πανέμορφης Tatyana Samojlova. Η ταινία είχε τεράστια απήχηση και στη δύση, κερδίζοντας το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών. Βρισκόμαστε στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Βερόνικα και ο αγαπημένος της Μπόρις ζούνε στιγμές ευτυχίας. Οι Γερμανοί εισβάλλουν και κηρύσσεται γενική επιστράτευση. Παρά τη θέληση όλης της οικογένειάς του και της Βερόνικα, ο Μπόρις κατατάσσεται εθελοντής και φεύγει για το μέτωπο. Μετά από ένα τρομερό βομβαρδισμό, η Βερόνικα χάνει τους δικούς της και καταφεύγει στην οικογένεια του Μπόρις. Ο αδερφός του όμως τη βιάζει και παντρεύονται. Τα γερμανικά στρατεύματα προελαύνουν, η οικογένεια μετακινείται στην Σιβηρία και ο Μπόρις σκοτώνεται στο μέτωπο. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τους ενημερώσει για το τραγικό γεγονός.
Ζήσης Μπαρτζώκας

Μεταποιώντας τις διδακτικές αρχές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού σε σκηνοθετική γεωμετρία που κόβει την ανάσα, ο Μιχαήλ Καλατόζοφ αφηγείται μια μελοδραματική ιστορία αποχωρισμού-απώλειας-ελπίδας στο πλαίσιο του Β΄ Παγκοσμίου με έναν δωρικό λυρισμό που συχνά θυμίζει Eisenstein. Βαθιά και απόλυτα σοβιετικό αλλά με ένα πανέντιμο πλησίασμα στην οπτική του πληγωμένου ατόμου, το «Όταν πετούν οι γερανοί» ενθουσίασε με τον ρομαντισμό και τις κάποιες ρητορικές του τάσεις προς το φινάλε μέχρι και το δυτικό κοινό της εποχής.
Κωνσταντίνος Σαμαράς
(cine.gr)

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

7 του Μάη 2014 με ένα ευχαριστώ στο Δημήτρη:
https://www.facebook.com/dimitris.houndimi

"Ανάρτηση εμπνευσμένη από το post του φίλου Tepotenios Vladimiros, που την είδα τα μαύρα χαράματα και κόλλησα για να χάσω τον ύπνο μου πάλι.
Το 1969 ο Mark Bernes (Ма́рк Берне́с) έσβηνε από καρκίνο στον πνεύμονα. Το καλοκαίρι του'69, ηχογράφησε το τελευταίο του τραγούδι, την υπέροχη αυτή μπαλάντα για τους Γερανούς, που έγινε η διαθήκη του πριν το θάνατο.
Ο Bernes, διασκεύασε και τραγούδησε μοναδικά το τραγούδι της περίφημης ταινίας του Mikhail Kalatozov Letyat zhuravli [The Cranes Are Flying,1957,// “Όταν περνούν (πετούν) οι γερανοί”], που ακουγόταν στο έργο με τον πρωτότυπο τίτλο: Zhuravli = γερανοί (Журавли), σε αρχικούς στίχους του Ρασούλ Γκαμζάτοβ (Расу́л Гамза́тов) με έρεισμα το μνημείο της Sadako Sasaki:
Η Sasaki Sadako (7 Ιανουαρίου, 1943 - 25 Οκτωβρίου 1955), ήταν ένα μικρό κορίτσι από την Ιαπωνία, που ήταν δύο ετών όταν η ατομική βόμβα έπεσε, στις 6 Αυγούστου 1945, κοντά στο σπίτι της στην Misasa Bridge στην Χιροσίμα. Η μικρή Sadako έχει μείνει στη μνήμη μέσα από την ιστορία, που έγινε βιβλίο, των χιλίων χάρτινων γερανών (origami) που δεν πρόλαβε να τελειώσει (έφτασε ως τους 644), καταπονημένη από την λευχαιμία, πριν πεθάνει λίγο μετά, τον Οκτώβρη του 1955. Οι συμμαθητές της, συντετριμμένοι, ολοκλήρωσαν το έργο, προς τιμήν της και η ίδια είναι ως σήμερα ένα σύμβολο των αθώων θυμάτων του πολέμου.
Στην αξέχαστη ταινία του Καλατόζωφ, που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ Καννών του 1958, πρωταγωνιστούσαν η ελαφίνα Τατιάνα Σαμοίλοβα (Βερόνικα) και ο ωραίος Αλεξέι Μπατάλοφ (Μπόρις) όμως ο αληθινός σταρ της ταινίας είναι ο διευθυντής φωτογραφίας Sergei Urusensky. Με τα συγκλονιστικά πλάνα του με γερανό ή με κινητή κάμερα ο Urusensky (ο οποίος είχε δουλέψει με τον Ντοβζένκο στο θαυμάσιο πολεμικό ντοκιμαντέρ Η Μάχη της Ουκρανίας) δίνει την αίσθηση ενός κόσμου που είχε χάσει τα στηρίγματά του ή οποιοδήποτε άλλο σταθερό σημείο αναφοράς , ηθικό, πολιτικό κλπ.
Η σύνθεση είναι του Ιάν Φρένκελ (Ян Френкель) και η πρώτη εκτέλεση (1969): Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с). Το τραγούδι ερμήνευσε για πρώτη φορά στα ελληνικά η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, 1977, σε ποιητική απόδοση του Γιάννη Ρίτσου, από τον πρώτο προσωπικό της δίσκο, "12 ρούσικα λαϊκά τραγούδια". Ο Μπέρνες λέει στο τραγούδι του ότι οι στρατιώτες που χάνονται στον πόλεμο γίνονται γερανοί που ακόμα πετούν και γρήγορα κι αυτός θα ενωθεί με τις γραμμές τους. Πέθανε τον Άυγουστο του 1969 και η μπαλάντα των γερανών παίχτηκε στην κηδεία του.

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ' το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν με τις κραυγές τους
απ' τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι' αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα 'ρθεί μια μέρα που μ' αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.

Με αφορμή την ναζιστική παλινόρθωση στην Ουκρανία, ας θυμηθούμε τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο των Σοβιετικών και των εκατομμυρίων “γερανών” που θυσιάστηκαν στον πόλεμο ενάντια στο ναζισμό.

[ επειδή ήταν η αγαπημένη ταινία της μάνας μου και του γέρου μου, τους αφιερώνω αυτήν την ανάρτηση εκεί που πετούν πια με τους γερανούς,,,]"


Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

,,,να ακούσουμε το πουλί!!


Σώπα δάσκαλε!!.....

......μια μερα ήταν άνοιξη, χαρα Θεού , τα παράθυρα ήταν ανοικτά κι έμπαινε η μυρωδιά απο μιαν ανθισμένα μανταρινια στο αντικρινό σπιτι . Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτο ανθισμένα μανταρινια και δεν μπορούσαμε να ακούμε για οξείες και περισπωμένες , Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σχολείου και κελαηδουσε. Τότε πια ενας μαθητής , χλωμος κοκκινομαλλης, πού´ χε έρθει εφέτο απο το χωριό , Νικολιό τον έλεγαν , δεν βασταξε, σήκωσε το δάχτυλο :
Σώπα δάσκαλε , φώναξε !
Σώπα δάσκαλε , να ακούσουμε το πουλί!!,

Ν. Καζαντζακης







Κωστής Ταξιδεύων Τρία είναι τα πρωταρχικά στοιχεία της ζωής, είπε ο Γιάννης Μακριδάκης χτες το βράδυ στην συζήτηση Από κοινού!
Το Οξυγόνο, το νερό και ο σπόρος.
Ένα να λείψει, όλοι θα πεθάνουμε.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας το 2008, ο αστικός πληθυσμός ξεπέρασε τον παραγωγικό (αγροτικό, εργατικό).
Ο ηλίθιος καπιταλισμός αδιέξοδος, αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο τέλος του.
Επιβάλλεται να επιβιώσουμε, χαιρέκακα να δούμε το τέλος του.
Ως τότε πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να επανέλθουμε στη Ζωή που χάσαμε...

“Άλλο είναι η ζωή και άλλο αυτό που ζούμε”
Μακριδάκης Γιάννης – Συγγραφέαςhttp://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/oi-meres-tis-afthonias-mas-itan-metrimenes

Το κλειδί είναι η παραγωγή, ΟΧΙ η κατανάλωση!
Πόσες φορές δεν το γράφουμε, αλλά σαράντα χρόνια τώρα μας αλλοτρίωσαν τόσο, που είναι δύσκολο πια να το καταλάβουμε...
Είμαστε καταναλωτές. Μας έμαθαν να είμαστε καταναλωτές. Ελπίζουν να μας επαναφέρουν σαν καταναλωτές.
Γιατί να είμαστε αισιόδοξοι; Το μεγάλο παραμύθι, συνώνυμο της ελπίδας, που παπαγαλίζουμε όλοι.
Αυτά τα άξια λύπησης ανθρωπάκια με τα κουστούμια και τις γραβάτες, όταν θα καταλάβουν το έγκλημα, θα είναι ένα λεπτό πριν το θάνατό τους.
Καμία πόλη δεν θα υπήρχε χωρίς τα χωράφια μας..

Ευάγγελος Γιαννελάκης Κωστή θα διαφωνήσω κάθετα.
Το πρωταρχικό στοιχείο της ζωής, ζωοδότης και εγκέφαλός της είναι το φώς. Το φώς του ήλιου. Το φώς τρέφει τον κόσμο μέσω της φωτοσύνθεσης, υπεύθυνο για όλα τα φυσικά φαινόμενα, για τη γέννηση των σπόρων. Είναι το ρολόι μας, επηρεάζει και κατευθύνει τις λειτουργίες του εγκεφάλου.
Την πρωταρχική αξία του ηλιακού φωτός είχαν καταννοήσει όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί και θρησκείες.
-Γεννηθήτω φώς!
-αποσκότισόν με!
Η ανάλυση του κ. Μακριδάκη και οι απόψεις σωστές, κατευθύνονται στην κυρίαρχη άποψη του καπιταλισμού σήμερα να πατεντάρει το νερό το σπόρο και τον αέρα, να ελέγχει απόλυτα την τροφή του ανθρώπου. Αυτό βέβαια έχει ξεκινήσει τουλάχιστον τρείς δεκαετίες τώρα.

Όσο για τα κλειδιά, τη λύση ο καπιταλισμός τη βρίσκει στον καταναλωτισμό. Η παραγωγή είναι άφθονη και πολλαπλάσια σε σχέση με τρείς δεκαετίες πρίν. Η μοιρασιά είναι συντριπτικά υπέρ του 10% των ανθρώπων του πλανήτη. Η παραγωγή φτάνει να τραφεί πολλαπλάσιος ανθρώπινος πληθυσμός. Για την αφθονία του νερού λύση είναι η αφαλάτωση. Έτοιμη λύση στα συρτάρια των επιστημόνων. Ωκεανοί νερού!!
Κωστής Ταξιδεύων Σωστά Ευάγγελε. Ότι έγραψα το έγραψα ορμώμενος από τη χθεσινή κουβέντα, αλλά επειδή είναι αποσπασματικά, τα έβαλες σωστα στη θέση τους. Όπως τα είπες, κανείς δεν διαφωνεί, αυτό εξηγούσε, την εμπορευματοποίηση των τριών αυτών ζωτικών στοιχείων από τον καπιταλισμό..
Δεν μπορείς να μεταφέρεις 3 ώρες συζήτησης με μια πρόταση...
Είίναι αλήθεια ότι ο Αμαζόνιος παράγει το 35% του Οξυγόνου;
Αν πει η Βραζιλία θέλω να τον εκμεταλευτώ τον Αμαζόνιο, ο λαός μου πεινάει ή μου δίνετε τόσα ή κάνω εργοστάσια, υλοτομώ το δάσος.... ένα σεντς η αναπνοή λοιπόν!
Αυτό το λέμε σαν ανέκδοτο αλλά εκεί πάμε, στην φορολόγηση του Οξυγόνου..
Το αδιέξοδο του καπιταλισμού..

Ritsa Drakopoulou Απόλαυση η συνομιλία σας!!!!
Κωστής Ταξιδεύων Καλημέρα Ρίτσα..Ο Ευάγγελος είναι ειδικός σ΄αυτά, εγώ δεν είμαι και ούτε θέλω να μεταφέρω αποσπάσματα άλλων που εντάσσονται, μέσα σε μια συνολικότερη θέωρηση των πραγμάτων..
Ακούω και βλέπω τώρα αυτό:
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000066822&tsz=0&autostart=0

Ειρήνη Χαμηλοθώρη Εγκλημα στον Αμαζονιο!!!!!!! Η ανθρωπινη αλαζονειααααααα!
Αυτη ειναι η Ουσια..καλη Ο ρεξη...

Κωστής Ταξιδεύων Ειρήνη αυτή είναι η ουσία... ότι αυτό που ζούμε δεν έχει σχέση μετη Ζωή, που μόνο οι φυσικοί νόμοι την καθορίζουν..
Καλό μεσημέρι Ειρηνη!
``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````




Mη ξαναβρισουμε ποτε τη ΦΥΣΗ που σκοτωσαμε με τα ιδια μας τα χερια λεγονατς  ο ενας τον αλλο ΖΩΟ γιατι...
Η ΖΩΗ ειναι αλλου ...και Εμεις δεν προκειται να την απολαυσουμε!

">
Ένας μπαξές γεματος αίμα

είν' ο ουρανός

και λίγο χιόνι

έσφιξα τα σκοινιά μου

πρέπει και παλι να ελέγξω

τ'αστέρια

εγώ

κληρονόμος πουλιών

πρέπει

έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω.

Ο Ελεγκτής - Μίλτος Σαχτούρης


Τρεχουμε τρεχουμε τρεχουμε ....

">

Τελευταια, οταν συναντω παλιους φιλους -στο εξω κοσμο απο το φατσοβιβλιο- βγαζω νυχια, να τους ματωσω, ενω απεχθανομαι το αιμα.
Δεν ειμαι καθολου επιεικης, εχω απαιτησεις, θυμωνω, γυριζει το ματι μου αναποδα, ετσι που απο μεσα μου ακουγεται κεινη η γροθια στο στομαχι που λεει, αμα εγω ξανάβγω απο το σπιτι μου, σφυριχτε μου κλεφτικα.


Χαζευα τα λογια του Αntrei Tarkovsky μολις τωρα στο βιντεο το παρακατω:

- Τι θα ήθελες αγορι ή κοριτσι;
-................
Θέλω να πιστεψουν στα Ο νειρα τους...
Θέλω να γελουν με τα παθη τους...
και να πιστεύουν στον εαυτό τους...
Θέλω να ειναι ανυπερασπιστοι σαν παιδια.
Η αδυναμια ειναι δυναμη...
και η δυναμη ενα Τιποτα.
Το νεογεννητο ειναι αδυναμο και ευκαμπτο.
Κοντα στο θάνατο ειμαστε δυνατοι και ακλονητοι.
Σαν δεντρα, που οσο μεγαλώνουν...
λυγιζουν και ειναι τρυφερα.
Κι οταν γερνουν εινα σκληρα και ξερα.
Ακαμψια και Δυναμη οι συντροφοι του θανάτου.

Η Αδυναμια και η ελαστικοτητα ειναι...
εκφραση της Δροσιας της ζωης.
Ο ακαμπτος ποτε δεν προκειται να νικησει.


``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````


ΤΟ ΠΑΡΤΥ
Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.


Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...


Γι' αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων
είναι πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.


Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.
">

Χατζιδακις Μανος μουσικη

ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ 1968

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
αχ ρε αδελφε μου.....Χάρη..

"μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου,
αν έχει μάτια, στόμα και λαιμό..."




...........................................................
Για το κοριτσακι το 11χρονο Χαρη, που το παρεσυρε το σχολικο λεωφορειο...
που ζητιανευε , νεκρο τωρα, στα αζητητα.........
................................

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Το ποτήρι της ευτυχίας

Το ποτήρι της ευτυχίας

Ψιλόβρεχε. Χειμωνιάτικος καιρός δίπλα στη θάλασσα. Χωθήκαμε στο πρώτο μπαράκι, δίπλα στο παράθυρο.
Δυό ποτήρια κόκκινο κρασί. Το τζάκι έκαιγε δίπλα μας. Κι εμείς μέσα μας.
Απέναντι δυό ψάθινες καρέκλες κι ένα τραπεζάκι.
Τι περίμεναν;
Ξετυλίξαμε το κουβάρι, δεκαετία του εξήντα, του εβδομήντα, του ογδόντα, του ενενήντα, μπήκαμε στην νέα χιλιετία με φόρα.
Σκοντάψαμε πάνω στην πρώτη δεκαετία. Άλλα δυό ποτήρια κόκκινο κρασί.
Έπαιζε παλιά ροκ κομμάτια, ωραίο μαγαζί. Σουρούπωνε.
Αδιέξοδα, στενοί δρόμοι, χωματόδρομοι, λασπόνερα, βουλιάξαμε. Πήγε μεσάνυχτα.
Τρίκλιζαν πια οι σκέψεις μας. Η θάλασσα σκοτείνιασε.
Στην άκρη όλα τα ποτήρια, είπε η Ειρήνη. Μια ντουζίνα και βάλε.
Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Το ποτηράκι της ευτυχίας.
Πάνω στο τραπέζι ένα μόνο ποτήρι. Το πίναμε σταγόνα, σταγόνα.

Το φεγγάρι βρήκε μια σχισμή, φώτιζε τα κύματα.
Κάναμε έρωτα σαν τρελοί, όρθιοι, πάνω στην άμμο, κάτω απ’ την άμμο, σαν ζώα, σαν πρωτάρηδες, σαν παλαίμαχοι, σαν εραστές, σαν ποιητές, σαν αλήτες, συλλαβίζοντας τα κύματα μεθυσμένοι.

Μετά από εννιά μήνες γεννήθηκε ο γιός μας.
Τον είπαμε Φεγγαρόφωτο.
http://kostistaxithevon.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9237.html





Σαββατόβραδο



Μοσχοβολούν οι γειτονιές
βασιλικό κι ασβέστη,
παίζουν τον έρωτα κρυφά
στις μάντρες τα παιδιά.

Σαββάτο βράδυ μου έμορφο
ίδιο Χριστός Ανέστη,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη
κλαίει κάπου μακριά.


Πάει κι απόψε τ' όμορφο
τ' όμορφο τ' απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι
πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να 'ταν η ζωή μας
Σαββατόβραδο
κι ο Χάρος να 'ρχονταν
μια Κυριακή το βράδυ.

Οι άντρες σχολάν' απ' τη δουλειά
και το βαρύ καημό τους
να θάψουν κατεβαίνουνε
στο υπόγειο καπηλειό.

Και το φεγγάρι ντύνει, λες,
με τ' άσπρο νυφικό του
τις κοπελιές που πλένονται
στο φτωχοπλυσταριό.

Πάει κι απόψε τ' όμορφο
τ' όμορφο τ' απόβραδο,
...

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης



Κρατα γεραααααα

Κρατα γεραααααα

να ξηλωσουμε Ο λο το πουλοβερ αυτου του κΟσμου!!






"Αν αγωνίζεσαι μπορεί να χάσεις. Αν δεν αγωνιστείς είσαι ήδη χαμένος!"
Bertold Brecht


Ο φασισμος γινεται κτηνος, το κερδος των τραπεζων σαρωνει, η προπαγανδα στις ελληνικες τηλεορασεις παει συννεφο..."Είναι νέος, αριστερός, τίμιος, αγωνιστής για το δίκιο, την ειρήνη, το ψωμί και τ'όνειρο για όλους! Κοιτάξτε μην τύχει και τον αθωώσετε «λόγω αμφιβολιών»! Αν οι Νόμοι σας καταδικάζουν αυτές τις αρετές καταδικάστε τον! Δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Κανένα! Σας το λέω εγώ!''
[Κ. Βάρναλης, στη δίκη του Μ. Λουντέμη]

η πλεοψηφια του κοσμου παρ ολο που υποφερει ειναι χαμπατο...βγες εξω, βγες εξω...να δεις τι γινεται...υπαρχει ΕΛΠΙΔΑ ? Καμια.
....Τα παιδια ακομα μετρουν τ αστερια, αραγε;...
Οχι, τα καναμε καταθλιπτικα, φοβισμενα , ζαμαν φου.
Ναι, ΕΜΕΙΣ!
...και μεις ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ που οι οι κερασιες ανθιζουν μεσα μας απο τη μια και απο την αλλη βραζουμε σαν χυτρα ταχυτητας, λεμε κανενα ΕΛΕΟΣ στους βιαστες της ΖΩΗΣ, αλλα στεκομαστε μαρμαρωμενοι βασιλιαδες καταγγελοντας καταγγελοντας αηδιαζοντας , βαρωντας γροθιες στο γιαλι , στην πραξη τι κανουμε?
.....
Οχι δεν εχω προταση.
Γιατι , ενας κουκος δεν φερνει την ανοιξη...
Θα μου πεις ο κοσμος αλλαζε προς το καλυτερο απο τις μειοψηφιες..
.....
ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΜΟΥ...κρατατε γεραααααααααααα



Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

τα εφτά ΕΓΩ...

Εγω, εδω εγκλωβισμενη, θελω να παω στα Σεπολια , κωλωνω
μονη μου. 

Πηρα διαφορα τηλεφωνα να παμε. Οχι στο Παμε αυριο. Σημερα. Εχω δουλεια, εχω δουλεια, μου ειπαν! Με τοση ανεργια, σκεφτομαι εγω!
Εγω, δεν ειμαι επαναστατρια τελικα.
Φουμαρα και μεταξωτες κορδελλες. Εδω με τις ενοχες μου που δεν τολμω να παω μονη μου, οχι απο φοβο,αλλα επειδη βαριεμαι να ταλαιπωρηθω. Ουτε ξερω που πεφτουν τα Σεπολια,  Ο δηγος της Ηλιουπολης και της Ακροπολης το πιο πολυ!
Δεν υπαρχουν μεταφορικα μεσα, και μακαρι να μην ξαναυπαρξουν ΠΟΤΕΣ...
επιασε βροχη και ΕΝΟΧΗ!
Βοηθησε με να απενοχοποιηθω! Καμια δικαιολογια δεν υπαρχει. Το ξερω...Κατι γινεται, κατι γινεται, κατι ξεκινα, και μενα η μιση μου καρδια ειναι εκει στον Αγωνα, παντα οι ΔΡΟΜΟΙ μαρεσαν , οχι πως βλεπω επανασταση , αλλα τωρα δινει μηνυμα ΧΑΚΙ η ΧΟΥΝΤΑ, και εγω γραφω μια λεξη ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Εξω μπουμπουνιζει σου λεω και εγω στην γεννα της Ανοιξης που θαρθει μεσα σε τουτο το Χειμωνα θελω να ειμαι παρουσα..αλλα κωλωνω ναμαι μονη εγω και 1000 ατομα, παλι...
Μα το Θεο, που δεν πιστευω, αυτη τη στιγμη δεν με ενδιαφερουν τι λεν οι ποιητες ..
κατι γινεται κατι γινεται σου λεωωωωωω...
Και εγω εδω που ηρωας δεν ειμαι, σου γραφω δημοσια ΟΛΟΓΥΜΝΗ γιατι αν η μιση μου καρδια ειναι εκει...η αλλη μιση...
στο μικροκοσμο μου Ζω γιατρε μου, μη μου μιλας για τιποτα..
γρηγορα θα συνελθω, ακουω φωνες, κατι γινεται, κατι ξεκινα...


 σημερα απο το ραδιοφωνακι μου....

"Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας.
Είμαι επισκέπτης.
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Ολο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου, είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε, είναι τίποτε
Οτι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάζω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία"

(ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου, γραμμένο την εποχή της προετοιμασίας του "Ταξιδιού στα Κύθηρα")


">


Ωδή στους νικημένους - Χαϊνηδες from Rena Hamilothori on Vimeo.
">

">